«Ἐπῆγε λοιπὸν ὁ Χριστιανὸς ἐκεῖνος εἰς ἐμπορίαν, ὁ δὲ Θεὸς τὸν ἐβοήθησε καὶ ἐκέρδισεν ἀρκετά· ἐπιστρέφων δὲ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, προσήγγισε μὲ τὸ πλοῖον του εἰς λιμένα τινὰ τῆς Σικελίας· ἐκεῖ δὲ ἐσυλλογίσθη καὶ εἶπε καθ’ ἑαυτόν· «Ποῖος γνωρίζει πῶς θέλω εὑρεθῆ εἰς τὸ ὕστερον διὰ τὰς ἁμαρτίας μου; Ἂς χωρίσω λοιπὸν τὸ χρέος τοῦ Ἐβραίου καὶ νὰ τοῦ τὸ στείλω ἐνωρίτερον». Ἔλαβε λοιπὸν μικρὸν κιβώτιον, τὸ ἐπίσσωσε καὶ ἔπειτα ἔβαλεν ἐντὸς αὐτοῦ τὸ χρέος του, κατὰ δὲ τὴν ἑπομένην πρωΐαν ἐστάθη εἰς προσευχὴν καὶ παρεκάλεσε τὸν Θεὸν λέγων· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ μονογενὲς τοῦ Θεοῦ, ὅστις ἠγγυήθης ἐμὲ τὸν ἁμαρτωλὸν διὰ τὰ ἀργύρια, τὰ ὁποῖα μοῦ ἔδωσεν ὁ Ἑβραῖος, ἰδοὺ εἱς τὰς χεῖρας σου παραδίδω τὸ χρέος μου, σὺ δὲ μὲ τὴν δύναμίν σου ἐξαπόστειλον αὐτὸ εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Ἑβραίου». Οὕτως εἶπε καὶ ἔρριψε τὸ κιβώτιον μὲ τὰ ἀργύρια εἰς τὴν θάλασσαν. Κατὰ δὲ τὴν ἡμέραν ἐκείνην, Θεοῦ ὁδηγίᾳ κατῆλθεν ὁ Ἑβραῖος Ἰωσὴφ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ περιεπάτει εἰς τὸν αἰγιαλὸν μετά τινων δούλων του. Ἐκεῖ δὲ ὅπου ἐβάδιζεν εἶδε τὸ κιβώτιον ἐκεῖνο εἰς τὴν θάλασσαν ἔμπροσθέν του. Ἔστειλε λοιπὸν ἕνα ἀπὸ τοὺς δούλους του καὶ τὸ ἔβγαλεν ἀπὸ τὴν θάλασσαν. Ἀνοίξας δὲ αὐτὸ βλέπει, ὅτι ἦτο πλῆρες χρημάτων, τὰ ὁποῖα μετρήσας εὗρεν ἀκριβῶς τόσα, ὅσα ἐδάνεισεν εἰς τὸν Χριστιανὸν Θεόδωρον. Ἐντὸς δὲ τοῦ κιβωτίου ἐκείνου μὲ τὰ χρήματα εὗρε καὶ ἐπιστολήν, ἥτις ἔγραφεν οὕτω: «Φίλε Ἰωσήφ, διὰ τοῦ παρόντος σοῦ στέλλω τὸ χρέος μου ὅλον, ὁμοῦ μὲ τοὺς τόκους καὶ παρακαλῶ νὰ τὸ παραλάβῃς». Οὕτως ὁ μὲν Ἑβραῖος ἐκεῖνος ἐπῆρε τὰ χρήματά του, ὁ δὲ Χριστιανὸς μετὰ ἡμέρας ἱκανὰς ἐπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκόν του, ὡς ἔχων δὲ πλήρη τὴν πίστιν καὶ τὸ θάρρος εἰς τὸν Χριστόν, δὲν ἀνέφερε τίποτε εἰς τὸν Ἑβραῖον διὰ τὸ χρέος του».

«Μετὰ παρέλευσιν ὅμως δύο μηνῶν λέγει εἰς τὸν Χριστιανὸν ὁ Ἑβραῖος· «Φίλε Θεόδωρε, σὲ παρακαλῶ, δός μου τὰ χρήματά μου. Ἐγὼ διὰ νὰ μὴ σὲ πικράνω, ἐπειδὴ ἦλθες χαρούμενος, δὲν σοῦ εἶπα τίποτε τόσον καιρόν, ἀλλὰ τώρα πρέπει νὰ μοῦ ἀποδώσῃς καὶ τὸ δάνειον καὶ τὸν τόκον». Ἠρώτησεν ὁ Χριστιανός· «Δὲν παρέλαβες τὰ χρήματά σου;». Ἀπεκρίθη ὁ Ἑβραῖος· «Τίποτε δὲν γνωρίζω». Λέγει ὁ Χριστιανός· «Ἔλα νὰ ὑπάγωμεν εἰς τὸν ἐγγυητήν μου καὶ μάρτυρα καὶ ἂς μαρτυρήσῃ ἐκεῖνος, ἐὰν ἐγὼ δὲν σοῦ τὰ ἔδωσα, καὶ ἂν σὺ δὲν τὰ ἐπῆρες». Ἐκίνησαν λοιπὸν καὶ ἐπῆγαν εἰς τὴν ἰδίαν ἐκείνην Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ λέγει ὁ Χριστιανὸς πρὸς τὸν Ἑβραῖον· «Ἰδοὺ ὁ ἐγγυητής μου, ἂς τὸν ἐρωτήσωμεν νὰ εἴπῃ τὴν ἀλήθειαν»· καὶ παρευθὺς ἐβόησε μετὰ δακρύων· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ μονογενὲς τοῦ Θεοῦ, Σὺ ὅστις ἠγγυήθης δι’ ἐμὲ τὸν ἁμαρτωλόν, εἰπέ μοι, ἐπῆρεν οὗτος ὁ Ἑβραῖος τὸ χρέος μου ἢ δὲν τὸ ἐπῆρε;».