Ἔτι δὲ φέρουν διὰ τούτων εἰς τὴν μνήμην μας οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅτι εἴμεθα ἀπερριμμένοι ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ τοῦ Παραδείσου, καὶ ἐξουσιαζόμενοι καὶ φερόμενοι ὡς ἀνδράποδα ἀπὸ τὸν διάβολον καὶ ὅτι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, εὐσπλαγχνίᾳ καὶ συμπαθείᾳ κινούμενος, κατῆλθεν ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, καὶ εἰς τὴν καθαρωτάτην μήτραν τῆς Παρθένου εἰσῆλθε, καὶ ἄνθρωπος ἔγινε διὰ τὴν ἰδικήν μας σωτηρίαν, καὶ μὲ τὸ μέσον τῆς ἰδίας του πολιτείας, ἤτοι προηγουμένως μὲ τὸ παράδειγμα τῆς ἄκρας ταπεινώσεώς Του καὶ τῆς νηστείας καὶ τῆς ἀποχῆς τῶν κακῶν καὶ τῶν ἐπιλοίπων του πράξεων ἔδειξεν εἰς ὅλους ἡμᾶς τὴν εἰς οὐρανοὺς ἀνάβασιν. Προσέτι νὰ ἐνθυμηθῶμεν, ὅτι καὶ ἔπαθε καὶ ἀπέθανε καὶ ἀνέστη καὶ πάλιν εἰς τοὺς οὐρανοὺς ἀνέβη· καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐξαπέστειλεν εἰς τοὺς Ἁγίους αὐτοῦ Μαθητὰς καὶ Ἀποστόλους καὶ ὅτι Υἱὸς Θεοῦ καὶ Θεὸς τέλειος κατὰ πάντα ὑπ’ αὐτῶν ἀνεκηρύχθη καὶ ὅτι αὐτοὶ οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι μεγάλα τε καὶ ἐξαίσια ἐνήργησαν διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ὅταν, κηρύξαντες εἰς πάντα τὸν κόσμον τὴν ἀληθινὴν Πίστιν, ἐσύναξαν ἀπὸ τὰ τετραπέρατα τῆς οἰκουμένης τοὺς Ἁγίους πάντας, ἀναπληρώσαντας τὸν ἄνω Κόσμον, ὅπως ἦτο ἐξ ἀρχῆς ὁ σκοπὸς τοῦ κτίσαντος ἡμᾶς Θεοῦ.
Ὡς ἐν περιλήψει λοιπόν, οὗτος εἶναι ὁ σκοπὸς τοῦ Τριῳδίου· πλὴν αἱ τρεῖς πρῶται Κυριακαί, δηλαδὴ αἱ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου, τοῦ Ἀσώτου, καὶ τῆς Δευτέρας Παρουσίας ὡς μία προγύμνασις καὶ παρακίνησις ἐπενοήθησαν ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρας, οὕτως ὥστε νὰ προετοιμασθῶμεν πρὸς τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας τῶν νηστειῶν. Ὀνομάζονται δὲ αὗται καὶ προφωνήσιμοι, καὶ μάλιστα κατ’ ἐξαίρεσιν ἡ τῆς Τυροφάγου ἑβδομάς, διότι κοινῶς καὶ λαμπρῶς προαναφωνοῦσι καὶ προκηρύττουσι τοὺς ἀγῶνας, τοὺς ὁποίους ἔχομεν νὰ κάμωμεν κατὰ τῶν παθῶν καὶ τῶν δαιμόνων εἰς τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστήν, καὶ νὰ ἑτοιμασθῶμεν μὲ καλὴν γνώμην καὶ προθυμίαν νὰ δεχθῶμεν αὐτοὺς ὅλοι ἀνεξαιρέτως, ὄχι δηλαδὴ μόνον οἱ Μοναχοί, καθὼς μερικοὶ συνηθίζουν νὰ λέγουν, ἀλλὰ καὶ οἱ λαϊκοὶ ὅλοι καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες, διότι ὁ Χριστὸς ἦλθεν εἰς τὸν Κόσμον διὰ νὰ σώσῃ ὅλους καὶ ὄχι ὀλίγους τινάς. Ἐπειδὴ δὲ οἱ θεῖοι Πατέρες γνωρίζουσιν, ὅτι ἡ ταπείνωσις εἶναι πρώτη ἀρχὴ καὶ πρῶτον μέσον πρὸς σωτηρίαν, καὶ ἐκ τοῦ ἐναντίου πάλιν ἡ ἀλαζονεία καὶ ὑπερηφάνεια εἶναι μέγιστον ἐμπόδιον, καὶ κατακρήμνισις μάλιστα, ἄν τύχῃ, ἀπὸ ὕψος ἀρετῆς, διὰ τοῦτο ἔταξαν ἐν τῷ Τριῳδίῳ πρώτην τὴν παραβολὴν τοῦ Τελώνου καὶ Φαρισαίου, ὡς ἀξιόπιστον ἀπόδειξιν, ἀπὸ τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον.