Εἰς ταῦτα ἀπορῶν ὁ τύραννος, καὶ μὴ δυνάμενος νὰ τὸν καταπείσῃ, τὸν ἐκρέμασεν εἰς τὸ ξύλον και τον ἐξέσχιζαν μὲ σιδηροῦς ὄνυχας· ὁ δὲ Μάρτυς ἔχαιρε καὶ ὠνόμαζε τὸν ἑαυτόν του μακάριον, ὅτι ἐμιμεῖτο τὸν Δεσπότην του. Ἔλεγε δὲ ὅτι· «ἐὰν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς διὰ τὸν ἑαυτόν μας ἐσταυρώθη, καὶ χολὴν καὶ ὄξος ἐποτίσθη καὶ ἐλογχεύθη, πῶς ἐγὼ ὁ δοῦλός του νὰ μὴ τὸν μιμηθῶ μὲ πολλὴν εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίασιν;». Διὰ τοῦτο ἐζήτει καὶ τὴν λόγχην καὶ τὴν χολὴν ἐπεθύμει λέγων· «Ἂς ἔλθουν τὰ κολαφίσματα, τὰ ἐμπτύσματα, ὁ ἀκάνθινος στέφανος, ὁ κάλαμος· ποῦ εἶναι, ἔλεγεν, οἱ ἐμπαιγμοί; ποῦ τὰ ραπίσματα; διότι δι’ ἐμέ, ὅστις ἐπιθυμῶ ταῦτα, μικρὰ νομίζονται τὰ παρόντα καὶ οὐτιδανά». Ὁ δὲ σκληρὸς καὶ ἀπάνθρωπος τύραννος, ἀκούων ταῦτα, προσέταξε καὶ τὸν ἐκτύπων μὲ λίθους ὀξεῖς, διὰ νὰ θανατωθῇ ταχέως, ἔστω καὶ ἂν συντρίβεται τὸ σῶμά του πυκνὰ ἀπὸ τοὺς λίθους. Δὲν ἐγίνωσκεν ὅμως ὁ ἀνόητος κριτὴς πῶς κάμνει τὸν Μάρτυρα λαμπρότερον καὶ ὅτι τοῦ προξενεῖ πρὸς Θεὸν περισσοτέραν παρρησίαν. Ἀκούσατε δὲ πῶς ἔλαβε φανερωτέραν τὴν θείαν Χάριν, καὶ πῶς ἤρχισε νὰ θαυματουργῇ.
Κρεμάμενος ὁ μακάριος Μάρτυς ἐπὶ τοῦ ξύλου ἐξεσχίζετο καὶ συνετρίβοντο μὲ λίθους τὰ ὀστᾶ του· κάποια δὲ κόρη τυφλὴ ἀπὸ τὸν ἕνα ὀφθαλμόν, τυχοῦσα ἐκεῖ καὶ βλέπουσα τὸν βασανιζόμενον Ἅγιον, ἐλυπεῖτο κατὰ πολλά, μέρος δέ τι ἀπὸ τὰ μέλη τοῦ Μάρτυρος ἀπὸ ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα ἐξέσχιζον, φερόμενον διὰ τοῦ ἀέρος, ἔσταξεν ἀπὸ τὸ αἷμα εἰς τὸν ὀφθαλμὸν τῆς κόρης καὶ ὁ σταλαγμὸς εὐθύς, ὤ τοῦ θαύματος! ὤ ἀνεκδιηγήτου φιλανθρωπίας! ἐφώτισε τὸν τυφλὸν ὀφθαλμὸν καὶ ὑγιᾶ αὐτὸν ἀποκατέστησε· τοιαύτην ἰατρείαν ὁ σταλαγμὸς ἐκεῖνος τοῦ μαρτυρικοῦ αἵματος ἐχάρισεν.
Ἐπειδὴ δὲ ὁ Μάρτυς ἀμετάθετος ἦτο ἀπὸ τὴν εὐσέβειαν, ἐδόθη τελευταῖον κατ’ αὐτοῦ ἡ ἀπόφασις καὶ διὰ ξίφους ἡ ἱερὰ αὐτοῦ κεφαλὴ ἀπεκόπη· τὸ δὲ τίμιον αὐτοῦ σῶμα ἐνδύσαντες εὐλαβῶς πιστοί τινες τὸ ἐνεταφίασαν ἐκεῖ ὅπου ἐμαρτύρησε. Τούτου τὸ Μαρτύριον θαυμάσας ὁ εὐσεβὴς λαὸς τῆς Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης τῆς Αἰγύπτου λαμπρῶς ἐτίμησε τὸν Μάρτυρα· ἐδόξασε δὲ τοῦτον καὶ ὁ ἀγωνοθέτης Θεὸς ἄνωθεν καὶ μὲ στεφάνους ἀμαράντους αὐτὸν ἐστεφάνωσε, διὰ τὸν ὁποῖον προέκρινε νὰ βασανισθῇ καὶ ἐπόθει νὰ γίνῃ μιμητὴς τῶν παθημάτων του. ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.