Ἐν μιᾷ δὲ τῶν ἡμερῶν, βόσκων τοὺς τράγους εἰς ἕν ἀκρωτήριον, καὶ θεασάμενος ἔνθεν κἀκεῖθεν, ὅτι δὲν ἦτό τις νὰ τὸν ἀκούσῃ ἤρχισε νὰ ψάλλῃ ὕμνον τινὰ μετὰ τέχνης πολλῆς καὶ κατανύξεως. Ἀσκητὴς δέ τις, ὅστις κατῴκει ἐκεῖ πλησίον εἰς ἕνα σπήλαιον, ἀκούσας τοιαύτην γλυκυτάτην καὶ παναρμόνιον μελῳδίαν ἐθαύμασε, καὶ ἐξελθὼν τοῦ σπηλαίου βλέπει (ἐξαίσιον θέαμα) τὸν μὲν ποιμένα ψάλλοντα, τοὺς δὲ τράγους μὴ βόσκοντας, ἀλλὰ ἱσταμένους καὶ βλέποντας αὐτὸν ὥσπερ ἐκπληττομένους καὶ χαίροντας εἰς τὴν ἀγγελικὴν ἐκείνην καὶ οὐχὶ ἀνθρωπίνην μελῳδίαν. Ταῦτα ἰδὼν ὁ Ἀσκητὴς ἀπῆλθεν εἰς τὴν Λαύραν καὶ ἀνήγγειλεν αὐτὰ εἰς τὸν Ἡγούμενον, ὅστις ἔστειλε καὶ ἔφεραν τὸν Ὅσιον, καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Ὁρκίζω σε εἰς τὸν Θεὸν, νὰ μοῦ εἴπῃς τὴν ἀλήθειαν, Σὺ εἶσαι ὁ Κουκουζέλης Ἰωάννης, ὁ παρὰ τοῦ βασιλέως τοσοῦτον ζητούμενος;». Ὁ δὲ πεσὼν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ ἐζήτει συγχώρησιν μετὰ δακρύων, λέγων· «Ἐγὼ εἶμαι ὁ ἁμαρτωλὸς καὶ ἀνάξιος ὅμως δέομαι θερμῶς καὶ σὲ παρακαλῶ νὰ μὲ ἀφήσῃς εἰς αὐτὸ τὸ εὐτελὲς διακόνημα, ὅπερ μοῦ ἔδωκες ἐξ ἀρχῆς, νὰ ποιμαίνω τοὺς τράγους, διὰ νὰ μὴ μάθῃ περὶ ἐμοῦ ὁ βασιλεύς».

Ἀκούσας ταῦτα ὁ προεστὼς τὸν μὲν Ἰωάννην ἀφῆκεν εἰς τὴν διακονίαν του, αὐτὸς δὲ ἀπῆλθεν εἰς Κωνσταντιντούπολιν, καὶ πεσὼν εἰς τοὺς πόδας τοῦ βασιλέως εἶπε ταῦτα· «Δέομαι καὶ παρακαλῶ τὸ κράτος τῆς ἐξουσίας σου, Δέσποτα, νὰ μοῦ χαρίσῃς ἄνθρωπόν τινα διὰ ψυχικὴν αὐτοῦ σωτηρίαν, καὶ ἐὰν ἐλύπησε τὴν βασιλείαν σου νὰ τὸν συγχωρήσῃς». Ὁ δὲ βασιλεὺς ἠρώτησε τοῦ ζητουμένου τὸ ὄνομα. Ὁ δὲ Ἡγούμενος λέγει πρὸς αὐτόν· «Ἐὰν δὲν μοῦ δώσῃς ἐγγράφως τὴν συγχώρησιν, δὲν σοῦ τὸ λέγω». Τότε ὁ βασιλεὺς ἐπρόσταξε νὰ ἑτοιμάσουν ἔγγραφον καὶ ὑπέγραψεν αὐτό· ἔπειτα ὁ Ἡγούμενος διηγήθη περὶ τοῦ Μοναχοῦ Κουκουζέλη ἀκριβῶς ἅπαντα. Ἀκούσας ταῦτα ὁ βασιλεὺς ἐδάκρυσε, καὶ ἔλαβε χαρὰν καὶ λύπην εἰς τὴν καρδίαν ἀνείκαστον. Ἐχάρη μέν, ὅτι ὁ Ἰωάννης ἦτο τοσοῦτον εὐλαβής, καὶ ἐνεδύθη σχῆμα Ἀγγελικόν, μισήσας πᾶσαν σαρκικὴν ἡδυπάθειαν, ἐπικράνθη δέ, ὅτι ἔδωκε τὴν χάριν ἐγγράφως καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ ἀρνηθῇ αὐτήν. Ὁ δὲ Ἡγούμενος κατεπράϋνε διὰ λόγων παρακλητικῶν τὴν καρδίαν αὐτοῦ. Ἔπειτα, εὐχαριστήσας αὐτὸν καὶ εὐχόμενος, ἀπῆλθεν εἰς τὴν Μονὴν αὐτοῦ, καὶ διηγήθη εἰς πάντας τοὺς ἀδελφοὺς τὰ γενόμενα. Ὅθεν ἔμεινεν ὁ θαυμάσιος Ἰωάννης, ἀνενόχλητος ἀπὸ τὸν ἐπίγειον βασιλέα καὶ ὑπηρέτει τὸν ἐπουράνιον, ψάλλων καὶ ὑμνολογῶν αὐτὸν ἀόκνως καθ’ ἑκάστην ἡμέραν.