Ἀλλ’ ὦ πανάγαθε Κύριε, ὁποίας χάριτας ἐπιδαψιλεύεις εἰς τοὺς ἐξ ὅλης ψυχῆς ζητοῦντάς σε! Ἀφωσιώθη ἐν τῷ σπηλαίῳ ὁ Ἅγιος. Ἀπέσπασε τὴν διάνοιαν αὐτοῦ ἀπὸ παντὸς ματαίου λογισμοῦ καὶ οὐδὲν ἄλλο ἐμελέτα ἢ τὴν τρισυπόστατον Θεότητα καὶ τὴν διὰ Χριστοῦ σωτηρίαν. Οὕτω δὲ ἠγάπησε τὸν Θεὸν ἐξ ὅλης τῆς διανοίας αὐτοῦ, κατὰ τὴν θείαν ἐντολήν. Ἀπέσπασε προσέτι καὶ τὴν καρδίαν αὐτοῦ ἀπὸ παντὸς σαρκικοῦ καὶ κοσμικοῦ, θεωρῶν τὸ ὑπέρκαλον κάλλος τῆς Τρισηλίου Θεότητος καὶ τοῦ παγκάλου Λόγου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν ἐρώμενος. Οὕτω δὲ ἠγάπησε τὸν Θεὸν καὶ ἐξ ὅλης καρδίας συμφώνως πρὸς αὐτὴν τὴν ἐντολήν. Ἀλλὰ καὶ ἐξ ὅλης τῆς δυνάμεως ἠγάπησεν Αὐτόν, οὐδὲν ἄλλο πράττων ἢ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ, ἔργα δηλαδὴ εὐσεβείας καὶ ἀρετῆς. Οὕτω δὲ ἀπεξεδύθη «τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ» (Κολ. γ’ 9) καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις αὐτοῦ καὶ ἐγένετο καινὸς ἄνθρωπος ἐν Χριστῷ εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρὸς Ἀμήν, τὸν ὁποῖον ἠγάπησε καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς αὐτοῦ καὶ ἐντελῶς ἀντηγαπήθη ὑπὸ τῆς Παναγίας Τριάδος, ἥτις καὶ ἐποίησε «μονὴν παρ’ αὐτῷ» (Ἰωάν. ιδ’ 23). Ἐπειδὴ δὲ καὶ τὸν πλησίον ὁ Ἅγιος ἠγάπα, διὰ τοῦτο, ἵνα εἰς πολλοὺς φανῇ ὠφέλιμος, διετήρει ὁ Κύριος αὐτὸν ἐν τῇ ζωῇ τρέφων δι’ Ἀγγέλου.
Καθὼς δὲ ὁ Σωτὴρ ἡμῶν εἶπεν· «Οὐδεὶς ἀνάπτει λύχνον καὶ τίθησιν αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ’ ἐπὶ τὴν λυχνίαν καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ» (Ματθ. ε’ 15), οὕτω καὶ ὁ μακάριος Στυλιανός, ὡς λαμπὰς ἑτοιμασθεὶς ἔπρεπε νὰ διαχύσῃ τὸ ἱλαρὸν αὐτοῦ φῶς εἰς δόξαν Θεοῦ, ἵνα ἴδωσιν οἱ ἄνθρωποι πῶς ὁ Θεὸς δοξάζει τοὺς δοξάζοντας Αὐτόν. Ὅθεν ἡ φήμη τῆς ἁγιωσύνης τοῦ Ὁσίου Στυλιανοῦ διεδόθη πανταχοῦ καὶ πάντες πάντοθεν συνέρρεον μετ’ εὐλαβείας πρὸς τὸν Ἅγιον καὶ ἀπεκόμιζον ψυχικά τε καὶ σωματικὰ ἀγαθά, ἐπιστρέφοντες καὶ κρατυνόμενοι εἰς τὴν εὐσέβειαν καὶ ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ πλησίον καὶ λαμβάνοντες πολλὰς ἰάσεις σωματικὰς παθῶν ἀνιάτων. Οὕτω δὲ βιώσας ἐπὶ τῆς γῆς ὡς ἐπίγειος Ἄγγελος, ἐπιστάσης τῆς ὥρας, ἵνα τύχῃ τοῦ διαρκῶς ποθουμένου, ἵνα ἐκδημήσῃ τοῦ σώματος καὶ ἀπέλθῃ πρὸς Κύριον, ἵνα ἀναλύσῃ κατὰ τὸν θεῖον Παῦλον, «καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι» (Φιλιπ. α’ 23), ἔλαβεν εἴδησιν ὅτι τὸ τέλος τοῦ βίου τούτου ἤγγικεν. Ὅθεν δοξολογήσας τὸν Θεὸν ἀπῆλθε πρὸς