Ἔτυχεν ἐν Καλάμαις, κατὰ τὸ ͵αωλθ’ (1839) ἔτος, Γραμματεὺς τῆς διοικήσεως Μεσσηνίας, ὁ διὰ τὸ σεμνὸν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωγραφικῆς ἐπαινούμενος παρὰ πάντων Δημήτριος Βυζάντιος, ὅστις αὐθορμήτως, κινούμενος ὑπὸ μόνου τοῦ πρὸς τὴν ἁγίαν ταύτην Εἰκόνα σεβασμοῦ, ἐν τεσσαράκοντα ἡμέραις ἐζωγράφησε τὰ πρόσωπα τῆς ἁγίας Εἰκόνος εἰς χαλκοῦν, εὐστοχήσας προσφυέστατα κατὰ τὸ ὁμοίωμα τοῦ πρωτοτύπου καὶ προσήρμοσεν αὐτὸ εἰς τὸ ἀργυροῦν καὶ χρυσοειδὲς ἔνδυμα τῆς Θεοτόκου καὶ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν. Τοῦτο ὄχι μόνον μικράν τινὰ δυσαρέσκειαν δὲν προεξένησεν εἴς τινα, ἀλλὰ τοὐναντίον καὶ εὐγνωμοσύνην μεγίστην ὁμολογουμένην παρὰ πάντων, πρὸς τὸν ἀγαθὸν τοῦτον ἄνδρα· διότι πᾶς ὅστις ἀγνοεῖ τὴν ἐπιδιόρθωσιν, νομίζει ὅτι ὑπάρχει αὐτὸ τὸ ἀρχέτυπον. Τὴν ἀρχαίαν ταύτην ἁγίαν Εἰκόνα σέβονται, ὡς εἴπομεν, κατὰ χρέος οἱ Καλάμιοι, ὡς τὸ μόνον αὐτῶν καταφύγιον εἰς πᾶσαν δεινὴν αὐτῶν περίστασιν, πλεῖστα δὲ ὅσα θαύματα ἐπετέλει καὶ ἐπιτελεῖ εἰς τοὺς μετὰ πίστεως αὐτὴν ἐπικαλουμένους. Μεταξὺ δὲ τῶν ἄλλων ᾠκονόμησε καὶ τὸ ἀκόλουθον μέγα θαῦμα καὶ ἔσωσε τὸν λαὸν τῶν Καλαμῶν ἀπὸ βέβαιον παντελῆ ἀφανισμόν, τὸ ὁποῖον καταχωρίζομεν ἐνταῦθα πρὸς πίστωσιν καὶ τῶν ἄλλων.
Κατὰ τὸ ͵αωμα’ (1841) σωτήριον ἔτος, κατὰ τοὺς μῆνας τοῦ θέρους καὶ τὴν ἀρχὴν τοῦ φθινοπώρου, κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος, ἐπέπεσε νόσος βαρυτάτη εἰς τὸν δῆμον τῶν Καλαμῶν, ἐξαιρέτως δὲ εἰς τὴν πρωτεύουσαν τοῦ δήμου, τὰς Καλάμας, μηδεμιᾶς σχεδὸν οἰκίας ἐλευθέρας ὑπαρχούσης ἐκ τῆς νόσου, ὥστε οἱ οἰκεῖοι τῶν ἀσθενούντων καὶ οἱ ἐπισκεπτόμενοι τοὺς νοσοῦντας ἰατροὶ ἀπηύδησαν περιποιούμενοι τοὺς πάσχοντας. Ὁ πικρὸς θάνατος ἐθέριζεν ἀνηλεῶς ὁσημέραι τοὺς ἀσθενοῦντας, οἱ κώδωνες τῶν Ἐκκλησιῶν καθ’ ὥραν ἀνήγγελλον εἰς τοὺς πάντας καὶ ἕνα νέον θάνατον, καὶ δὲν παρήρχετο οὐδεμία σχεδὸν ἡμέρα, καθ’ ἣν νὰ μὴ βλέπῃ τις νεκρὰ σώματα συνοδευόμενα εἰς τοὺς τάφους. Αἱ γοεραὶ δὲ φωναὶ τῶν χηρῶν, τῶν ὀρφανῶν καὶ ἁπαξαπλῶς τὸ πένθος ἁπάντων συγγενῶν τε καὶ ξένων ἐσκέπαζον, οὕτως εἰπεῖν, τὸν ἀέρα. Εἷς νυχθήμερος θρῆνος ἦτο ὁ ἦχος τῆς πόλεως· μία ἐγκάρδιος λύπη ἦτο ἐζωγραφημένη εἰς τὰ πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων· καὶ πᾶς ὅστις ἤρχετο ἄλλοθέν ποθεν, ἔβλεπε τοὺς πάντας κατηφεῖς.