Ὡς φαίνεται, ὡραῖος θὰ ἦτο οὗτος ὁ νεανίας· ὅθεν καὶ λέγεται, ὅτι καὶ ἡ κόρη τοῦ κριτοῦ, εὑροῦσα τρόπον, προσῆλθεν ὡς δῆθεν φιλανθρωπίᾳ καὶ συμπαθείᾳ κινηθεῖσα ἢ μᾶλλον εἰπεῖν ὑπὸ τοῦ διαβόλου καθοπλισθεῖσα μὲ τοῦ ἔρωτος τὰ βέλη, καὶ τὸν παρεκίνει νὰ λυπηθῇ τὴν νεότητά του καὶ νὰ τουρκεύσῃ διὰ νὰ σώσῃ τὴν ζωήν του· ἀλλ’ οὐδὲ τὸ δέλεαρ τοῦτο ἐχρησίμευσεν εἰς αὐτοὺς καὶ κατῃσχύνθησαν καὶ ἐκ τούτου ὁμοῦ μὲ τὸν διάβολον τὸν πατέρα των.
Τέλος πάντων ἀπελπισθέντες διὰ τὴν ἐξώμοσιν, τῇ 15ῃ Σεπτεμβρίου 1811, γενομένης τῆς ἀποφάσεως διὰ νὰ κρεμασθῇ, συρόμενος ὁ Μάρτυς εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης ἐφαίνετο φαιδρὸς καὶ ἀγαλλόμενος, ὡς πορευόμενος εἰς καμμίαν διασκέδασιν, καὶ δι’ ὅλης τῆς ὁδοῦ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον, ἐπεκαλεῖτο εἰς βοήθειάν του ὁ μακάριος λέγων· «Ὑπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι». Παρὰ πάντων δὲ τῶν Χριστιανῶν, ὅπου ὑπήντα, ἐζήτει συγχώρησιν· καὶ τέλος, μὲ τοιαῦτα καλὰ ἐφόδια ἔλαβε διὰ τῆς ἀγχόνης τὸ μακάριον τέλος τοῦ μαρτυρίου, καὶ τελειωθεὶς ἐν ὀλίγῳ ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς, προτιμήσας τὸν δι’ ἀγχόνης θάνατον ὑπὲρ πάντα τὰ τίμια καὶ λαμπρὰ τῆς γῆς.
Συνέβη δὲ ἔκ τινος περιστάσεως κατ’ ἐκείνην τὴν ἑσπέραν νὰ διαμείνῃ ἔξω τῆς πόλεως ἡ συνοδεία ἡ φέρουσα εἰς ταύτην τὸν σῖτον, διὰ τὸ πλῆθος τῶν καμήλων· ὅθεν καὶ οἱ ὁδηγοῦντες αὐτὰς ἠναγκάσθησαν νὰ διανυκτερεύσωσιν εἰς τὸ ὕπαιθρον. Τοῦτο δὲ φαίνεται ὁ Θεὸς ᾠκονόμησε διὰ νὰ φανερώσῃ εἰς τὰ ἔθνη καὶ τὴν ἀθῳότητα τοῦ ἀνδρός, καὶ τὴν θειότητα τῆς χριστιανικῆς Πίστεως. Διότι καταλύσαντες οὗτοι μὲ τὰς καμήλους των πρὸς τὸ μέρος ἐκεῖνο τῆς καταδίκης, ἐγένοντο ἀκούσιοι μάρτυρες ἐκείνων τὰ ὁποῖα εἶδον. Βλέπουν λοιπὸν κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην φῶς μέγα κατελθὸν οὐρανόθεν, ὅπερ ἐκάθισεν ἐπάνω εἰς τὸ μαρτυρικὸν ἐκεῖνο σῶμα· καὶ τοῦτο ὅλην τὴν νύκτα βλέποντες, ἐξίσταντο καὶ συνείχοντο ὑπὸ φόβου. Ἡμέρας δὲ γενομένης, ἔσπευσαν εἰς τὸν κριτὴν καὶ διηγήθησαν τὸ ὅραμα μετὰ πολλῆς ἐκπλήξεως. Ὁ δὲ κριτὴς ταῦτα ἀκούσας καὶ πιστεύσας εἰς αὐτούς, ἐκστατικὸς γενόμενος, ἐβόα· «Κρῖμα, κρῖμα», ἀποδίδων τὸ θαῦμα εἰς τὴν ἀθῳότητα τοῦ Μάρτυρος, οὐχὶ δὲ καὶ εἰς τὴν ἁγιότητα τῆς χριστιανικῆς Πίστεως· ἀλλὰ καὶ οὕτως ἀνεγνώριζον τὴν ἀθῳότητα τοῦ καλοῦ Ἰωάννου. Ἄλλοι δὲ ἀγνοοῦντες καὶ τὰ δύο ἔλεγον· «Ἐπειδὴ ὁ ἄπιστος Γκιαούρης ἐφόνευσεν ἐμίρην Τοῦρκον, ὁ Θεὸς ἔρριψε πῦρ διὰ νὰ τὸν κατακαύσῃ».