XΑΡΙΤΙΝΗ ἡ Ἁγία Μάρτυς ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ καὶ Δομετίου κόμητος ἐν ἔτει σϟ’ (290), δούλη Κλαυδίου τινός. Ἀκούσας δὲ ὁ κόμης Δομέτιος περὶ αὐτῆς, ὅτι εἶναι Χριστιανὴ καὶ ὅτι καὶ ἄλλους πολλοὺς ἐπιστρέφει εἰς τὴν πίστιν της, τοὺς δὲ λοιποὺς Χριστιανοὺς στερεώνει περισσότερον εἰς αὐτήν, γράφει εἰς τὸν αὐθέντην αὐτῆς Κλαύδιον νὰ ἀποστείλῃ τὴν Χαριτίνην εἰς αὐτὸν διὰ νὰ τὴν ἐξετάσῃ. Λαβὼν ὁ Κλαύδιος τὰ γράμματα ἐλυπήθη καὶ ἐνδυθεὶς σάκκον, ἤτοι τρίχινον φόρεμα, ἐθρήνει. Ἡ δὲ Χαριτίνη, παρηγοροῦσα αὐτόν, ἔλεγε· «Μὴ λυποῦ, αὐθέντα μου, ἀλλὰ χαῖρε, ἐπειδὴ ἔχω νὰ λογισθῶ εἰς τὸν Θεὸν εὐπρόσδεκτος θυσία διὰ τὰς ἰδικάς μου καὶ ἰδικάς σου ἁμαρτίας». Λέγει τότε ὁ Κλαύδιος· «Δούλη τοῦ Θεοῦ, ἐνθυμοῦ καὶ ἐμὲ πλησίον τοῦ ἐπουρανίου Βασιλέως». Ὁ δὲ κόμης, ἐπειδὴ ἐβράδυνε νὰ ἔλθῃ, ἔδραμεν εἰς τὴν οἰκίαν της, ὅπου κατῴκει μόνη καὶ κατὰ μόνας προσευχομένη εἰς τὸν Θεόν, καὶ εὐθύς, μετὰ μεγάλου θυμοῦ ἐμαστίγωσε τὴν Ἁγίαν καὶ ἀφοῦ τὴν κατεπλήγωσε, τὴν ἔδεσε μὲ ἅλυσον σιδηρᾶν εἰς τὸν λαιμὸν καὶ παρέδωκε τὴν δικαίαν εἰς τὸν ἄδικον κριτὴν τοῦ τόπου.

Τότε ὁ κριτὴς ἔθεσεν εὐθὺς ἔμπροσθεν τῆς Ἁγίας τὰ τιμωρητικὰ ὄργανα καὶ λέγει πρὸς αὐτήν· «Σωφρονίσου, πρὶν νὰ τιμωρηθῇς, λυπήσου τὸν ἑαυτόν σου καὶ θυσίασον εἰς τοὺς θεούς, διὰ νὰ κερδίσῃς τρία μεγάλα καλά. Πρῶτον νὰ λάβῃς τὴν συγχώρησιν ἀπὸ τοὺς θεούς. Ἔπειτα τὴν ἀγάπην τῶν βασιλέων. Καὶ τρίτον δὲν θέλει ἀφανισθῆ ἀπὸ τὰς δριμείας βασάνους ἡ νεότης σου». Ταῦτα ἀκούσασα ἡ Μάρτυς ὕψωσεν εἰς τὸν οὐρανὸν τὰ ὄμματα, ζητοῦσα ἀπὸ ἐκεῖ βοήθειαν· ποιήσασα δὲ καὶ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ εἶπε· «Ποικίλος καὶ πλάνος εἶσαι, ὦ ἡγεμών, ἀλλ’ ἡ πονηρία σου ἀνωφελὴς δὲν θέλει μὲ φοβίσει, οὔτε συμβουλεύων μὲ καταπείθεις, οὔτε θέλεις ἐλαττώσει τὴν προθυμίαν, τὴν ὁποίαν ἔχω, νὰ βασανισθῶ διὰ τὸν Χριστόν· διότι εἰς τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν ἐλπίζω καὶ εἰς αὐτὸν τὴν ζωήν μου ἀφιέρωσα. Ἀνίσως λοιπὸν θέλῃς νὰ σωφρονῇς, τὸν ἑαυτόν σου λυπήσου διὰ τὴν πλάνην σας καὶ πρᾶξε τὸ συμφέρον σου, τὸ ὁποῖον εἶναι νὰ μὴ πιστεύῃς εἴδωλα κωφά, διὰ τὰ ὁποῖα εἶπεν ὁ Προφήτης Δαβίδ· «Οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλμ. ϟε’ 5)· καὶ ἀλλαχοῦ· «Τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν ἀργύριον καὶ χρυσίον, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων» (Ψαλμ. ριγ’ 12)· καὶ πάλιν· «Ὅμοιοι αὐτοῖς γένοιντο οἱ ποιοῦντες αὐτά» (Ψαλμ. ριγ’ 16)· ὁ δὲ Προφήτης Ἱερεμίᾳς λέγει· «θεοί, οἵ τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν οὐκ ἐποίησαν, ἀπολέσθωσαν» (Ἱερ. ι’ 11).