Τῇ Ε’ (5ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς τῆς Ἁγίας Μάρτυρος ΧΑΡΙΤΙΝΗΣ.

Ταῦτα ἀκούσας ὁ κριτὴς καὶ πάλιν ὀργισθείς, προσέταξε, διὰ καταισχύνην, καὶ τῆς ἐξύρισαν τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς. Θαῦμα δὲ ἠκολούθει καὶ ἡ κεφαλὴ πάλιν ἐκαλύπτετο μὲ τὰς ἰδίας τρίχας ἀναφυομένας καὶ ἐφαίνετο ὡς πρότερον. Ὁ κριτὴς τότε περισσότερον ὀργισθεὶς προσέταξε νὰ βάλουν ἐπάνω εἰς τὴν κεφαλήν της ἄνθρακας ἀνημμένους, ἔπειτα ἐπάνωθεν νὰ χύνουν καὶ ὄξος· ἡ δὲ Μάρτυς ἔλεγε· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἡ βοήθεια ἐκείνων, οἵτινες ἐλπίζουν εἰς σέ, ὁ τοὺς Ἁγίους σου Τρεῖς Παῖδας ἐκ φλογὸς σώσας, αὐτὸς καὶ νῦν ἐλθὼν δυνάμωσόν με εἰς τὰς βασάνους, τὰς ὁποίας διὰ τὴν ἀγάπην σου πάσχω, διὰ νὰ μὴ εἴπουν οἱ ἐχθροὶ τῆς ἀληθείας, ποῦ ἐστιν ὁ Θεὸς αὐτῶν». Μετὰ δὲ τὴν εὐχὴν ἠλευθερώθη εὐθὺς ἡ Μάρτυς ἀπὸ τοὺς πόνους, εὐχαριστοῦσα δὲ ἐδόξαζε τὸν Θεόν, ἕνεκα τοῦ ὁποίου πάλιν ὁ ἡγεμὼν θυμωθεὶς προσέταξε καὶ ἐκάρφωσαν εἰς τοὺς μαστοὺς τῆς Μάρτυρος σιδηρᾶ σουβλία πεπυρωμένα. Καὶ αἱ μὲν σάρκες τῆς Ἁγίας ἠφανίζοντο ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ σουβλία, ἀλλ’ ἡ διάπυρος φλὸξ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ περισσότερον ἤναπτεν εἰς τὴν καρδίαν της. Ἔπειτα προσέταξε καὶ ἔκαιον τὰς πλευράς της μὲ λαμπάδας ἀνημμένας, ἐκείνη δὲ περισσότερον ηὔχετο.

Ἀφεθεῖσα δὲ ἀπὸ τὰς βασάνους ἐβιάζετο νὰ θυσιάσῃ· ἀλλ’ ἐπειδὴ κατά τε τὴν καρδίαν και τὰ χείλη ἀμετάθετος καὶ ἀκατάπειστος ἦτο ἡ Μάρτυς, ὥν δὲ καὶ ὁ κριτὴς εἰς τὸ κακὸν καὶ εἰς τὸν θυμὸν ἀμίμητος, προσέταξε καὶ τῆς ἔδεσαν εἰς τὸν λαιμὸν λίθον μέγαν, καὶ εἶπε νὰ τὴν ρίψουν εἰς τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης. Ριπτομένη δὲ ἡ Ἁγία ἐβόα· «Εὐχαριστῶ σοι, Κύριε, ὅτι ἠθέλησας διὰ τὸ ὄνομά σου νὰ περάσω καὶ διὰ μέσου ὕδατος θαλασσίου, διὰ νὰ εὑρεθῶ καθαρὰ εἰς τὴν ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως. Ἀλλὰ δεῖξον καθὼς καὶ πάντοτε, οὕτω καὶ τώρα, εἰς ἐμὲ τὰ θαυμάσιά σου, διὰ νὰ δοξασθῇ περισσότερον τὸ μέγα σου ὄνομα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν».

Ταῦτα τῆς Ἁγίας προσευχομένης, τὰ δεσμὰ ἐλύθησαν καὶ ὁ λίθος μόνος εἰς το βάθος κατεφέρετο. Ἐκείνη δὲ (ὤ τοῦ θαύματος!) ἵστατο ἀφόβως ἐπάνω τῆς θαλάσσης καὶ περιπατοῦσα εἰς τὰ ὕδατα, ὡς εἰς στερεὰν γῆν, ἤρχετο ἔξω εἰς τὸ αἰγιαλόν. Ἰδοῦσα δὲ τὸν ἡγεμόνα, ὅστις περιέμενεν ἐκεῖ διὰ νὰ ἴδῃ τὸ τέλος, τοῦ εἶπε· «Χαίροις, ὦ ἡγεμών· δὲν ἠννόησες ἀκόμη τὴν εἰς ἐμὲ δύναμιν τοῦ Χριστοῦ μου; ἄφες λοιπὸν τὸ σκότος καὶ πρόσδραμε εἰς τὸ ἀληθινὸν φῶς, διὰ νὰ κερδήσῃς τὴν σωτηρίαν σου. Ἀλλ’ ἀνίσως καὶ ἐπιμείνῃς εἰς τὴν προτέραν σου γνώμην, εἰς ἐμὲ βέβαια θέλεις γίνει αἴτιος πολλῶν ἀγαθῶν, ἀλλ’ εἰς τὴν ψυχήν σου θέλεις προξενήσει ἀπώλειαν καὶ ἀφανισμόν».