ΤΙΜΟΘΕΟΣ ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς καὶ οἱ λοιποὶ Ἅγιοι Μάρτυρες ἔλαβον τὸν στέφανον τοῦ Μαρτυρίου ὅταν κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ ἐβασίλευσεν ὁ ἀσεβέστατος Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης ἐν ἔτει τξα’ (361). Οὗτος ὁ δυσσεβὴς μεγάλην μανίαν καὶ ὀργὴν ἔδειξε κατὰ τῶν Χριστιανῶν, διότι πᾶσαν βουλὴν καὶ πάντα τρόπον ὁ ἀλιτήριος μετεχειρίζετο ἵνα ἀφανίσῃ ἀπὸ τὸν κόσμον τοὺς περισσοτέρους Χριστιανούς, τοὺς ὁποίους Γαλιλαίους ὠνόμαζεν ὁ μιαρὸς καταφρονητικῶς, ἴσως δὲ καὶ διότι ἐφοβεῖτο νὰ προφέρῃ διὰ στόματος τὸ τοῦ Χριστοῦ θεῖον καὶ ὑπερένδοξον ὄνομα, περὶ τοῦ ὁποίου ἔμαθεν ὑπὸ τῶν διδασκάλων του Μάγων ποίαν μεγάλην δύναμιν ἔχει καὶ ἀπὸ πόσα διαβολικὰ ἔργα αὐτοὺς ἠμπόδισεν. Ἐπρόσταξε λοιπὸν οὗτος τοὺς ἡγεμόνας ὅλων τῶν πόλεων νὰ βασανίζωσι τοὺς Χριστιανοὺς μὲ ὅσας τιμωρίας δυνηθῶσι [1]. Καὶ λοιπὸν ταύτην τὴν προσταγὴν μαθὼν ὁ τῆς Νικαίας κομενταρήσιος, ἤτοι ὁ ἄρχων, ἐκήρυξεν εἰς ὅλην τὴν Νίκαιαν, ὅτι ὅσοι πιστεύουσιν εἰς τὸν Ἐσταυρωμένον, ἢ νὰ ἀρνηθῶσι τὴν Πίστιν αὐτῶν καὶ νὰ θυσιάζωσιν εἰς τὰ εἴδωλα, ἢ θὰ δοκιμάσωσιν ἀνεκδιηγήτους βασάνους. Τοῦτο δὲ τὸ κήρυγμα μαθόντες πολλοὶ Χριστιανοί, ὡς δι’ ἑνὸς στόματος ἐφώναξαν ἅπαντες· «Ἡμεῖς δὲν δυνάμεθα νὰ ἀρνηθῶμεν Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν καὶ νὰ θυσιάσωμεν εἰς εἴδωλα κωφὰ καὶ ἀναίσθητα· «θεοὶ γάρ, οἵ τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν οὐκ ἐποίησαν, κατὰ τὸν Προφήτην, ἀπολέσθωσαν» (Ἱερεμ. ι’ 11). Ὅθεν ἄλλοι μὲν ἐξ αὐτῶν, μὲ διαφόρους τιμωρίας βασανισθέντες, ἀπέθανον, ἄλλοι δὲ διεσκορπίσθησαν εἰς ὄρη καὶ ἐρημίας, καὶ ἄλλοι διεσπάρησαν εἰς διαφόρους πόλεις.

Ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς δὲ τούτους ἦσαν καὶ οἱ ἀνωτέρω Ἅγιοι, ὁ Τιμόθεος, ὁ Κομάσιος, ὁ Ἐτιμάσιος καὶ ὁ Θεόδωοος, οἱ ὁποῖοι, μὴ ὑποφέροντες νὰ βλέπωσι τὴν θρησκείαν τῶν εἰδώλων μεγαλυνομένην, ἀφῆκαν τὴν Νίκαιαν καὶ ἐπορεύθησαν εἰς τὴν Θεσσαλονίκην. Ἐπειδὴ δὲ καὶ ἐκεῖ ἔβλεπον, ὅτι οἱ πολῖται ὑπήκουον εἰς τὰ ἀσεβῆ θελήματα τοῦ ἀποστάτου καὶ ὕψωνον τὸν εἰδωλολατρισμόν, διὰ τοῦτο ἀνεχώρησαν καὶ ἐπῆγαν εἰς τὴν Τιβεριούπολιν, ἤτοι τὴν νῦν καλουμένην Στρώμνιτσαν [2], ἥτις κεῖται πρὸς βορρᾶν τῆς Θεσσαλονίκης καὶ συνορεύει μὲ τὴν Ἰλλυρίαν.