ΜΕΝΙΓΝΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Δεκίου ἐν ἔτει σνα’ (251), καταγόμενος ἀπὸ τὴν Κολωνίαν τοῦ Ἑλλησπόντου, ἀπὸ τὴν πόλιν Πάριον [1], ἥτις οὕτως ἐπωνομάσθη, διότι ἦτο κτίσμα τῶν Παρίων τῶν κατοίκων τῆς νήσου Πάρου καὶ εὑρίσκεται μεταξὺ τῆς Κυζίκου καὶ τῆς Λαμψάκου· τέχνην δὲ εἶχεν ὁ Ἅγιος νὰ λευκαίνῃ τὰ ὑφάσματα. Ἐπειδὴ δὲ κατ’ ἐκείνους τοὺς χρόνους ἔγινε μέγας διωγμὸς κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ὁ δεσπόζων τῆς Ἀσίας, ἄνθρωπος αὐτόχρημα λυμεὼν καὶ θηριώδης, κατέβη εἰς τοὺς παραλίους τόπους καὶ ὅσους εὕρισκε Χριστιανούς, ὅλους τοὺς ἔδερε καὶ τοὺς ἔκλειεν εἰς σκοτεινὴν φυλακὴν ἀσφαλίζων τοὺς πόδας των εἰς τὸ τιμωρητικὸν ξύλον. Ὅταν λοιπὸν ἐνύκτωσεν, ἐφώναξαν ὅλοι οἱ δεσμῶται Χριστιανοὶ πρὸς τὸν Θεὸν ταῦτα· «Δέσποτα Κύριε, ὁ τὸν κορυφαῖον Πέτρον διὰ θείου Ἀγγέλου λύσας ἀπὸ τὰ δεσμὰ καὶ ἀπὸ τὴν φυλακὴν καὶ ἐξαγαγὼν αὐτὸν ἄνευ οὐδενὸς κρότου καὶ κτυπήματος, αὐτὸς νῦν ἐξαπόστειλον καὶ εἰς ἡμᾶς τὴν βοήθειάν σου καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἀπὸ τὴν στρέβλωσιν ταύτην τῶν ποδῶν μας καὶ ἀπὸ τὴν σκοτεινὴν φυλακήν, ὅπως γνωρίσωσιν αὐτοὶ οἱ ἄπιστοι οἱ καταφρονοῦντες τὸ Ἅγιόν σου ὄνομα, ὅτι σὺ μόνος εἶσαι Θεὸς καὶ Βασιλεὺς αἰώνιος».
Ταῦτα τῶν Ἁγίων προσευξαμένων, ἰδοὺ ἔφθασεν εἰς αὐτοὺς ὁ Κύριος καὶ τὸ μὲν σκότος ἐξηλείφθη, φῶς δὲ οὐράνιον ἐξήστραψεν εἰς τὴν φυλακήν. Εἶπε δὲ πρὸς αὐτοὺς ὁ Δεσπότης· «Μὴ φοβεῖσθε, διότι ἐγὼ μεθ’ ἡμῶν εἰμι». Πάραυτα δὲ ἐλύθησαν ὅλα τὰ δεσμὰ ὡς κηρίον καὶ ἡ φυλακὴ ἤνοιξεν ἀφ’ ἑαυτῆς. Ὁ δὲ Κύριος ἀφοῦ τοὺς ὡμίλησε καὶ πάλιν καὶ εἶπεν· «Ἐξέλθετε ἀπὸ ἐδῶ καὶ κηρύττετε πανταχοῦ τὴν ἰδικήν μου δύναμιν», ἀνέβη εἰς τοὺς οὐρανούς, οἱ δὲ Ἅγιοι ἐξῆλθον ἐκ τῆς φυλακῆς. Τὸ πρωῒ λοιπὸν ἐλθόντες οἱ στρατιῶται, ὡς εἶδον μὲν σῴας τὰς σφραγῖδας τῆς φυλακῆς, ἐντὸς δὲ αὐτῆς δὲν εὗρον οὐδένα, ἐξεπλάγησαν· ὅθεν ἐξερχόμενοι ἐφώναζον· «Ὤ τῆς βίας! ὤ τῆς βίας! ὁ Ναζωραῖος Χριστός, ἐλθὼν διὰ νυκτός, ἔκλεψε τοὺς δεδεμένους». Καὶ ἄλλοι μὲν Ἕλληνες ἐθαύμαζον διὰ τὸ γεγονός, ἄλλοι δὲ ἐχλεύαζον τοὺς φύλακας. Ταῦτα ἀκούσας ὁ μακάριος Μένιγνος ἐπληρώθη πίστεως καὶ ἀγάπης καὶ ἐφλέγετο ἡ καρδία του πῶς νὰ τύχῃ τοῦ Μαρτυρίου.