Τούτου γενομένου, λαβὼν ὁ βασιλεὺς τὸν κατάλογον ἀνεγίνωσκεν· ὅταν δὲ ἔφθασεν εἰς τὸν Νεκτάριον, ἐστάθη ἐκεῖ συλλογιζόμενος καθ’ ἑαυτόν, θέσας δὲ ἐκεῖ τὸν δάκτυλον, ἤρξατο πάλιν ἀπ’ ἀρχῆς ἀναγινώσκων, ὅταν δὲ ἔφθασε καὶ πάλιν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Νεκταρίου, ἐστάθη· ὅθεν καὶ εἰς θαυμασμὸν παρεκίνησε τοῦτο τοὺς Ἀρχιερεῖς ἐρωτῶντος δὲ τοῦ βασιλέως ποῖος εἶναι οὗτος ὁ Νεκτάριος, καὶ πόθεν καὶ ὁποῖος κατὰ τὸ ἐπιτήδευμα, ἔμαθεν ὅτι εἶναι εὐγενὴς πολὺ ἔχων καὶ ἀξίωμα πραίτωρος, ἀλλ’ ὅτι εἶναι εἰσέτι ἀβάπτιστος, διὸ καὶ περισσότερον ἐθαύμασαν, μάλιστα δὲ καὶ αὐτὸς ὁ τῆς Ταρσοῦ Διόδωρος, διότι καὶ αὐτὸς δὲν ἐγνώριζεν, ὅτι ὁ Νεκτάριος ἦτο ἀβάπτιστος, ἄλλως δὲν ἔδιδεν εἰς τοῦτον τὴν ψῆφον. Τοῦτο τὸ περίεργον ἐθεωρήθη ὡς θαῦμα, καὶ παρεκίνησε τὸν βασιλέα, ἵνα ψηφίσῃ τὸν Νεκτάριον, καὶ κατ’ ἀρχὰς μὲν ἀντέτεινον τινὲς Ἀρχιερεῖς εἰς τοῦτο, ὕστερον δὲ ὅλοι συνεφώνησαν. Ὅθεν βαπτισθεὶς ὁ θεῖος Νεκτάριος, καὶ ἔτι τὰ τοῦ βαπτίσματος λευκὰ ἐνδύματα φορῶν κοινῇ ψήφῳ τῆς Ἁγίας Συνόδου ἐχειροτονήθη, ἐν ἔτει τπβ’ (382), Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
Μετὰ ταῦτα συνελθόντες, ὃ τε θεῖος Νεκτάριος καὶ οἱ ἄλλοι Ἀρχιερεῖς, οἵτινες εἶχον συναχθῆ καὶ συνεκρότουν τὴν Ἁγίαν Β’ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον ἀπὸ τοῦ παρελθόντος ἔτους τπα’ (381), ὅτε ἦτο ἀκόμη Πατριάρχης ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἐπεκύρωσαν τὰ ὑπὸ τῆς ἐν Νικαίᾳ Πρώτης Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου πραχθέντα ὡς βέβαια καὶ ὀρθά, ἀπεκήρυξαν δὲ καὶ ἀναθεμάτισαν τὴν, αἵρεσιν τοῦ Ἀρείου καὶ τοῦ Μακεδονίου καὶ πᾶσαν ἄλλην αἵρεσιν. Συνεπλήρωσαν ἐπίσης καὶ τὸ Σύμβολον τῆς πίστεως (ἤτοι τὸ «Πιστεύω»). Διώρισαν δὲ καὶ ἐνομοθέτησαν, ἵνα ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νεκτάριος, καὶ πάντες οἱ μετὰ τοῦτον, νὰ ἔχουν τὰ ἴσα πρεσβεῖα τῆς τιμῆς μὲ τὸν τῆς Παλαιᾶς Ρώμης Ἀρχιεπίσκοπον, διὰ τὸ εἶναι τὴν Κωνσταντινούτολιν Νέαν Ρώμην· ὁμοίως καὶ διὰ τοὺς ἄλλους Πατριάρχας ἤτοι τὸν Ἀντιοχείας, Ἀλεξανδρείας καὶ Ἱεροσολύμων, ἐθέσπισαν ἵνα ἔχωσι καὶ αὐτοὶ εἰς τὰς ἐπαρχίας αὐτῶν τὴν ἰδίαν τιμὴν καὶ ἰσχύν. Καὶ ταῦτα μὲν οὕτως.
Ὁ δὲ βασιλεὺς Μέγας Θεοδόσιος κατέβαλε πᾶσαν σπουδὴν καὶ ἐπιμέλειαν, ἵνα ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς ἑνώσῃ μετὰ τῶν Ὀρθοδόξων· ὅθεν ἐκοινολόγησε τὸν σκοπόν του τοῦτον πρὸς τὸν Πατριάρχην Νεκτάριον καὶ παρήγγειλεν εἰς αὐτόν, ὅπως δι’ οἱουδήποτε τρόπου καὶ μηχανῆς δύναται νὰ ποιήσῃ τοῦτο, νὰ ἑνωθῇ ἡ Ἐκκλησία, καὶ νὰ παύσωσιν αἱ αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα.