Τότε θέλουν σαλπίσει οἱ Ἄγγελοι, καὶ συγχρόνως ὅλον τὸ ἀνθρώπινον γένος ἀπὸ τὰ τετραπέρατα τῆς οἰκουμένης θέλει συναθροισθῆ εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, διότι κατὰ τὴν γνώμην τινῶν αὐτὴ εἶναι ἡ μέση τοῦ κόσμου, καὶ ἐκεῖ ἐκάθισαν θρόνοι εἰς κρίσιν· ὅμως ὅλοι θέλουν εὑρεθῆ μὲ τὰ ἴδιά των σώματα καὶ τὰς ψυχάς, ὅλοι μετεστοιχειωμένοι εἰς ἀφθαρσίαν, καὶ ὅλοι μέλλει νὰ ἔχουν μίαν μορφήν καὶ αὐτὰ δὲ τὰ στοιχεῖα θέλουν μεταβληθῆ εἰς καλλιτέραν κατάστασιν.
Τότε μὲ ἕνα λόγον ὁ Κύριος θέλει χωρίσει τοὺς Δικαίους ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλούς, καὶ ὅσοι ἔπραξαν τὰ ἀγαθὰ θέλουν ἀποφασισθῆ νὰ ὑπάγουν εἰς τὴν αἰώνιον ζωήν. Οἱ δὲ ἁμαρτωλοί, ὡς ἐγώ, θέλουν κατακριθῆ εἰς τὴν αἰώνιον βάσανον καὶ οὐδέποτε θέλουν παύσει τὰ βάσανα αὐτά. Καὶ καθὼς βλέπομεν εἰς ἐκείνην τὴν ἡμέραν, ὁ Κριτὴς δὲν θέλει ζητήσει νηστείας, οὔτε σωματικὰς κακοπαθείας, ὅτι καλὰ μὲν εἶναι καὶ αὐτά, ἀλλὰ θέλει ζητήσει τὰ πολὺ τούτων καλλίτερα, ἐλεημοσύνην δηλαδὴ καὶ συμπάθειαν. Θὰ εἴπῃ δηλαδὴ τότε ὁ Κύριος εἰς τοὺς Δικαίους καὶ εἰς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἓξ τινά· «Ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με, γυμνὸς καὶ περιεβάλετέ με· ἠσθένησα καὶ ἐπεσκέψασθέ με· ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με… ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. κε’ 35-40). Τὰ ὁποῖα ταῦτα ἕκαστος δύναται νὰ τὰ κάμῃ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν. Τότε λοιπὸν πᾶσα γλῶσσα θέλει ὁμολογήσει Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ἀμήν. Αἱ βάσανοι δὲ ὅπως περιγράφονται εἰς τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, εἶναι αὖται· κλαυθμὸς καὶ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων, σκώληξ μὴ τελευτῶν· πῦρ μὴ σβεννύμενον· σκότος ἐξώτερον (Ματθ. η’ 12, ιγ’ 42, 50, κβ’ 13, κδ’ 51, κε’ 30, Λουκ. ιγ’ 28, Μάρκ. θ’ 48). Ταῦτα πάντα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ δεχομένη, ἤτοι οἱ θεῖοι Πατέρες, τρυφὴν μὲν καὶ Βασιλείαν οὐρανῶν ὀνομάζουσιν τὴν μετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων συνδιαγωγήν, καὶ τὴν ἔλλαμψιν τοῦ θείου φωτὸς καὶ τὴν παντοτεινὴν ἀνάβασιν. Βάσανον δὲ καὶ σκότος καὶ τὰ τοιαῦτα, τὸν ἀπὸ τοῦ Θεοῦ χωρισμὸν καὶ μακρυσμὸν καὶ τὴν τῶν ψυχῶν διὰ τοῦ συνειδότος δαπάνην, ἐνθυμούμενοι, ὅτι ἀπὸ τὴν ἀμέλειάν των καὶ διὰ πρόσκαιρον τρυφήν, τῆς θεϊκῆς ἐλλάμψεως ἐστερήθησαν. Τῇ ἀφάτῳ σου φιλανθρωπίᾳ Χριστὲ ὁ Θεός, τῆς εὐκταίας σου φωνῆς ἡμᾶς καταξίωσον, καὶ τοῖς ἐκ δεξιῶν σου προβάτοις ἡμᾶς ἐλεήσας συναρίθμησον. Ἀμήν.