ΓΕΩΡΓΙΟΣ ὁ εὐλογημένος Νεομάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἦτο ἀπὸ τὴν Φιλαδέλφειαν, Χριστιανῶν γονέων υἱός· ἐρχόμενος δὲ εἰς ἡλικίαν ἔμαθε τὴν τέχνην τῶν σαγματοποιῶν, καὶ ἀναχωρῶν ἀπὸ τὴν πατρίδα του ἐπῆγεν εἰς τὴν ἐπαρχίαν τῆς Ἡλιουπόλεως, εἰς κωμόπολιν καλουμένην Καρατζασοῦ, καὶ ἐκεῖ ἀνοίγων ἐργαστήριον εἰργάζετο τὴν τέχνην του. Εὑρισκόμενος δὲ νύκτα τινὰ εἰς εὐθυμίαν ὁμοῦ μὲ ἄλλους ὁμοίους του, συνέβη νὰ ἐξέλθῃ ἔξω εἷς ἀπὸ αὐτοὺς διὰ ὑπηρεσίαν, καὶ μεθυσμένος ὤν, ἐκρημνίσθη ἀπὸ ὕψος πολὺ καὶ ἐθανατώθη. Ἐπειδὴ δὲ ὁ ἐξουσιαστὴς τοῦ τόπου ἐπέβαλε κατὰ τὴν συνήθειαν πρόστιμον, ἔκαμαν οἱ ἐκεῖ Χριστιανοὶ κατάλογον διὰ νὰ καταβάλῃ ἕκαστος τὴν ἀναλογίαν του. Ἀλλ’ ὁ εὐλογημένος Γεώργιος ἐναντιούμενος εἰς τοῦτο ἔλεγεν· «Ἐγὼ ποτὲ δὲν δίδω πρόστιμον δι’ αὐτὴν τὴν ὑπόθεσιν, διότι εἶναι μεγάλη ἀδικία νὰ πληρώνῃ τις χωρὶς νὰ πταίῃ». Ἐπειδὴ δὲ ἐπέμενεν εἰς τοῦτο πεισμόνως, παρέστη ἀνάγκη νὰ παραστήσουν αὐτὸν εἰς τὸν ἐξουσιαστήν· ἐκεῖ δὲ ἐρωτώμενος παρ’ αὐτοῦ, διατὶ δὲν δίδει τὴν ἀναλογίαν του, ἀποκρίνεται μετὰ θυμοῦ· «Ἔχεις σὺ βασιλικὴν διαταγήν, ὅταν σκοτώνωνται οἱ Ἕλληνες νὰ πληρώνουν οἱ Τοῦρκοι πρόστιμον;». Ἀκούσας τοῦτο ὁ ἡγεμὼν τὸν ἐρωτᾷ· «Σὺ τί εἶσαι;». Ἐκεῖνος δὲ ὢν τετυφλωμένος ἀπὸ τὸν θυμὸν ἀποκρίνεται, φεῦ! ὅτι εἶναι Τοῦρκος. Καὶ ἐν τῷ ἅμα, χωρὶς ἀναβολὴν καιροῦ, ἔσπευσαν ἐκεῖνοι καὶ τὸν ἐτούρκευσαν.

Μετ’ ὀλίγας ἡμέρας ἐλθὼν εἰς τὸν ἑαυτόν του ὁ Γεώργιος καὶ στοχαζόμενος τὸ κακὸν ὅπερ ἔπαθεν, μετενόησε καί, κλαίων πικρῶς τὴν ἀνομίαν του, ἐζήτει διόρθωσιν. Ὅθεν εὑρίσκων εὐκαιρίαν ἔφυγε καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος· διατρίψας δὲ ἐκεῖ χρόνους ἱκανούς, ἐξωμολογήθη τὴν ἁμαρτίαν του, καὶ κάμνων τὸν πρέποντα κανόνα, ἐμυρώθη, καὶ ὅσον ἠδύνατο ἠγωνίζετο μὲ κάθε τρόπον, διὰ νὰ ἐξιλεώσῃ τὸν Θεὸν διὰ τὸ μέγα παράπτωμα τῆς ἀρνήσεως, τὴν ὁποίαν ἔκαμεν. Ὅμως ἡ συνείδησίς του πάντοτε τὸν ἔτυπτε, καὶ ἐνθυμούμενος τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου εἰπόντος· «Ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν Οὐρανοῖς» (Ματθ. ι’ 82), ἐστοχάζετο ὅτι κατὰ ἄλλον τρόπον δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θεραπεύσῃ τὴν ἄρνησιν τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποίαν ἔκαμε, παρὰ μὲ τὸ νὰ τὸν ὁμολογήσῃ πάλιν ἔμπροσθεν ἐκείνων ἐνώπιον τῶν ὁποίων τὸν ἠρνήθη. Ταῦτα δὲ σκεπτόμενος ἦλθεν εἰς τὸν πόθον τοῦ Μαρτυρίου.