Καθὼς λοιπὸν τότε ἐκεῖνος ὁ ἀμνὸς ὠνομάσθη Πάσχα, διότι ἐφανέρωνε τὴν διάβασιν τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσης, οὕτω καὶ ἐδῶ ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς ἔγινεν εἰς ἡμᾶς νοητὸν καὶ ἀληθινὸν Πάσχα, διότι διεβίβασεν ἡμᾶς ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν εἰς τὴν οὐράνιον ἀφθαρσίαν, ἐλευθερώσας ἡμᾶς ἀπὸ τὴν τυραννίαν τοῦ νοητοῦ Φαραώ, τοῦ Σατανᾶ. Πλὴν πρέπει νὰ γνωρίζωμεν, ὅτι καθὼς λέγουν οἱ θεῖοι Πατέρες, καταβὰς ὁ Κύριος εἰς τὸν ᾍδην, δὲν ἀνέστησεν ὅλους, ὅσοι εὑρίσκοντο ἐκεῖ, ἀλλ’ ὅσους ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν, ἐπίστευσαν δὲ ὅσοι, κατὰ τὸ δυνατόν, εἶχον βίον καθαρόν. Τὰς δὲ ψυχὰς τῶν ἀπ’ αἰῶνος Ἁγίων, τὰς ὁποίας ὁ ᾍδης βιαίως ἐκράτει, τὰς ἠλευθέρωσε καὶ εἰς ὅλους ἐχάρισε τὴν εἰς οὐρανοὺς ἀνάβασιν. Διὰ τοῦτο λοιπὸν μετὰ πάσης χαρᾶς καὶ λαμπρότητος τὴν Ἁγίαν Ἀνάστασιν ἑορτάζομεν. Ποιοῦμεν δὲ καὶ τὸν συνήθη ἀσπασμὸν ἐν αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ δεικνύοντες μὲ τοῦτο τὴν κατάλυσιν τῆς παλαιᾶς ἔχθρας καὶ τὴν ἕνωσιν μετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἀγγέλων. Ἡ δὲ τοῦ Κυρίου Ἀνάστασις τοιουτοτρόπως ἔγινε.
Κατὰ τὸ μέσον τῆς νυκτὸς τοῦ Σαββάτου πρὸς τὴν Κυριακήν, ἥτις ὑπὸ τῶν Εὐαγγελιστῶν ὀνομάζεται πρώτη Σαββάτου καὶ μία Σαββάτων ἤτοι πρώτη τῆς ἑβδομάδος ἡμέρα Μαρτίου 25η, σεισμὸς ἔγινε μέγας, ὅτι Ἅγγελος Κυρίου καταβὰς ἀπεκύλισε τὸν λίθον ἀπὸ τῆς θύρας τοῦ μνημείου. Ἀπὸ δὲ τὸν σεισμὸν οἱ στρατιῶται, οἱ ὁποῖοι ἐφύλαττον τὸν Τάφον, κατατρομάξαντες ἔφυγον μὲ βίαν μεγάλην. Ἐκ τούτου εὑροῦσαι καιρὸν αἱ Ἅγιαι Μυροφόροι Γυναῖκες, αἵτινες ἤρχοντο μὲ τὰ μύρα διὰ νὰ ἀλείψωσι τὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, ἦλθον εἰς τὸν Τάφον, εἰσελθοῦσαι δὲ ἐν αὐτῷ καὶ μὴ εὑροῦσαι τὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, βλέπουσιν ἄλλους δύο Ἀγγέλους λευκοφοροῦντας ἐν σχήματι ἀνδρικῷ, οἱ ὁποῖοι ἀναγγείλαντες εἰς αὐτὰς τὴν ἔγερσιν τοῦ Σωτῆρος ἀποστέλλουσιν αὐτὰς ἵνα δραμοῦσαι ταχέως ἀναγγείλωσιν εἰς τοὺς Μαθητὰς τὸ χαρμόσυνον γεγονός.
Ταῦτα ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἀκούσασα ἔδραμε πρὸς τοὺς διαπύρους τῶν Μαθητῶν Πέτρον καὶ Ἰωάννην, πρὸς τοὺς ὁποίους καὶ ἀνήγγειλε τὴν ἔγερσιν τοῦ Κυρίου, σπεύσαντες δὲ καὶ αὐτοὶ εἰς τὸν Τάφον εὗρον τὰ ὀθόνια κείμενα μόνα. Τὰς δὲ Μυροφόρους ἐπιστρεφούσας ἀπὸ τοῦ Μνημείου ὑπήντησεν ὁ Χριστὸς λέγων· «Χαίρετε».