ΤΟ θεῖον τοῦτο θαῦμα τῆς παρὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ θεραπείας τοῦ Παραλύτου ἑορτάζομεν κατὰ τὴν παροῦσαν Κυριακήν, διότι καὶ ὁ Χριστὸς καθ’ ὃν χρόνον οἱ Ἑβραῖοι ἑώρταζον τὴν ἰδικήν των Πεντηκοστήν, εἰς ἐκείνας τὰς ἡμέρας ἐτέλεσεν αὐτὸ τὸ παράδοξον θαῦμα, καθὼς τὸ διηγεῖται ὁ θεῖος Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης εἰς τὸ πέμπτον κεφάλαιον τοῦ κατ’ αὐτὸν Ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Ἐν τῷ κεφαλαίῳ τούτῳ λέγει ὁ θεῖος Ἰωάννης, ὅτι ὁ Κύριος ἀναβὰς εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα κατὰ τὰς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς, ἦλθε πλησίον τῆς κολυμβήθρας τὴν ὁποίαν εἶχε κτίσει ὁ Σολομῶν καὶ ἥτις εὑρίσκετο πρὸς τὸ μέρος τῆς πύλης τῆς ὀνομαζομένης προβατικῆς.

Οὕτως ὠνομάζετο ἡ πύλη ἐκείνη ἢ ἐκ τῆς ὀνομασίας τῆς κολυμβήθρας ἢ ἡ κολυμβήθρα ἐκ τῆς ὀνομασίας τῆς πύλης, ἥτις πιθανὸν νὰ ἀπεκλήθη προβατική, διότι εἰσῆγον δι’ αὐτῆς τὰ πρόβατα τὰ ὁποῖα κατὰ τὸν Νόμον προσέφερον εἰς θυσίαν. Ἡ δὲ κολυμβήθρα ἐκαλεῖτο προβατικὴ ἢ ἐκ τῆς ὀνομασίας τῆς πύλης, ὡς εἴπομεν, ἢ διότι ἔφερον ἐκεῖ τὰ θυσιαζόμενα πρόβατα καὶ ἔπλυνον τὰ τούτων ἐντόσθια. Ἦτο δὲ ἡ κολυμβήθρα ἐκείνη ὡς εἶδος στέρνας πεντάγωνος, εἶχε δὲ κύκλῳ αὐτῆς πέντε στοὰς δηλαδὴ πέντε σειρὰς στύλων, οἵτινες ἐβάσταζον στέγην καμαρωτήν, κάτωθι τῆς ὁποίας κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων ἀναμένοντες τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. Διότι, καθὼς διηγεῖται ὁ θεῖος Εὐαγγελιστής, εἰς τὴν κολυμβήθραν ταύτην κατέβαινε κατὰ καιρὸν Ἄγγελος Κυρίου καὶ ἐτάραττε τὸ ὕδωρ καὶ ὅστις εἰσήρχετο εἰς αὐτὸ πρῶτος ὅ,τι πάθος καὶ ἂν εἶχε ἰατρεύετο.

Διὰ ταύτην λοιπὸν τὴν αἰτίαν καὶ πλῆθος πολὺ ἀσθενῶν ἀπὸ διάφορα πάθη εὑρίσκοντο ἐκεῖ κατάκοιτοι, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἦτο καὶ εἷς ὅστις ἐκείτετο ἐκεῖ ἀπὸ παραλυσίαν τοῦ σώματός του τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη, ὠνομάζετο δὲ οὗτος ὡς λέγουσί τινες Ἰάειρος. Κατ’ ἀλήθειαν ἀξιοθαύμαστος ἡ καρτερία καὶ ἡ ὑπομονὴ τοῦ ἀνδρὸς τούτου, ἐξ οὗ καὶ ἡμεῖς διδασκόμεθα πόσον ἀγαθὸν εἶναι ἡ καρτερία καὶ ἡ ὑπομονή. Τοῦτον ἰδὼν ὁ φιλανθρωπότατος Ἰησοῦς, ὡς νὰ μὴ ἐγνώριζε τὰ κατ’ αὐτὸν ὁ τὰ πάντα γινώσκων, τὸν ἐρωτᾷ λέγων· «Θέλεις, ἄνθρωπε, νὰ ἰατρευθῇς ἀπὸ τὴν παραλυσίαν σου;» (Ἰωάν. ε’ 6). Ἀπεκρίθη ὁ παράλυτος· «Κύριε, πῶς νὰ ἐπιτύχω τὴν θεραπείαν μου, ἀφοῦ δὲν ἔχω ἄνθρωπον νὰ μὲ ρίψῃ μέσα εἰς τὴν κολυμβήθραν, ὅταν τὸ ὕδωρ ταραχθῇ;» (αὐτ. 7). Ὁ δὲ Χριστός, μ’ ὅλον ὅτι ἐγνώριζε, ὅτι ἦτο ἀποκαμωμένος ἀπὸ τὴν τόσην πολυχρόνιον ἀσθένειαν, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Σήκωσον εἰς τὸν ὦμόν σου τὸν κράβατόν σου καὶ περιπάτει» (αὐτ. 8).