Τότε ὁ λαὸς συνέλαβε καὶ ἐκράτησε τὸν Ἰωάννην, ὁμοῦ δὲ πάντες μετὰ τοῦ Κύνωπος ἤλθομεν εἰς τὸν αἰγιαλὸν τῆς θαλάσσης. Ἁπλώσας δὲ ὁ Κύνωψ τὰς χεῖρας αὐτοῦ πρὸς τὴν θάλασσαν καὶ κτυπήσας αὐτάς, πάραυτα ἐγένετο κρότος μέγας, ὥστε πάντες ἐφοβήθησαν, ὁ δὲ Κύνωψ ἐγένετο ἄφαντος ἀφ’ ἡμῶν· ἅπας δὲ ὁ λαὸς ἔκραξε λέγων· «Μέγας εἶσαι, ὦ Κύνωψ, καὶ δὲν ὑπάρχει ἕτερος πλὴν σοῦ». Μετὰ παρέλευσιν ἀρκετῆς ὧρας ἀνῆλθεν ὁ Κύνωψ ἀπὸ τῆς θαλάσσης ἔχων μεθ’ ἑαυτοῦ ἕνα δαίμονα εἰς σχῆμα τοῦ πατρὸς τοῦ νεανίσκου· καὶ ἰδόντες αὐτὸν πάντες ἐξέστησαν. Τότε λέγει ὁ Κύνωψ πρὸς τὸν παῖδα· «Οὗτος εἶναι ὁ πατήρ σου;» καὶ εἶπεν ὁ νέος· «Ναί, κύριε, αὐτὸς εἶναι». Ὁ δὲ λαὸς πεσὼν προσεκύνησε τὸν Κύνωπα καὶ ἐπεζήτει ἵνα φονεύσῃ τὸν Ἰωάννην, ἀλλ’ ἠμπόδισεν αὐτὸν ὁ Κύνωψ λέγων· «Ἄφετε αὐτὸν τώρα, καὶ ὅταν ἴδητε μεγαλύτερα σημεῖα, τότε νὰ τὸν τιμωρήσητε κακῶς· καὶ προσκαλεσάμενος ἄλλον τινὰ ἄνθρωπον, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἔχεις υἱόν;» ὁ δὲ εἶπε· «Ναί, κύριε, εἶχον υἱόν, ἀλλὰ φθονήσας εἷς κακὸς ἄνθρωπος ἐφόνευσεν αὐτόν». Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Κύνωψ· «Θὰ ἀναστηθῇ ὁ υἱός σου»· καὶ εὐθὺς ἤρχισε μετὰ φωνῆς μεγάλης νὰ προσκαλῇ τὸν φονεύσαντα καὶ τὸν φονευθέντα· ἐν τῷ ἅμα δὲ παρουσιάσθησαν ἐνώπιον αὐτοῦ δύο δαίμονες εἰς τὸ σχῆμα τῶν δύο ἀνθρώπων ἐκείνων.

Τότε λέγει ὁ Κύνωψ πρὸς τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον· «Οὗτος εἶναι ὁ φονεύσας τὸν υἱόν σου καὶ οὗτος εἶναι ὁ φονευθείς;» ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος λέγων· «Ναί, κύριε, οὗτοι εἶναι»· καὶ στραφεὶς ὁ Κύνωψ λέγει πρὸς τὸν Ἰωάννην· «Τὶ θαυμάζεις, Ἰωάννη;» ὁ δὲ εἶπεν· «Ἐγὼ διὰ ταῦτα δὲν θαυμάζω». Λέγει πάλιν ὁ Κύνωψ· «Ἐὰν διὰ ταῦτα δὲν θαυμάζῃς, θὰ ἴδῃς μεγαλύτερα τούτων καὶ τότε θὰ θαυμάσῃς· διότι, ἐὰν δὲν σὲ ἐκπλήξω διὰ τῶν σημείων, δὲν θὰ σὲ ἀφήσω νὰ ἀποθάνῃς». Ἀπεκρίθη ὁ Ἰωάννης εἰπών· «Τὰ σημεῖα σου ὁμοῦ μετὰ σοῦ θὰ ἐξαφανισθῶσι συντόμως». Ἀκούσαντες δὲ τοὺς λόγους τούτους οἱ παριστάμενοι ἄνθρωποι, εἶπον πρὸς τὸν Ἰωάννην· «Διατί ὑβρίζεις τὸν καθαρώτατον Κύνωπα, ἐξόριστε ἄνθρωπε;» καὶ εὐθέως ὡς ἄγρια θηρία ὥρμησαν πρὸς αὐτόν, καὶ ρίψαντες ἐπὶ τῆς γῆς, ἐκτύπων αὐτὸν ἄνευ οὐδεμιᾶς λύπης, ἄλλοι δὲ διὰ τῶν ὀδόντων κατέτρωγον τὰς σάρκας αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἔμεινεν ὡσεὶ νεκρός. Τότε ὁ Κύνωψ, νομίσας ὅτι ἀπέθανεν ὁ Ἰωάννης, εἶπε πρὸς τὸν λαόν· «Ἄφετε αὐτὸν ἄταφον διὰ νὰ τὸν καταφάγωσι τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ νὰ ἴδωμεν ἐὰν ὁ Χριστὸς θὰ ἀναστήσῃ αὐτόν». Καὶ βέβαιοι ὄντες πάντες ὅτι ἀπέθανεν ὁ Ἰωάννης, ἀνεχώρησαν ἀπὸ τοῦ τόπου ἐκείνου μετὰ τοῦ Κύνωπος, χαίροντες καὶ εὐφημοῦντες αὐτόν.