Μνείαν ἐπίσης ποιούμεθα κατὰ τὴν σήμερον τῆς ξηρανθείσης συκῆς. Διότι οἱ θεῖοι Εὐαγγελισταί, ὁ Ματθαῖος δηλαδὴ καὶ ὁ Μάρκος, μετὰ τὴν διήγησιν τῶν Βαΐων, ἐπιφέρουσιν ἀμέσως τὴν περὶ ταύτης διήγησιν. Καὶ ὁ μὲν Ματθαῖος λέγει περὶ αὐτῆς· «Πρωΐας δὲ ἐπανάγων εἰς τὴν πόλιν ἐπείνασε καὶ ἰδὼν συκῆν μίαν ἐπὶ τῆς ὁδοῦ, ἦλθεν ἐπ’ αὐτήν, καὶ οὐδὲν εὗρεν ἐν αὐτῇ εἰ μὴ φύλλα μόνον, καὶ λέγει αὐτῇ· μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰῶνα. Καὶ ἐξηράνθη παραχρῆμα ἡ συκῆ» (Ματθ. κα’ 18-19). Ὁ δὲ Μᾶρκος λέγει· «Καὶ τῇ ἐπαύριον ἐξελθόντων αὐτῶν ἀπὸ Βηθανίας ἐπείνασε· καὶ ἰδὼν συκῆν ἀπὸ μακρόθεν ἔχουσαν φύλλα, ἦλθεν εἰ ἄρα τι εὑρήσει ἐν αὐτῇ· καὶ ἐλθὼν ἐπ’ αὐτήν, οὐδὲν εὗρεν εἰ μὴ φύλλα· οὐ γὰρ ἦν καιρὸς σύκων. Καὶ ἀποκριθεὶς (ὁ Ἰησοῦς) εἶπεν αὐτῇ· Μηκέτι ἐκ σοῦ εἰς τὸν αἰῶνα μηδεὶς καρπὸν φάγοι» (Μαρκ. ια’ 12-14).

Συκῆ ἐνταῦθα ἐννοεῖται ἡ συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων, εἰς τὴν ὁποίαν ἐλθὼν ὁ Σωτὴρ καὶ μὴ εὑρὼν ἐν αὐτῇ τὸν πρέποντα καρπόν, εἰμὴ μόνον τὴν σκιὰν τοῦ νόμου, ἀπέσυρε καὶ ταύτην τὴν σκιὰν ἀπ’ αὐτῆς καὶ παντάπασιν ἀργὴν τὴν κατέστησεν. Ἐὰν δέ τις ἤθελεν ἐρωτήσει, διατὶ τὸ ἄψυχον ξύλον, ὅπερ δὲν ἔπταισεν εἰς τίποτε, ἔλαβε τὴν κατάραν καὶ ἐξηράνθη; Ἂς μάθῃ ὁ τοιοῦτος, ὅτι οἱ Ἑβραῖοι, βλέποντες ὅτι ὁ Χριστὸς πάντοτε εὐεργεσίας ἔκαμνε καὶ εἰς κανένα δὲν ἔκαμεν οὐδὲ τὸ παραμικρὸν λυπηρόν, ἐνόμιζον ὅτι μόνον εὐεργετικὴν δύναμιν ἔχει, οὐχὶ δὲ καὶ τιμωρητικήν· ὢν δὲ φιλάνθρωπος ὁ Δεσπότης, δὲν ἠθέλησε νὰ δείξῃ μὲ τὸ ἔργον ἐπάνω εἰς ἄνθρωπον, ὅτι δύναται καὶ νὰ τιμωρήσῃ. Ὅθεν διὰ νὰ δείξῃ εἰς τὸν ἀχάριστον λαόν, ὅτι καὶ δύναμιν ἔχει ἀρκετὴν εἰς τιμωρίαν, διὰ τοῦτο εἰς ἄψυχον καὶ ἀναίσθητον φύσιν τὴν τιμωρίαν ἐργάζεται. Ἐν ταυτῷ δὲ καὶ ἕτερος ἀπόκρυφος λόγος ὑπάρχει, ὑπὸ σοφῶν γερόντων παραδοθεὶς εἰς ἡμᾶς, καθὼς λέγει ὁ Πηλουσιώτης Ἰσίδωρος· ὅτι δηλαδὴ τὸ ξύλον ἐκεῖνο τῆς παραβάσεως ἦτο ἡ συκῆ, τῆς ὁποίας τὰ φύλλα οἱ παραβάντες τὴν ἐντολὴν εἰς σκέπην μετεχειρίσθησαν. Ὅθεν ἐπειδὴ τότε δὲν τὴν εἶχε καταρασθῆ, τὴν κατηράσθη τώρα φιλανθρώπως ὁ Κύριος, ἵνα μηδέποτε πλέον ἀποφέρῃ καρπόν, αἴτιον τῆς ἁμαρτίας.