Μετὰ ταῦτα λαβὼν ὁ Ὅσιος ἀπὸ τὸν προεστῶτα συγχώρησιν, ἔκτισε κελλίον καὶ Ἐκκλησίαν τῶν Ἀρχαγγέλων ἔξωθι τοῦ Μοναστηρίου, ἵνα ἡσυχάζῃ κατὰ τὰς ἓξ ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος, τὰς δὲ Κυριακὰς καὶ τὰς λοιπὰς ἑορτὰς δὲν ἔλειπεν ἀπὸ τὸν δεξιὸν χορὸν τῆς μεγάλης Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἔψαλλεν εἰς τὸν Θεὸν μετὰ πόθου καὶ κατανύξεως. Κατὰ δὲ τὸ Σάββατον τοῦ Ἀκαθίστου, ἀφ’ οὗ ἔψαλεν ἐπιμελῶς τὰ Ἰδιόμελα καὶ τὸν Κανόνα τῆς Θεοτόκου κατὰ τὴν συνήθειαν, ἀπὸ τὸν κόπον ὕπνωσεν ὀλίγον εἰς τὸ στασίδιον αὐτοῦ ὄρθιος. Τότε φαίνεται εἰς αὐτὸν ἡ Κυρία Θεοτόκος καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Χαίροις, Ἰωάννη τέκνον μου· ψάλλε μοι καὶ δὲν θέλω σὲ ἐγκαταλείψει». Ταῦτα εἰποῦσα, ἔδωκεν εἰς αὐτὸν χρυσοῦν τι νόμισμα. Ὁ δέ, ἔξυπνος γενόμενος, εὗρεν (ὤ τοῦ θαύματος!) εἰς τὴν δεξιὰν αὐτοῦ τὸ νόμισμα. Ὅθεν χαρᾶς ἀπείρου πλησθείς, ηὐχαρίστει τὴν Θεομήτορα. Ἐκεῖνο δὲ τὸ νόμισμα ἔβαλον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἔνθα ἐτέλεσε μεγάλα θαυμάσια.
Ἔκτοτε δὲν ἔλειπεν ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἀπὸ τὸν δεξιὸν χορὸν πώποτε, ἀλλ’ ἔψαλλε προθύμως καὶ ἐδοξολόγει ἀόκνως τὸν Κύριον. Ὅθεν ἀπὸ τὸν πολὺν κόπον καὶ τὴν ὀρθοστασίαν ἐσάπη ὁ ποὺς αὐτοῦ καὶ ἔτρεχεν ὕλη δυσσώδης· ἀλλ’ ἡ παντοδύναμος Δέσποινα ἰάτρευσεν αὐτόν, ὡς τὸν Δαμασκηνὸν Ἰωάννην, ἐμφανισθεῖσα εἰς αὐτὸν καὶ λέγουσα· «Ἂς εἶσαι ἀπὸ τοῦ νῦν ὑγιής»· καὶ εὐθὺς ἔλαβε τελείαν τὴν θεραπείαν. Ὅθεν εὐχαριστήσας τὴν Θεομήτορα ἔμεινεν ἄνοσος ἕως τέλους βιώσας ἐν νηστείαις καὶ ἀγρυπνίαις καὶ ἐξόχως εἶχε πολλὴν ταπείνωσιν. Προεῖδε δὲ καὶ τὴν τελευτὴν αὐτοῦ, καὶ συγχωρηθεὶς μετὰ πάντων τῶν ἀδελφῶν καὶ προσευξάμενος δι’ αὐτούς, παρήγγειλε νὰ ἐνταφιάσωσιν αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τῶν Ἀρχαγγέλων, τὸν ὁποῖον αὐτὸς ᾠκοδόμησε. Καὶ οὕτως ἀνεπαύσατο τὴν πρώτην τοῦ Ὀκτωβρίου ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.