ΕΡΜΙΟΝΗ ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Παρθενομάρτυς ἦτο θυγάτηρ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Φιλίππου, ἑνὸς τῶν ἑπτὰ Διακόνων, τοῦ βαπτίσαντος τὸν εὐνοῦχον τῆς βασιλίσσης Κανδάκης. Οὗτος εἶχε τέσσαρας θυγατέρας, περὶ ὧν ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς εἰς τὰς Πράξεις μαρτυρεῖ, ὅτι ἦσαν παρθένοι προφητεύουσαι (Πρ. κα’ 9). Ἐκ τούτων ἡ Ἑρμιόνη καὶ ἡ Εὐτυχὶς μετέβησαν εἰς τὴν Ἀσίαν πρὸς ἀναζήτησιν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Μὴ εὑροῦσαι δὲ τοῦτον, ἐπειδὴ εἶχεν ἤδη μεταθέσει αὐτὸν ὁ Θεὸς ὡς τὸν Ἐνὼχ καὶ τὸν Ἡλίαν, εὗρον ἀντ’ ἐκείνου τὸν μαθητὴν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου Πετρώνιον, ὑφ’ οὗ καὶ ἐδιδάσκοντο μιμούμεναι τὰς ἀρετάς του. Μετήρχετο δὲ ἡ Ἑρμιόνη τὴν ἰατρικὴν τέχνην διὸ καὶ πολλοὶ προσέτρεχον πρὸς αὐτὴν καὶ ἰατρεύοντο μὲ τὴν ἐπίκλησιν τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ.

Ὅταν δὲ ὁ βασιλεὺς Τραϊανὸς διέβαινε διὰ νὰ ὑπάγῃ νὰ πολεμήσῃ κατὰ τῶν Περσῶν, τότε διεβλήθη πρὸς αὐτὸν ἡ Ἁγία Ἑρμιόνη ὡς Χριστιανή· ὅθεν παραστήσας αὐτὴν ἔμπροσθέν του ὁ βασιλεύς, ἐδοκίμαζε νὰ τὴν ἀπατήσῃ μὲ κολακείας καὶ νὰ τὴν χωρίσῃ ἀπὸ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ· ἀλλ’ ἐπειδὴ δὲν ἠδυνήθη νὰ τὴν καταπείσῃ, διὰ τοῦτο προσέταξε νὰ ραπίζουν αὐτὴν εἰς τὸ πρόσωπον ὥρας ἀρκετάς, ἀλλ’ ἡ Μάρτυς, βλέπουσα τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καθήμενον ἐν τῷ κριτηρίῳ εἰς σχῆμα τοῦ Πετρωνίου, συνομιλοῦντα καὶ ἐνδυναμώνοντα αὐτήν, ἐκ τούτου ἐνόμιζε τὰ ραπίσματα ὡς οὐδέν· ὅθεν καὶ ὁ βασιλεὺς βλέπων τὸ στερεὸν καὶ ἀμετάβλητον τοῦ νοός της καὶ ἐντραπεὶς ἀφῆκεν αὐτήν. Ἀπὸ τότε ὅθεν ἡ Ἁγία Ἑρμιόνη ἤνοιξεν εἰς τὴν Ἀσίαν ἓν ἱερὸν πανδοχεῖον καὶ δεχομένη ὅλους τοὺς ξένους παρηγόρει αὐτοὺς ψυχικῶς καὶ σωματικῶς· ἠδύναντο δὲ πᾶς τις νὰ ἴδῃ ὅτι ἐκεῖ ἐδοξάζετο ὁ Κύριος καθ’ ἑκάστην ἡμέραν ἀπὸ κάθε ἄνθρωπον, τοῦτο δὲ ἐγένετο ἕως ὅτου ἔζη ὁ Τραϊανός.

Ἀφοῦ δὲ ἐβασίλευσεν Ἀδριανός, ὁ γαμβρὸς, τοῦ Τραϊανοῦ, ἐν ἔτει ριζ’ (117), καὶ ἔμαθε τὰ περὶ τῆς Ἁγίας Ἑρμιόνης, εὐθὺς ἔστειλε καὶ τὴν ἔφερε καὶ λέγει πρὸς αὐτήν· «Λέγε μοι, ὦ γραΐδιον, πόσων ἐτῶν εἶσαι καὶ ἀπὸ ποῖον γένος ὑπάρχεις;». Ἡ δὲ Ἁγία ἀπεκρίθη· «Ὁ Χριστός μου ἠξεύρει πόσον ἐτῶν εἶμαι καὶ ἀπὸ ποῖον γένος ὑπάρχω». Ὁ δὲ βασιλεὺς εἶπεν· «Ἐκβάλετε τὸ παλλίον (τὸ ἐπαναφόριον) αὐτῆς καὶ δέρετέ την ἄσπλαγχνα», λέγοντες πρὸς αὐτήν· «Εἰς ὅ,τι σὲ ἐρωτᾷ ὁ βασιλεὺς ἀποκρίνου μὲ σεμνότητα».