Τότε ὁ σοφὸς ἐκεῖνος καὶ ὄντως οἰκουμενικὸς Διδάσκαλος λέγει πρὸς τὸν βασιλέα· «Πρῶτον μέν, ὦ βασιλεῦ, εὑρίσκω τοῦτο εἰς τὸν Βίον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, ὅστις ἦτο ἄριστος εἰς τὴν ζωγραφικὴν τέχνην. Γράφει λοιπὸν ἐκεῖ, ὅτι καθ’ ὃν χρόνον ἔζη ἀκόμη ἡ Θεοτόκος ἐπὶ τῆς γῆς, ἐζωγράφησεν ὁ Ἅγιος τρεῖς Εἰκόνας ἰδικάς της, τὰς ὁποίας ἐπῆγεν εἰς τὴν Θεοτόκον νὰ τὰς ἴδῃ· ἡ δὲ Παναγία, ὡς τὰς εἶδεν, ἐχάρη καὶ εἶπεν· «Ἡ χάρις τοῦ Υἱοῦ μου καὶ ἡ ἰδική μου νὰ εἶναι μετ’ αὐτῶν». Ἐὰν λοιπὸν ἦτο ἀπρεπές, ὦ βασιλεῦ, νὰ ζωγραφίζωμεν τοὺς Ἁγίους, θὰ τὸν ἤλεγχεν ἡ Θεοτόκος, διότι τὴν ἐζωγράφησεν· ἀλλ’ ὅπως φαίνεται ἤρεσκεν εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον νὰ τοὺς ζωγραφίζωμεν καὶ νὰ τοὺς προσκυνοῦμεν». Λέγει ὁ βασιλεύς· «Τότε πῶς εἶναι γεγραμμένον, ὅτι εἶπεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν Μωϋσῆν, νὰ μὴ προσκυνήσῃ κανένα ὁμοίωμα ἐπὶ τῆς γῆς;» (Ἐξ. κ’ 4). Ἀπεκρίθη ὁ Διδάσκαλος· «Ἄκουσόν μου, ὦ βασιλεῦ. Ὁ Θεὸς ἐπειδὴ προέβλεπεν, ὅτι οἱ Ἑβραῖοι θέλουν πέσει εἰς τὴν εἰδωλολατρίαν, διὰ τοῦτο τοὺς ἔδωσε τοιαύτην παραγγελίαν. Διότι, ὅπως γνωρίζεις, οἱ Ἑβραῖοι μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Μωϋσέως ἐποίησαν εἴδωλα καὶ ἔλεγαν, ὅτι ἐκεῖνα ἦσαν θεοί. Ἡμεῖς ὅμως δὲν λέγομεν, ὅτι αἱ ἅγιαι Εἰκόνες εἶναι θεοί, ἀλλὰ μόνον τὰς προσκυνοῦμεν ὡς ἀντίτυπα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων. Ὅπως δηλαδὴ συμβαίνει μὲ τὸ νόμισμα, τὸ ὁποῖον ἔχει τὸν χαρακτῆρα τοῦ προσώπου σου· δὲν λέγομεν, ὅτι αὐτὸ εἶναι ὁ βασιλεύς, ἀλλὰ ἀντίτυπον τοῦ βασιλέως, καὶ ὡς τοιοῦτον τὸ τιμῶσι καὶ οἱ ἄνθρωποι καὶ δὲν τολμοῦν νὰ τὸ καταπατήσουν. Ὁμοίως καὶ τὰς ἁγίας Εἰκόνας τὰς τιμῶμεν, ἐπειδὴ ἔχουν τὰ πρόσωπα τῶν Ἁγίων, καὶ κάμνουν διάφορα θαύματα τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ Παναγίου Πνεύματος». Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ βασιλεύς· «Ποῦ ἠκούσθη τὸ ὅτι ἔκαμαν θαύματα αἱ Εἰκόνες;». Ἀπεκρίθη ὁ Διδάσκαλος· «Ἄκουσον, βασιλεῦ, νὰ σοῦ διηγηθῶ τὶ θαύματα ἔκαμαν, καὶ πῶς καὶ αὐτὸς ὁ Δεσπότης Χριστὸς ἐζωγράφησε τὴν Εἰκόνα τοῦ προσώπου του».

«Κατὰ τὸν καιρόν, κατὰ τὸν ὁποῖον ἔμελλε νὰ παραδοθῇ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀληθὴς Θεός, εἰς τὰς χεῖρας τῶν ἀνόμων Ἑβραίων, ὡς τέλειος ἄνθρωπος ὅπου ἦτο, ἐδειλία καὶ ἐφοβεῖτο, κατὰ τὸ ἀνθρώπινον· ὅμως ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν νὰ προσευχηθῇ, διὰ νὰ δείξῃ εἰς ἡμᾶς τὸν τρόπον, μὲ τὸν ὁποῖον ὀφείλομεν καὶ ἡμεῖς νὰ προσευχώμεθα εἰς περίπτωσιν ἀντιμετωπίσεως κινδύνου.