Παρευθὺς τότε εὑρέθη ὑγιὴς ὁ πρῴην ἐπὶ τόσους χρόνους παράλυτος, ὥστε καὶ τὴν κλίνην του ἐσήκωσεν εἰς τοὺς ὤμους του, διὰ νὰ μὴ φανῇ φαντασία ἡ θαυματουργία καὶ τρέχων ἐπήγαινεν εἰς τὸν οἶκόν του, δεικνύων διὰ τοῦ ἔργου τοῦ θαύματος τὴν δύναμιν.

Ἐπειδὴ δὲ ἦτο Σάββατον, ὅταν τὸ μέγα τοῦτο θαῦμα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγον οἱ φθονεροὶ Φαρισαῖοι καὶ Γραμματεῖς εἰς τὸν ἰαθέντα παράλυτον· «Σήμερον εἶναι Σάββατον καὶ δὲν εἶναι συγκεχωρημένον νὰ βαστάζῃς βάρος εἰς τοὺς ὤμους σου. Ἀποκριθέντος δὲ τοῦ ἰατρευθέντος, ὅτι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος μὲ ἰάτρευσεν οὕτω μὲ προσέταξεν, ἐκεῖνοι οἱ κακογνώμονες δὲν τὸν ἐρωτοῦν· «Τὶς ὁ ποιήσας σε ὑγιᾶ», ἐπειδὴ ἡ εὐεργεσία δὲν κατακρίνεται, ἀλλὰ τὸν ἠρώτησαν· «Τίς ὁ εἰπών σοι ἆρόν σου τὸν κράβατον καὶ περιπάτει;» ὅπερ ἐφαίνετο τοῦ Νόμου παράβασις. Ἐκεῖνος ὅμως δὲν ἐγνώριζε τότε νὰ ἀποκριθῇ ποῖος ἦτο ὁ θεραπεύσας αὐτόν. Μετὰ ταῦτα ὅμως, ὅταν ὀ Χριστὸς εὗρεν αὐτὸν ἐν τῷ Ἱερῷ καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἴδε, ὑγιὴς γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται» (ἐνθ. ἀνωτ. 14), τότε εἶπε πρὸς τοὺς Ἰουδαίους, ὅτι ὁ Ἰησοῦς, ὅστις ποιεῖ τὰ μεγάλα καὶ ἐξαίσια θαύματα, ἐκεῖνος εἶναι ὅστις καὶ τὴν ἰδικήν μου παράλυσιν ἐθεράπευσεν.

Ὄντες λοιπὸν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἀπὸ ἄλλα ἠρεθισμένοι, ἔτι περισσότερον ἀπὸ τότε ἤναψαν καὶ ἀπεφάσισαν νὰ τὸν θανατώσουν, προφασιζόμενοι, ὅτι λύει τὸ Σάββατον. Ἀλλ’ ὁ Κύριος διὰ πολλῶν λόγων καὶ παραδειγμάτων ἀπέδειξεν, ὅτι δὲν ἐμποδίζεται ὁ θεοσεβὴς νὰ ποιῇ εἰς ἄλλους εὐεργεσίαν κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου καὶ συχνὰ ὑπεδείκνυεν είς αὐτούς, ὅτι Αὐτὸς εἶναι ο προστάξας αὐτοὺς νὰ φυλάττουν τὸ Σάββατον· διότι ἴσος εἶναι τοῦ Πατρὸς καὶ καθὼς ἐκεῖνος ἐργάζεται, οὕτω καὶ Αὐτὸς ἐργάζεται καὶ ἐξουσίαν ἔχει νὰ λύῃ τὸ Σάββατον. ἐπειδὴ δὲ εἶπεν ὁ Χριστὸς εἰς τὸν πρῴην παράλυτον· «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε» (ἐνθ. ἀνωτ.), δὲν πρέπει νὰ συμπεράνωμεν, ὅτι ὅλαι αἱ ἀσθένειαι ἀπὸ ἁμαρτίας προέρχονται· διότι πολλὰ νοσήματα συμβαίνουσι καὶ ἀπὸ πολυφαγίας καὶ κραιπάλας καὶ ἄλλας ἀταξίας. Τὸ δὲ «ἵνα μὴ χεῖρον σοί τι γένηται», ἄλλοι ἄλλως ἐξήγησαν τὸ δὲ πλέον πρόχειρον εἶναι, ὅτι «ἐξ ἁμαρτιῶν σοῦ ἐδόθη ἡ ἀσθένεια τῆς παραλύσεως· ἰδοὺ ὅμως ὅτι σὲ ἠλέησεν ὁ Θεὸς διὰ τὴν ὑπομονήν, τὴν ὁποίαν ἔδειξας τόσα ἔτη, ἐκδεχόμενος ἄνωθεν τὴν θεραπείαν σου. Λοιπόν, πρόσεχε εἰς τὸ ἑξῆς μὴ ἁμαρτάνῃς, ὡς καὶ πρότερον, διὰ νὰ μὴ πάθῃς χειρότερα καὶ κατακριθῇς εἰς τὴν αἰώνιον κόλασιν, ὡς ἀμετανόητος».