Ἐπῆγε λοιπὸν ὁ Ὅσιος διὰ τὴν ὑπακοὴν εἰς τὴν οἰκίαν της καὶ θέλων νὰ εἰσέλθῃ, δὲν τὸν ἀφῆκεν ἡ γραῖα, ἥτις ἐφύλαττε τὴν θύραν, ἀλλὰ ἐδίωκεν αὐτὸν λέγουσα· «Σεῖς οἱ Μοναχοὶ ἐφάγετε τὸν πλοῦτον τῆς κυρίας μου καὶ τώρα τί θέλεις ἀπὸ αὐτήν, ἡ ὁποία ἔμεινε πτωχὴ καὶ ἄπορος;». Τῆς λέγει ὁ Ὅσιος· «Διὰ τὸ καλόν της ἦλθα καὶ εἰπέ της το». Ἡ γραῖα τὸ εἶπε τῆς Παϊσίας, ἥτις εἶπε πρὸς τὴν γραῖαν· «Αὐτοὶ οἱ Μοναχοὶ περιφέρονται εἰς τὴν Ἐρυθρὰν Θάλασσαν καὶ εὑρίσκουν μαργαρίτας· ὅθεν ἄφες τον νὰ ἔλθῃ, μήπως καὶ μοὶ δώσῃ τι». Τότε ἐστολίσθη, καὶ καθίσασα εἰς τὴν κλίνην ἦλθε πρὸς αὐτὴν ὁ Ἰωάννης, καὶ βλέπων αὐτὴν ἔκλαυσεν· ἡ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Διατί κλαίεις;». Ὁ δὲ Ὅσιος εἶπε· «Βλέπω ὅτι σὲ τριγυρίζει ὁ σατανᾶς καὶ δι’ αὐτὸ κλαίω τὴν τῆς ψυχῆς σου ἀπώλειαν». Ἡ δὲ γυνὴ κατενύχθη καὶ τοῦ λέγει· «Ὑπάρχει δι’ ἐμὲ μετάνοια;». Ἀπεκρίθη ὁ Ὅσιος· «Ναί, τέκνον μου, μόνον βιάσου καὶ ἀκολούθει μοι». Ἡ δὲ ἀείμνηστος ἀφῆκεν ὅλα ὅσα εἶχε παντέρημα καὶ ἀνεχώρησαν. Ὅθεν ἐθαυμάζετο παρὰ πάντων, ὅτι ἀφῆκε τὴν οἰκίαν αὐτῆς ἄνευ τινὸς προετοιμασίας ἢ προστασίας καὶ χωρὶς νὰ λάβῃ μεθ’ ἑαυτῆς οὔτε ἓν ἀργύριον ἢ χρυσίον ἀπὸ τὸν πλοῦτον τὸν ὁποῖον εἶχε.
Καθὼς λοιπὸν ἔφθασαν εἰς τὴν ἔρημον ναὶ ἐνύκτωσε, σωρεύσας ὀλίγην ἄμμον ἔκαμε προσκέφαλον ὁ Ὅσιος καὶ τῆς εἶπε νὰ κοιμηθῇ, ὀλίγον δὲ παρέκει ἐκοιμήθη ἐκεῖνος. Τὸ μεσονύκτιον ἠγέρθη νὰ ἀναγνώσῃ τὴν ἀκολουθίαν του καὶ βλέπει φῶς εἰς τὸν τόπον εἰς τὸν ὁποῖον ἔκειτο ἡ γυνὴ ἕως ἄνω εἰς τὰ οὐράνια καὶ Ἁγίους Ἀγγέλους, οἵτινες ἀνεβίβαζον τὴν ψυχήν της εἰς τὸν Παράδεισον. Ὅθεν θαυμάσας ἦλθε πλησίον αὐτῆς καὶ ἐγγίσας αὐτὴν ἐγνώρισεν ὅτι ἀπέθανεν· ὅθεν ἔκαμε πρὸς Κύριον δέησιν, νὰ τοῦ φανερώσῃ ἐὰν ἐσώθη, Ἄγγελος δὲ τοῦ Θεοῦ ἦλθεν οὐρανόθεν καὶ τοῦ λέγει· «Γίνωσκε, Ἀββᾶ, ὅτι ἡ ὀλίγη ὥρα τῆς μετανοίας της ἦτο ἰσαξία διὰ ἔτη πολλά, ἐπειδὴ ἔγινεν ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς της καὶ μὲ κατάνυξιν καρδίας ἀνείκαστον».
Τόσον δὲ ἦτο οὗτος ὁ Ὅσιος ταπεινός, ὥστε παρ’ ὅλην του τὴν ἀρετὴν καὶ σοφίαν ἐνόμιζε τὸν ἑαυτόν του πάσης τιμῆς ἀνάξιον καὶ δὲν ἤθελε νὰ τὸν εὐλαβοῦνται οἱ ἄνθρωποι καὶ ὅσον ἐκεῖνος ἔφευγε τὸν ἀνθρώπινον ἔπαινον, τόσον ὁ Θεὸς τὸν ἐδόξαζε. Τοῦ ἀνήγγειλαν δὲ ποτέ τινες, ὅτι Ἅγιός τις ἔμελλε νὰ κοιμηθῇ καὶ τὸν παρεκάλουν νὰ ὑπάγῃ νὰ τὸν ἀποχαιρετήσῃ πρὸ τῆς τελειώσεως·