Καὶ ὁ μὲν Τιμόθεος ἔγινεν ὕστερον Ἐπίσκοπος τῆς αὐτῆς Τιβεριουπόλεως, ὁ δὲ Κομάσιος, στρατιώτης ὢν πρότερον, ἔγινεν ἔπειτα Μοναχὸς καὶ ἐκήρυττε τὸν λόγον τῆς ἀληθείας εἰς τοὺς κατοίκους τῆς αὐτῆς Τιβεριουπόλεως· ὁμοίως καὶ ὁ Εὐσέβιος, Μοναχὸς ὢν, ἐκήρυττε καὶ αὐτὸς τὸ τοῦ Χριστοῦ Εὐαγγέλιον. Ὁ δὲ Θεόδωρος, Ἐπίσκοπος γενόμενος, ἦτο εἷς τῶν τριακοσίων δέκα καὶ ὀκτὼ θεοφόρων Πατέρων τῶν ἐν Νικαίᾳ συναθροισθέντων, κατὰ τὴν πρώτην Σύνοδον, τὴν συγκροτηθεῖσαν ἐν ἔτει τκε’ (325), ὁ ὁποῖος ἔδειξε τὸ φῶς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως εἰς τοὺς κατοικοῦντας ἐν τῇ Τιβεριουπόλει. Τούτων δὲ τῶν ἱερῶν ἀνδρῶν τὴν πολιτείαν μαθόντες Πέτρος, Ἰωάννης, Σέργιος, Θεόδωρος καὶ Νικηφόρος οἱ ρηθέντες Ἱερεῖς, ὁμοίως καὶ Βασίλειος καὶ Θωμᾶς οἱ Διάκονοι, καὶ ὁμοῦ μὲ τούτους Ἱερόθεος, Δανιὴλ, Χαρίτων καὶ Σωκράτης οἱ Μοναχοί, πορευθέντες συνήντησαν εἰς τὴν Στρώμνιτσαν τοὺς ἀνωτέρω Ἁγίους, οἵτινες ὅλοι ὁμοῦ μελετῶντες ἐν τῷ νόμῳ Κυρίου πάντοτε, μετεχειρίζοντο μίαν ἀγγελικὴν πολιτείαν, φωτίζοντες μὲν τὰς ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸ φῶς τῆς θεογνωσίας, ἰατρεύοντες δὲ τὰ πάθη, τόσον τὰ τῆς ψυχῆς ὅσον καὶ τὰ τοῦ σώματος. Μισθὸν δὲ τῆς ἰατρείας ἐζήτουν ἀπὸ τοὺς ἀσθενεῖς τὸ νὰ πιστεύωσιν εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν.

Τὴν φήμην ταύτην ἤκουσαν οἱ ἐν Θεσσαλονίκῃ καθήμενοι ἄρχοντες, Οὐάλης καὶ Φίλιππος ὀνομαζόμενοι, οἵτινες ἧσαν θερμοὶ πληρωταὶ τῶν προσταγμάτων τοῦ ἀσεβοῦς βασιλέως. Ὅθεν μετέβησαν εἰς τὴν Στρώμνιτσαν, καὶ συλλαβόντες τοὺς Ἁγίους παρέστησαν αὐτοὺς ἔμπροσθέν των. Τούτους λοιπὸν ἐξετάσαντες ἐπετίμησαν, διατὶ καταφρονοῦσι τὰ βασιλικὰ προστάγματα καὶ ἀποστρεφόμενοι τὰς περὶ θεῶν μαρτυρίας, λατρεύουσιν ἕνα ἄνθρωπον σταυρωθέντα μετὰ τῶν λῃστῶν. Οἱ δὲ Ἅγιοι, ἀνοίξαντες τὸ στόμα, ἀπέδειξαν μὲν τὴν τῶν εἰδώλων ματαιότητα, ὡμολόγησαν δὲ τὸ μυστήριον τῆς εὐσεβοῦς Θεολογίας καὶ τῆς τοῦ Θεοῦ Λόγου οἰκονομίας. Ὅθεν οἱ ἀνωτέρω ἄρχοντες, διακόψαντες τὸν λόγον τῶν Ἁγίων, τοὺς εἶπον· «ἢ ὁμολογεῖτε ὅτι θυσιάζετε εἰς τοὺς θεούς, εἴτε θὰ θανατωθῆτε». Οἱ δὲ Ἅγιοι ὡς δι’ ἑνὸς στόματος ἐφώναξαν· «Μὴ γένοιτο ποτὲ νὰ θυσιάσωμεν εἰς τοὺς δαίμονας καὶ εἰς τὰ εἴδωλα αὐτῶν ἡμεῖς, οἱ ὁποῖοι ἠλευθερώθημεν ἀπὸ τῆς δουλείας τῶν δαιμόνων ὑπὸ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν». Ὅθεν ἐπειδὴ οἱ ἀνωτέρω ἄρχοντες ἐβιάζοντο νὰ ὑπάγωσιν εἰς Θεσσαλονίκην διὰ δημοσίαν ὑπηρεσίαν, ἀπεφάσισαν νὰ φονευθῶσιν εὐθὺς ὅλοι οἱ Ἅγιοι διὰ ξίφους.