Ἀκούσας ὁ Γέρων τὸν λόγον τοῦτον εἶπε πρὸς αὐτήν· «Γνωρίζεις ὅτι ὑπάρχει Θεός, καὶ κρίσις καὶ ἀνταπόδοσις καὶ Βασιλεία καὶ κόλασις;». Λέγει ἐκείνη· «Ναί, γνωρίζω». Ἔπειτα εἶπεν ὁ Γέρων πρὸς αὐτήν· «Ἐφ’ ὅσον λοιπὸν γνωρίζεις ὅτι ὑπάρχουν ταῦτα, διατί ἀπολεῖς τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων;». Ταῦτα καὶ ἄλλα πολλὰ λέγων ὁ Γέρων, ἔδειξεν εἰς αὐτὴν τὸ μοναδικὸν σχῆμα τὸ ὁποῖον ἔφερεν ἔσωθεν, ἀποκαλύψας καὶ τὴν αἰτίαν διὰ τὴν ὁποίαν ἦλθε πρὸς αὐτήν· ἡ δὲ ρίψασα ἑαυτὴν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Γέροντος, ἔλεγε μετὰ δακρύων· «Γνωρίζεις, τίμιε Πάτερ, ἐὰν ὑπάρχῃ μετάνοια διὰ τοὺς ἁμαρτήσαντας; δέχεται καὶ ἐμὲ ὁ Θεὸς ἐὰν μετανοήσω;». Λέγει ὁ Γέρων· «Εὔσπλαγχνος εἶναι ὁ Θεὸς καὶ μακρόθυμος καὶ δέχεται πάντας τοὺς μετανοήσαντας· καὶ πολλὴ χαρὰ γίνεται «ἐν οὐρανῷ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ. ιε’ 7). Ἡ δὲ λέγει πρὸς αὐτόν· «Ἀνάμεινόν με, Πάτερ, τρεῖς καὶ μόνον ὥρας, ἔπειτα δὲ πρᾶξον εἰς ἐμὲ ὅ,τι καὶ ἂν βούλεσαι ὑπὲρ τῶν κακῶν, τὰ ὁποῖα ἔπραξα· διότι γνωρίζω ὅτι ἀπὸ Θεοῦ ἀπεστάλης πρὸς ἐμέ». Ὁ δὲ Ὅσιος, ὑποδείξας εἰς αὐτὴν τὸ ποῦ θὰ εὕρῃ αὐτόν, ἀπῆλθεν ἀπ’ αὐτῆς. Ἡ δὲ Ἁγία, παραλαβοῦσα ὅσα καὶ ἂν εἶχε ἀποκτήσει ἀπὸ τῆς πορνείας, ἔκαυσε ταῦτα εἰς τὸ μέσον τῆς πόλεως, λέγουσα· «Ἐλᾶτε πάντες οἱ μετ’ ἐμοῦ πορνεύσαντες καὶ ἴδετε κατὰ τὴν ὥραν ταύτην πῶς κατέκαυσα πάντα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα κακῶς διὰ τῆς πορνείας ἀπέκτησα». Ἦσαν δὲ τὰ καυθέντα ὑπὸ τῆς Ἁγίας ἀξίας ἑξακοσίων λιτρῶν χρυσίου, ἐκτὸς τοῦ ἱματισμοῦ καὶ τῶν στολῶν.

Ἀφοῦ ἐποίησε ταῦτα ἡ Ἁγία ἀπῆλθε πρὸς τὸν Γέροντα· παραλαβὼν δὲ αὐτὴν ὁ Γέρων τὴν εἰσήγαγεν εἰς φροντιστήριον παρθένων καὶ ἐνέκλεισεν αὐτὴν εἰς ἓν κελλίον, ἐσφράγισε δὲ τὴν θύραν διὰ σφραγῖδος μολυβδίνης, ἀφήσας μόνον μικρὰν θυρίδα, διὰ τῆς ὁποίας θὰ ἐλάμβανεν ἡ Ἁγία τὰ πρὸς συντήρησιν. Παρήγγειλε δὲ ὁ Γέρων εἰς τὴν Ἡγουμένην τοῦ Μοναστηρίου νὰ παρέχῃ εἰς αὐτὴν ἀνὰ δύο ἡμέρας ἄρτον ξηρὸν οὐγγίας δύο, καὶ ὀλιγοστὸν ὕδωρ· εἶπε δὲ πρὸς τὸν Γέροντα ἡ μακαρία Ταϊσία, διὰ τῆς θυρίδος· «Προσεύχου, τίμιε Πάτερ, εἰς τὸν Θεὸν ἵνα συγχωρήσῃ τὰς ἁμαρτίας μου τὰς πολλάς, τὰς ὁποίας ἔπραξα ἡ ἀθλία». Λέγει δὲ πρὸς αὐτὴν ὁ Γέρων· «Δὲν εἶσαι ἀξία οὔτε νὰ προσεύχεσαι σὺ εἰς τὸν Θεόν, οὔτε καὶ νὰ ὀνομάζῃς τὸ πολυΰμνητον Αὐτοῦ ὄνομα διὰ τῶν χειλέων σου, ἢ νὰ ἁπλώνῃς τὰς χεῖράς σου πρὸς αὐτόν, διότι τὰ χείλη σου εἶναι ρυπαρὰ καὶ ἀκάθαρτα, αἱ δὲ χεῖρές σου μεμολυσμέναι ὑπο ἀνομιῶν καὶ ἀσωτίας, ἀλλὰ τοῦτο μόνον ποίησον· ἔχε πρὸς ἀνατολὰς τὴν διάνοιάν σου καὶ πρὸς τὸν Θεόν, ἄλλο τι οὐδὲν λέγουσα, πλὴν τοῦτον μόνον τὸν λόγον: «Κύριε ὁ Θεός μου, ὁ πλάσας με, ἐλέησόν με κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου».