ΕΠΙΜΑΧΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἔλαμψεν ὡς ἀστὴρ ὅταν τὸ σκότος τῆς ἀσεβείας διεχύθη εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἐβιάζοντο ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς νὰ θυσιάζωσιν εἰς τὰ εἴδωλα. Πατρίς του ἦτο ἡ Αἴγυπτος, ἡ ὁποία τὸν ἐγέννησε καὶ τὸν ἀνέθρεψε καὶ ἀπὸ τὰς ἀρετάς του πολλὴν ὠφέλειαν ἔλαβεν· ὁδηγὸν δὲ ἢ διδάσκαλον δὲν εἶχε τινά· ἀφ’ ἑαυτοῦ του ὅμως ἐβιάζετο νὰ φυλάττῃ καθαρὰ καὶ σῶμα καὶ ψυχήν, ἔχων πάντοτε διὰ βοηθοὺς τὴν προσοχὴν καὶ τὴν ἐπιμέλειαν. Τοιουτοτρόπως λοιπὸν ἐπιθυμῶν τὴν ἀρετήν, ἔδραμεν εἰς τὸ Πηλούσιον ὄρος καὶ κατῴκησεν εἰς αὐτὸ καθὼς παλαιόθεν ὁ Ἰωάννης εἰς τὴν ἔρημον καὶ κατῴκησεν εἰς τὸ Καρμήλιον ὄρος. Διέτριβε λοιπὸν ἐκεῖ ὁ θαυμάσιος Ἐπίμαχος, διάγων μὲ πᾶσαν ἀρετήν, μὲ σκληραγωγίαν πολλὴν καὶ μὲ διαγωγὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην διὰ τὸν Χριστόν.
Ἔφθασε δὲ τότε εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν κριτὴς σκληρὸς καὶ ἀγριώτατος, ὁ ὁποῖος ἄλλο τίποτε δὲν ἐφρόντιζε, παρὰ νὰ καθυποτάξῃ τὴν πόλιν ὅλην εἰς τὴν ἀσέβειάν του. Ὅθεν Χριστιανοί τινες φοβούμενοι τὰς ἀπειλάς, ἔφευγον εἰς τὰς ἐρήμους καὶ τὰ ὄρη. Ἄλλοι πάλιν ἐφαίνοντο εἰς τὸ φανερὸν εἰδωλολάτραι, ὄντες εἰς τὸ κρυπτὸν Χριστιανοί. Ὅσοι δὲ ἤθελον φανερῶς νὰ πιστεύσωσι τὸν Χριστόν, παρεδίδοντο εἰς πικρότατα βάσανα.
Τότε λοιπὸν δὲν ὑπέφερε πλέον τὴν ἐρημίαν ὁ Ἐπίμαχος, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν πολὺν ζῆλον καὶ τὴν θέρμην τῆς εὐσεβείας παρακινηθείς, μὴ θέλων νὰ ὑβρίζεται ἡ πίστις του, κατεφρόνησεν ὁμοῦ καὶ ἡσυχίαν καὶ ζωὴν καὶ ἐρχόμενος εἰς τὸ μέσον τῆς πόλεως μηδὲν φοβηθεὶς ὡς ἀριστεύς, πρῶτον μὲν ἔρριψεν ἐκ θεμελίων τὸν εἰδωλικὸν ἐκεῖνον ναὸν μὲ τὰς χεῖράς του καὶ μὲ δύναμιν θεϊκὴν βοηθούμενος· ἔδραμε δὲ καὶ ἐναντίον τοῦ κριτοῦ μὲ θυμὸν δίκαιον παιδεύων τὸν ὑβριστὴν τοῦ Θεοῦ καὶ ἂν ἴσως δὲν ἤθελον τὸν ἐμποδίσει οἱ στρατιῶται τοῦ κριτοῦ, ἤθελε γίνει ὁ τύραννος πτῶμα δακρύων ἄξιον. Τοῦτο μὴ ὑποφέρων ὁ κριτὴς ἤναψεν ἀπὸ τὸν θυμὸν ὅλος, διότι ἄνθρωπος εὐτελής, καταξεσχισμένος καὶ ἄνιπτος ηὐθαδίασε κατ’ αὐτοῦ· τοιουτοτρόπως ὅθεν προσέταξε καὶ τὸν ἐνέκλεισαν δέσμιον εἰς τὴν φυλακὴν διὰ νὰ τὸν τιμωρήσῃ μετὰ ταῦτα.