«Ἤξευρα καλά, ἀδελφέ μου, ὅτι οὐδὲν κατόρθωμα ἐπὶ τῆς γῆς ἀπέκτησα, πάρεξ τὸ νὰ συμφύρωμαι καὶ νὰ μολύνωμαι μὲ τὰς ἁμαρτίας καὶ νὰ προτιμῶ τῆς σαρκός μου τὴν ἡδυπάθειαν. Μετὰ ταῦτα δέ, ἐκ τῆς ἀγαθότητος τοῦ Θεοῦ μου, λαβὼν εἰς τὸν νοῦν τὸν φόβον τῆς κολάσεως [1], ἀφ’ οὗ ταύτην, τὴν ὁποίαν βλέπεις, ἔλαβον ὡς γυναῖκά μου, δὲν ἐγνώρισα αὐτὴν σαρκικῶς, ἀλλὰ καὶ οἱ δύο φυλάττομεν παρθενίαν ἐκ συμφώνου καὶ κρύπτομεν τοῦτο, λέγοντες ὅτι αὕτη εἶναι στεῖρα καὶ ἕως τώρα, μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, φυλάττεται ἀμιγὴς ὑφ’ ἡμῶν ἡ καθαρότης τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, διὰ τὸν πόθον καὶ τὴν ἀγάπην τοῦ πλάστου μας. Θέλω δὲ προσθέσει καὶ ἄλλο ἓν διὰ τὴν ἀσφάλειαν τοῦ ὅρκου. Ὁ ἰδικός μου πλοῦτος ὅλος δὲν ὑπερβαίνει τὸ ἓν τριμίσιον [2], μὲ τὸ ὁποῖον ἀγοράζων δέρματα ἐργάζομαι τὴν τέχνην τῶν ὑποδημάτων· τὸ δὲ ἐξ αὐτῆς κέρδος διαιρῶ εἰς δύο ἴσα μερίδια, ἐξ ὧν τὸ μέν, πρῶτον καὶ κυριώτερον, ἀφιερώνω εἰς τὸν Χριστόν, δίδων αὐτὸ εἰς τοὺς πτωχοὺς τοὺς τοῦ Χριστοῦ ἀδελφούς, τὸ δὲ ἄλλο ἐξοδεύω εἰς τὰς ἰδικάς μας ἀνάγκας. Οὕτω δὲ πάντοτε πολιτευόμενος, φαντάζομαι καθ’ ἑκάστην τὸν φοβερὸν Κριτήν, ὅστις μέλλει νὰ ἔλθῃ καὶ ἐνθυμοῦμαι τὴν ἐξέτασιν, τὴν ὁποίαν μέλλει νὰ κάμωσιν εἰς ἐμὲ οἱ φορολόγοι δαίμονες». Ταύτην τὴν διήγησιν ἀκούσας ὁ Ἰωάννης καὶ ἐκπλαγεὶς διὰ τὴν καθαρὰν καὶ μακαρίαν ζωὴν τοῦ ἀοιδίμου Ζαχαρίου (διότι οὕτως ὠνομάζετο), ὑπερεπῄνεσεν αὐτόν. Εἶτα ἀποχαιρετήσας τὸν θαυμαστὸν ἄνδρα, ἐξῆλθε τοῦ οἰκίσκου του χαίρων καὶ ἀγαλλόμενος. Καὶ ὁ μὲν Ἰωάννης ἐπορεύθη εἰς τὸν οἶκον, ὅπου ἐξενοδοχεῖτο, εὐχαριστῶν τὸν Θεὸν διὰ τὰ θαυμαστὰ μεγαλεῖα, τὰ ὁποῖα εἶδεν· ὁ δὲ μακάριος Ζαχαρίας φεύγων τῆς ἀνθρωπίνης δόξης τὸ δέλεαρ, ἀφῆκε τὸν οἰκίσκον του καὶ ἔφυγεν ἄγνωστος τελείως εἰς ὅλους γενόμενος.