Ἐγκλεισθεὶς λοιπὸν εἰς τὸ δεσμωτήριον ὁ Ἅγιος εὗρε καὶ ἄλλους πολλοὺς διὰ τὴν εὐσέβειαν κεκλεισμένους, ἀμελῶν δὲ διὰ τὸν ἑαυτόν του ὁ καλὸς Ἐπίμαχος, ἐστερέωσε καὶ ἐνεψύχωσε τοὺς λοιποὺς εἰς τὸ Μαρτύριον καὶ ἀηττήτους αὐτοὺς κατέστησεν. Ὅτε δὲ ἐκάλεσε τούτους ὁ τύραννος καὶ εἶδεν αὐτοὺς κατὰ πολλὰ στερεωτέρους καὶ θερμοτέρους, ἠρώτησε τὴν αἰτίαν καὶ μαθὼν ὅτι αἱ νουθεσίαι τοῦ Ἐπιμάχου ἦσαν ἡ αἰτία, αὐτοὺς μὲν ἐβασάνισε ποικιλοτρόπως μὲ πολλὰς καὶ ἀνυποφόρους τιμωρίας καὶ ὕστερον ἔκοψε τὰς τιμίας αὐτῶν γλώσσας διὰ νὰ μὴ ἐλέγχωσι τὰς παρανομίας του, ἔπειτα δὲ προσέταξε καὶ ἀπέκοψαν διὰ μαχαίρας καὶ τὰς τιμίας αὐτῶν κεφαλάς. Ὕστερον δὲ ἀπὸ αὐτά, ἔφερε δεδεμένον καὶ τὸν γενναῖον Ἐπίμαχον καὶ τοῦ εἶπε· «Διατί, σὺ ὁ σεμνὸς κατὰ τὴν μορφὴν καὶ σεβάσμιος, κατήντησας εἰς τόσην δυσσέβειαν, ὥστε ὄχι μόνον ἡμᾶς καταφρονεῖς, ἀλλὰ καὶ αὐτοὺς τοὺς θεοὺς καὶ τοὺς αὐτοκράτορας βασιλεῖς; Πλὴν δὲν εἶναι παράδοξον ἂν ἔσφαλες καὶ σὺ ὡς ἄνθρωπος· διὰ τοῦτο διορθώσου μὲ τὴν μετάνοιαν καὶ θυσίασον εἰς τοὺς θεούς, διὰ νὰ μὴ λάβῃς κακὸν καὶ ἐπώδυνον θάνατον».
Πρὸς ταῦτα ὁ θερμὸς ὄντως τῆς ἀληθείας ὑπέρμαχος ἀπεκρίθη· «Γνώριζε, ὦ δικαστά, ὅτι δὲν θέλεις δυνηθῆ ποτὲ νὰ μὲ καταπείσῃς, ὄχι μόνον νὰ ἀρνηθῶ τὴν εὐσέβειαν, ἀλλ’ οὔτε λόγον ἀπρεπῆ νὰ εἴπω διὰ τὴν πίστιν μου. Διότι ἐγὼ τὸν Χριστὸν ὁμολογῶ καὶ κηρύττω, ὁ ὁποῖος ἔκαμε τὰ πάντα, καὶ τὸν ἄνθρωπον ἔπλασε, καὶ νόμον τοῦ ἔδωσε, καὶ νοῦν τοῦ ἐχάρισε, διὰ τὴν σωτηρίαν μας δὲ ἐσαρκώθη, ἐσταυρώθη, ἐτάφη καὶ ἀνέστη τριήμερος, ἀφοῦ δὲ συνεπλήρωσε τὸ μυστήριον τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας αὐτοῦ ἀνελήφθη εἰς τοὺς οὐρανούς, ὁπόθεν μέλλει νὰ ἔλθῃ καὶ πάλιν μετὰ δόξης πολλῆς, ἵνα κρίνῃ ζῶντας καὶ νεκρούς. Εἴθε δὲ καὶ σύ, ἀποδιώκων τὸ σκότος τῆς ἀσεβείας, νὰ ἤθελες ἀναβλέψει εἰς τὸ γλυκὺ φῶς ἐκεῖνο. Διατὶ νομίζετε ὅτι ἀνωφελῶς βασανιζόμεθα; δὲν εἴμεθα ἐχθροὶ τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ ἐπίβουλοι, ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶναι ἄλλη ζωὴ κατὰ πολλὰ τιμιωτέρα τῆς παρούσης, καὶ κόσμος ἕτερος, καὶ ἀγαθῶν ἀπόλαυσις αἰωνία, διὰ τοῦτο καταφρονοῦμεν καὶ τὸν φαινόμενον τοῦτον κόσμον, καὶ αὐτὰ τὰ σώματά μας ὡς φθαρτὰ καὶ πρόσκαιρα· αὐτὴ εἶναι ἡ ὁμολογία μας καὶ εἰς αὐτὴν εἴμεθα στερεωμένοι, καὶ δι’ αὐτὴν ἕτοιμος εἶμαι νὰ ὑποφέρω πᾶσαν βάσανον καὶ τιμωρίαν· ἀλλὰ ἀνίσως καὶ σύντομα μὲ θανατώσῃς καὶ εἰς ἐμὲ πολλὴν χάριν θέλεις κάμει, καὶ τὸν ἑαυτόν σου θέλεις ἐλευθερώσει ἀπὸ αἰσχύνην καὶ ἐντροπήν· διότι ὅσον περισσότερον μᾶς βασανίσῃς, τόσον περισσότερον θέλεις ἴδει ὅτι καταφρονοῦμεν τὰς προσταγάς σου, καὶ θὰ ἴδουν καὶ οἱ σύντροφοί μου καὶ θὰ στερεωθοῦν ἔτι περισσότερον».