Ἐποίησε λοιπὸν οὕτως ἡ μακαρία Ταϊσία εἰς τὸ κελλίον ἐκεῖνο ἔτη τρία· βλέπων δὲ τὴν μετάνοιαν ταύτης ὁ Ἀββᾶς Σεραπίων εὐσπλαγχνίσθη αὐτήν, καὶ μετέβη εἰς τὸν μέγαν Ἀντώνιον διὰ νὰ μάθῃ παρ’ αὐτοῦ, ἐὰν συνεχώρησεν ὁ Θεὸς τὰς ἁμαρτίας αὐτῆς, ἐλθὼν δὲ διηγήθη πρὸς αὐτὸν πάντα τὰ περὶ τῆς Ταϊσίας· πάραυτα δὲ καλέσας ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ, εἶπε πρὸς αὐτούς· «Κλείσατες ἑαυτοὺς ἕκαστος εἰς τὸ κελλίον του ὅλην τὴν νύκτα, καὶ εὔξασθε ἐκτενῶς εἰς τὸν Θεὸν ἵνα γνωρίσωμεν τὶ θὰ ἀποκαλύψῃ εἰς ἡμᾶς ὁ Θεὸς περὶ τοῦ ζητήματος, διὰ τὸ ὁποῖον ἦλθε πρὸς ἡμᾶς ὁ Ἀββᾶς Σεραπίων». Ἐποίησαν δὲ ἕκαστος ἐξ αὐτῶν καθὼς προσετάχθησαν. Πολλῆς δὲ ὥρας παρελθούσης, προσέχει ὁ Ἀββᾶς Παῦλος, ὁ μεγαλύτερος τῶν μαθητῶν τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, καὶ βλέπει εἰς τὸν οὐρανὸν κλίνην ἐστρωμένην, ἐν μεγάλῃ τιμῇ καὶ δόξῃ, καὶ τρεῖς παρθένους κρατούσας λαμπάδας ἔμπροσθεν τῆς κλίνης, αἵτινες ἐφύλαττον αὐτήν, στέφανος δὲ ἀμάραντος ἔκειτο ἐπάνω τῆς κλίνης· εἶπε δὲ ὁ Ἀββᾶς Παῦλος πρὸς ἑαυτόν· «Οὐδενὸς ἑτέρου θὰ εἶναι ἡ δόξα τῆς κλίνης ταύτης καὶ ὁ στέφανος, εἰμὴ μόνον Ἀντωνίου τοῦ Πατρός μου». Ταῦτα αὐτοῦ διαλογιζομένου, ἦλθε φωνὴ πρὸς αὐτὸν λέγουσα· «Δὲν εἶναι, Παῦλε, τοῦ πατρός σου τοῦ Ἀντωνίου, ἀλλ’ εἶναι τῆς Ταϊσίας τῆς ποτὲ πόρνης». Πρωΐας δὲ γενομένης, διηγήθη εἰς τοὺς Πατέρας τὴν ὀπτασίαν καὶ ἐπληροφορήθησαν ἅπαντες, ὅτι ἐδέχθη ὁ Θεὸς τὴν μετάνοιαν τῆς μακαρίας Ταϊσίας.

Ἐπιστρέψας ὁ Ἀββᾶς Σεραπίων ἀπὸ τοῦ Ἀββᾶ Ἀντωνίου μετὰ χαρᾶς μεγάλης εἰσῆλθεν εἰς τὴν Μονὴν τῶν παρθένων, καὶ ἤνοιξαν τὴν θύραν τῆς κέλλης, θέλων νὰ ἐκβάλῃ, αὐτὴν ἔξω· ἡ δὲ Ἁγία μαθοῦσα τοῦτο παρεκάλει αὐτὸν λέγουσα· «Ἐπίτρεψόν μοι, τίμιε Πάτερ, νὰ μείνω ἕως θανάτου μου εἰς τὸ κελλίον τοῦτο· διότι πολλαὶ εἶναι αἱ ἀνομίαι μου καὶ διὰ νὰ μοῦ συγχωρήσῃ αὐτὰς ὁ Θεός». Λέγει δὲ πρὸς αὐτὴν ὁ Γέρων· «Ἤδη ὁ Θεὸς σὲ ηὐσπλαγχνίσθη διὰ τὴν ταπείνωσίν σου, καὶ σὲ ἠλέησε καὶ ἐδέχθη τὴν μετάνοιάν σου». Εἶπε πάλιν πρὸς αὐτὸν ἡ μακαρία· «Πίστευσόν μοι, τίμιε Πάτερ, ἀφ’ ἧς ὥρας ἦλθον εἰς τὸ κελλίον τοῦτο, ποιήσασα τὰς ἁμαρτίας μου φορτίον μέγα ἔστησα αὐτὸ πρὸ τοῦ προσώπου μου καὶ ὅπως ἡ πνοὴ τοῦ νοός μου δὲν ἀπέστη ἀπ’ ἐμοῦ οὕτω καὶ αἱ ἁμαρτίαι μου δὲν ἀπέστησαν ἀπ’ ἐμοῦ μίαν ὥραν, ἓως τῆς ὥρας ταύτης». Καὶ λέγει πρὸς αὐτὴν ὁ Γέρων· «Ὄχι διὰ τὴν μετάνοιάν σου, ἀλλὰ διὰ τὸν λογισμὸν τοῦτον τὸν ὁποῖον ἔχεις, ὡς δώσασα ἑαυτὴν ὅλην εἰς τὸν Χριστόν».