Μίαν φορὰν ἀκούσας ὁ μακάριος οὗτος Ἰωάννης διὰ περιβόητόν τινα Ἀσκητήν, Μαρκιανὸν ὀνομαζόμενον, ἐπόθει νὰ τὸν ἲδῃ. Ἐπειδὴ ὅμως ἐκεῖνος εἶχεν ὑποβάλει αὐτὸς ἑαυτὸν εἰς δεσμόν, νὰ μὴ ἐξέλθῃ ἀπὸ τὸ σπήλαιόν του ἔστω καὶ ἂν ἤθελεν ἀκολουθήσει εἰς αὐτὸν ἀνάγκη μεγάλη καὶ ἀπαραίτητος, διὰ τοῦτο δὲν ηὐχαριστεῖτο νὰ λύσῃ τὸν δεσμὸν αὐτὸν καὶ νὰ ἐξέλθῃ. Ἀλλ’ ἡ παντέφορος τοῦ Θεοῦ Πρόνοια τί ᾠκονόμησεν; Ἂγγελος Κυρίου ἔλαβε τὸν Μαρκιανὸν ἀπὸ τὸ κελλίον του, καὶ φέρων αὐτὸν μετάρσιον εἰς τὸν ἀέρα ἠρέμα καὶ χωρὶς θόρυβον τὸν ἔστησεν εἰς τὸ σπήλαιον τοῦ μακαρίου Ἰωάννου. Ἀφ᾽ οὗ λοιπὸν εἶδον καὶ ἠσπάσθησαν ἀλλήλους οἱ Ὅσιοι καὶ ἐχόρτασαν ἀπὸ τὴν πνευματικὴν ὁμιλίαν, τὴν ὁποίαν ἐποίησαν μεταξύ των, τελευταῖον εἶπεν ὁ θεῖος Ἰωάννης· «Δόξα τῷ Ἁγίῳ Θεῷ, ὅς τις μὲ ἠξίωσε νὰ ἴδω τὸν ποθεινότατόν μοι Μαρκιανόν». Εὐθὺς δὲ μετὰ τοὺς λόγους τούτους ἐλήφθη πάλιν ὑπὸ Ἀγγέλου ὁ θεῖος Μαρκιανὸς ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ Ἰωάννου καὶ ἐφέρθη εἰς τὸ κελλίον του.
Τοῦτο τὸ θαῦμα, διὰ τὸ ὑπερβάλλον αὐτοῦ, ἔβαλεν εἰς διαφόρους λογισμοὺς τὸν Ὅσιον Ἰωάννην, μήπως ἦτο φάντασμα διαβολικὸν τὸ γενόμενον. Ὅθεν διστάζων καὶ παλαίων μὲ τοὺς λογισμούς, ἔλυσε τὸν δεσμὸν τὸν ὁποῖον εἶχε καὶ ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸ σπήλαιόν του. Πορευόμενος δὲ εἰς τὸ κελλίον τοῦ Μαρκιανοῦ, εὗρεν ἐκεῖνον καθ’ ὁδόν. Χαιρετίσας λοιπὸν αὐτὸν καὶ ἀκούσας νὰ τὸν καλῇ ἐξ ὀνόματος, ἐπληροφορήθη ἀκριβέστατα τὸν πρότερον δι’ Ἀγγέλου γενόμενον παράδοξον τρόπον τῆς ἐκείνου ἐλεύσεως. Ὅθεν χαιρετίσας πάλιν αὐτὸν καὶ ἀντιχαιρετισθεὶς παρ’ αὐτοῦ, ἐπέστρεψεν εἰς τὸ σπήλαιόν του χαίρων.
Ἀλλὰ διατί νὰ πολυλογῶ; οὗτος ὁ θεῖος Ἰωάννης δαιμόνια ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἐδίωξε, νοσήματα ἀθεράπευτα ἐθεράπευσε, νερὰ εἰς διαφόρους τόπους ἀνέβλυσε· βροχὰς ἐξ οὐρανοῦ διὰ τῆς προσευχῆς του πολλάκις κατέφερε καὶ ἄλλα πολλὰ σημεῖα καὶ θαύματα διὰ μέσου αὐτοῦ ἐποίησεν ὁ Θεός. Ὅθεν ὡς φωστὴρ δι’ ἀσκήσεως καὶ θαυμάτων ἐπὶ τῆς γῆς διαλάμψας, ἐν γήρᾳ καλῷ ἐτελείωσε τὴν ζωὴν καὶ παρέδωκεν ἐν εἰρήνῃ τήν μακαρίαν αὐτοῦ ψυχὴν εἰς τὸν Κύριον.