Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Νεοφανῶν Μαρτύρων ΓΑΒΡΙΗΛ καὶ ΚΥΡΜΙΔΩΛΗ τῶν ἐν Αἰγύπτῳ ἀθλησάντων ἐν ἔτει ͵αφκβ’ (1522).

Οἱ δὲ περιεστῶτες Ἀγαρηνοὶ (οἱ ὁποῖοι ἦσαν πλῆθος πολὺ ἐκεῖ συνηγμένοι διὰ νὰ ἴδωσι τὸ ἀποβησόμενον), ἀκούσαντες ταῦτα ἐθυμώθησαν καὶ ἐφώναξαν πρὸς αὐτοὺς ὁμοφώνως νὰ ἀρνηθῶσιν ἐξ ἀποφάσεως τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ δεχθῶσι τὴν ἰδικήν των θρησκείαν· οἱ δὲ Μάρτυρες ἀπεκρίθησαν πάλιν μὲ μεγάλην ἀφοβίαν καὶ εἶπον αὐτούς· «Ἡμεῖς τὴν πίστιν, τὴν ὁποίαν ἔχομεν ἀπὸ τοὺς προγόνους μας, δὲν τὴν ἀρνούμεθα, ἀλλὰ μένομεν ἕως τέλους εἰς αὐτὴν ἀσάλευτοι καὶ καλῶς τεθεμελιωμένοι· τὴν δὲ θρησκείαν σας ἐξουθενοῦμεν καὶ ἀποστρεφόμεθα ὡς ψευδῆ καὶ ματαίαν».

Ἀκούσαντες ταῦτα οἱ κριταὶ ἐθυμώθησαν καὶ τοὺς εἶπον· «Ἐὰν ποιήσητε ἐκεῖνο, ὅπερ σᾶς προστάζομεν, θέλετε ἀποφύγει πολλὰ βάσανα καὶ θέλετε σώσει τὴν ζωήν σας καὶ ἡμεῖς θέλομεν σᾶς τιμήσει μὲ μεγάλην τιμὴν καὶ δόξαν· εἰ δὲ καὶ δὲν προσέλθητε εἰς τὴν θρησκείαν μας, ἔχομεν νὰ σᾶς θανατώσωμεν μὲ πικρότατον θάνατον». Καὶ τὴν ὥραν, ὅτε ἔλεγον ταῦτα οἱ κριταὶ πρὸς τοὺς Μάρτυρας, ἔφθασεν ἡ μήτηρ τοῦ Ἁγίου Κυρμιδώλου, διὰ νὰ ἴδῃ καὶ νὰ παρηγορήσῃ τὸν υἱόν της, ὅστις εὑρίσκετο εἰς τοιοῦτον κίνδυνον· καὶ καθὼς τὴν εἶδον οἱ παρεστῶτες, ἔτρεξαν ὡς ἄγρια θηρία καὶ τὴν ἔδειραν ἀνηλεῶς, κατεξέσχισαν τὰ φορέματά της καὶ τὴν ἀπεδίωξαν ἀπὸ τὸ κριτήριον.

Βλέπων τοῦτο ὁ μακάριος Γαβριήλ, ἐστάθη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν· «Ὦ ἄδικοι καὶ παράνομοι κριταί, κανὲν πρᾶγμα δὲν μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὴν ἀγάπην καὶ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Οὔτε πλοῦτος, οὔτε δόξα, οὔτε ἀγάπη γονέων, οὔτε βάσανα, οὔτε αὐτὸς ὁ δεινὸς καὶ πικρότατος θάνατος· ἀλλ’ ἰδοὺ ὁ τράχηλός μας καὶ ὅ,τι θέλετε νὰ ποιήσητε, ποιήσατέ το τὸ ταχύτερον». Ὁμοίως καὶ ὁ Κυρμιδώλης εἶπε πρὸς αὐτούς· «Καὶ ἐγὼ τὴν αὐτὴν γνώμην ἔχω μὲ τὸν σύντροφόν μου, καὶ διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μου εἶμαι ἕτοιμος νὰ ἀποθάνω». Τότε εἷς ἀπὸ ἀπὸ τοὺς παρεστῶτας Ἀγαρηνούς, θυμωθεὶς ὁ ἀλιτήριος διὰ τοὺς λόγους τούτους τοῦ Μάρτυρος, τὸν ἐκτύπησε μὲ τὴν μάχαιραν εἰς τὸ στῆθος καὶ τὸν ἔρριψε κατὰ γῆς· καὶ ἄλλος Ἄραψ πάλιν ὁρμήσας μὲ μεγάλην ἀγριότητα τὸν ἐκτύπησε καὶ αὐτὸς ἐπάνω εἰς τὸ στῆθος μὲ τοὺς πόδας του, ὅσον ἠδύνατο, ἀφ’ οὗ δὲ τὸν ἄφησεν ἐκεῖνος ἡμιθανῆ, ἄλλος πάλιν ἀπὸ αὐτούς, κρατῶν μέγαν λίθον, τὸ ἐκτύπησε μὲ αὐτὸν εἰς τὴν κεφαλὴν καὶ διεχωρίσθη εἰς δύο μέρη.