ἡ δὲ εὐλογημένη μήτηρ τῆς Ἁγίας, ἰδοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους Τούρκους, παραλαβοῦσα τὴν κόρην της, λέγει πρὸς αὐτὴν τὴν τελευταίαν ταύτην παραγγελίαν· «Ἰδού, τέκνον μου παμφίλτατον, καὶ γλυκυτάτη μου θύγατερ Ἀκυλῖνα· ἰδού, σπλάγχνον μου, ἔφθασεν ἡ ὥρα ἐκείνη, διὰ τὴν ὁποίαν πάντοτε σὲ ἐνουθέτουν· ποίησον λοιπὸν ὡς τέκνον ὑπακοῆς, καὶ ὑπάκουσον εἰς τὰς νουθεσίας μου, δεῖξον ἀνδρείαν εἰς τὰς βασάνους, τὰς ὁποίας ἔχεις νὰ πάθῃς, καὶ μὴ ἀρνηθῇς τὸν Χριστόν».
Ἡ δὲ παρομοίως μετὰ δακρύων ἀπεκρίθη· «Μὴ φοβοῦ, μῆτέρ μου, καὶ ἐγὼ τὸν αὐτὸν σκοπὸν ἔχω, καὶ ὁ πανάγαθος Θεὸς ἔστω βοηθός μου καὶ εὔχου ὑπὲρ ἐμοῦ»· καὶ οὕτως ἀπεχαιρετίσθησαν μεταξύ των θρηνοῦσαι καὶ δακρύουσαι. Οἱ δὲ ὑπηρέται τοῦ κριτοῦ, δέσαντες, τὴν Μάρτυρα τὴν ὡδήγησαν εἰς τὸ κριτήριον, παρηκολούθει δὲ καὶ ἡ φιλόστοργος μήτηρ τὴν φιλτάτην θυγατέρα της ἀπαγομένην εἰς τὸν τόπον τῆς σφαγῆς· ἐπειδὴ μητρικὰ σπλάγχνα δὲν τὴν ἄφινον νὰ χωρισθῇ· ἀλλ’ οἱ ὑπηρέται τῆς ἐξουσίας τὴν μὲν μητέρα της ἀπέκλεισαν ἔξω τοῦ προαυλίου, τὴν δὲ Ἀκυλῖναν εἰσήγαγον ἐντὸς τοῦ κριτηρίου καὶ παρουσίασαν αὐτὴν ἐνώπιον τοῦ κριτοῦ, ὅστις μὲ βάναυσον τρόπον τῆς λέγει· «Αἴ, σύ, γίνεσαι Τούρκα;». Ἡ Ἁγία ἀπεκρίθη· «Ὄχι, δὲν γίνομαι· μὴ γένοιτο ποτὲ νὰ ἀρνηθῶ τὴν πίστιν μου καὶ τὸν Δεσπότην μου Χριστόν». Ταῦτα ἀκούσας ὁ κριτὴς ἐθυμώθη· ὅθεν διέταξε καὶ ἐξέδυσαν τὴν Ἁγίαν καὶ τὴν ἀφῆκαν μόνον μὲ τὸ ὑποκάμισον· εἶτα δέσαντες αὐτὴν εἰς ἕνα στῦλον τὴν ἐρράβδισαν δύο ὑπηρέται ἐπὶ ὥραν πολλήν· ἀλλ’ ἡ Μάρτυς ὑπέμεινεν ἀνδρειότατα ταύτην τὴν βάσανον.
Μετὰ ταῦτα ὁ κριτὴς καὶ ἄλλοι Τοῦρκοι φέροντες τὴν Μάρτυρα ἔμπροσθέν των, ἤρχισαν νὰ τὴν κολακεύουν καὶ νὰ τῆς ὑπόσχωνται μεγάλας δωρεάς, ἐὰν ἀρνηθῇ τὴν πίστιν της· ἀλλ’ ἡ τοῦ Χριστοῦ νύμφη ἐγκάρδιον ἔχουσα τὸν ἔρωτα πρὸς τὸν νοητὸν Νυμφίον της Χριστόν, εἰς οὐδὲν ταῦτα ἐλογίζετο· καὶ ἐπειδὴ εἷς μεγιστὰν πλούσιος, θρασύτατος πάντων, τῆς εἶπε· «Τούρκεψε, Ἀκυλῖνα, καὶ ἐγὼ νὰ σὲ κάμω νύμφην εἰς τὸν υἱόν μου»· ἡ τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς μετὰ τόλμης ἀνεικάστου ἀπεκρίθη· «Ὁ υἱός σου σὺν σοὶ εἰς τὴν ἀπώλειαν»· ὅπερ ἀκούσαντες ἐκεῖνοι ἤναψαν ἀπὸ τὸν θυμόν, καὶ δέσαντες πάλιν τὴν Ἁγίαν ὡς πρότερον, τὴν ἐρράβδισαν ἐπὶ ὥραν πολλήν· ἔπειτα λύσαντες αὐτήν, πάλιν τὴν ἐξετάζουσιν ἐκ τρίτου· καὶ λέγει πρὸς αὐτὴν ὁ κριτής· «Δὲν ἐντρέπεσαι, δυστυχισμένη, νὰ δέρεσαι γυμνὴ ἐνώπιον τόσων ἀνδρῶν;».