Πρέπον δὲ εἶναι νὰ γνωρίζωμεν ὅτι ἄλλος εἶναι ὁ παράλυτος οὗτος ἀπὸ τὸν παραλυτικὸν τὸν ὁποῖον ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος. Διότι ἐκεῖνος μὲν ἦτο ἐν τῇ οἰκίᾳ καὶ ἐκεῖ ἐτελέσθη τὸ θαῦμα, καὶ πλῆθος ἀνθρώπων ὑπηρέτουν αὐτὸν καὶ ἐκεῖνος ἤκουσε παρὰ τοῦ Σωτῆρος «Ἀφέωνται σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Ματθ. θ’ 2)· οὗτος δὲ ἐν τῇ Στοᾷ ἐθεραπεύθη καὶ ἄνθρωπον οὐκ εἶχεν, ὡς λέγει τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον (Ἰωάν. ε’ 1-15). Ἑορτάζεται δὲ τὸ θαῦμα τοῦτο σήμερον, διότι κατὰ τὴν Πεντηκοστὴν ἐτελέσθη καθὼς καὶ τὸ τῆς Σαμαρείτιδος καὶ τοῦ Τυφλοῦ. Διότι τὸν μὲν Θωμᾶν καὶ τὰς Μυροφόρους εἰς πίστωσιν τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν· τὰ δὲ λοιπὰ μέχρι τῆς Ἀναλήψεως, διότι εἰς τὸν καιρὸν τῆς παρ’ Ἑβραίοις Πεντηκοστῆς ἐτελέσθησαν. Λέγουσι δέ τινες ὅτι ἡ κολυμβήθρα ἐκείνη τὴν κολυμβήθραν τοῦ Βαπτίσματος προεσήμαινεν, ἀλλὰ μὲ μεγάλην διαφοράν· διότι ἐκείνη μὲν ἕνα καὶ μόνον κατὰ καιρὸν ἐθεράπευεν, ἡ δὲ τοῦ Βαπτίσματος ἅπαντας καὶ εἰς κάθε καιρὸν θεραπεύει· καὶ πάλιν ἐκείνη μὲν σωματικὴν μόνον ἴασιν ἐχάριζεν, αὕτη δὲ ψυχικὴν καὶ μὲ ἕνα λόγον ὅλον τὸν ἄνθρωπον καθαίρει καὶ ζωοποιεῖ.