Ὅτι δὲ ἡ ἁμαρτία ἔχει ὁμοιότητά τινα μὲ τὴν συκῆν, τοῦτο εἶναι φανερόν· διότι καὶ τὸ γλυκὺ τῆς ἡδονῆς ἔχει καὶ τὸ κολλητικὸν τῆς ἁμαρτίας· καὶ τὸ τραχὺ καὶ κεντητικὸν τῆς συνειδήσεως, μετὰ τὴν πρᾶξιν τῆς ἁμαρτίας. Ἔταξαν δὲ ἐνταῦθα οἱ θεῖοι Πατέρες τὴν ἱστορίαν τῆς συκῆς διὰ κατάνυξιν, καθὼς ἔταξαν καὶ τὴν μνήμην τοῦ Ἰωσήφ, διότι ἔχει τὸν τύπον τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ καὶ πᾶσα ψυχή, ἥτις εἶναι ἄμοιρος καὶ ἔρημος ἀπὸ κάθε πνευματικὸν ἀγαθὸν συκῆ λέγεται, εἰς τὴν ὁποίαν, πρωΐας, ἤτοι εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, μὴ εὑρίσκων ὁ Κύριος ἀνάπαυσιν εἰς αὐτήν, τὴν καταρᾶται καὶ τὴν ξηραίνει καὶ τὴν καταδικάζει εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον. Ἐγένετο δὲ ἡ τῆς συκῆς ἱστορία κατὰ τὴν ιθ’ (19ην) Μαρτίου, ἤτοι τὴν ἑπομένην τῆς ἐνδόξου Αὐτοῦ εἰσόδου εἰς Ἱεροσόλυμα, τὴν ὁποίαν ἑωρτάσαμεν χθές.