ΙΩΑΝΝΗΣ τις ἔνδοξος καὶ περιφανὴς εἰς τὰ τοῦ κόσμου, καταφρονήσας ὅλας τὰς τοῦ βίου ἡδονάς, διῆγε βίον ταπεινὸν καὶ μοναχικόν. Καὶ σχολάζων εἰς τὰ τοῦ Θεοῦ πράγματα ἐφρόντισε νὰ ἀρέσῃ εἰς μόνον τὸν Θεόν, καταγινόμενος μὲν πάντοτε εἰς προσευχὰς καὶ δεήσεις, ἐκτεινόμενος δὲ καὶ προκόπτων εἰς μεγαλύτερα κατορθώματα. Ἐπειδὴ δὲ μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα αὐτοῦ κατορθώματα εἶχεν ἀπαραίτητον ἔργον καὶ τὸ νὰ ἀγρυπνῇ ὅλην τὴν νύκτα εἰς τοὺς Ναοὺς τοῦ Κυρίου, διὰ τοῦτο νύκτα τινὰ ἐπῆγεν εἰς τὸν ἐν Κωνσταντινουπόλει μέγαν Ναὸν τῆς τοῦ Θεοῦ Λόγου Σοφίας, καὶ εὑρὼν κεκλεισμένας τὰς θύρας, ἐκάθισεν εἰς ἓν ἐκεῖ παρακείμενον κάθισμα, διότι ἦτο πολὺ κουρασμένος, καὶ ἐκεῖ καθήμενος ἀνεγίνωσκε χαμηλῇ τῇ φωνῇ τὴν διατεταγμένην Ἀκολουθίαν.
Οὕτως ἀναγινώσκων βλέπει λάμψιν φωτός, ἡ ὁποία ἤρχετο ἔξωθεν· θεωρήσας δὲ προσεκτικώτερον, εἶδεν ἄνδρα σεμνὸν ἀκολουθοῦντα τὸ φῶς ἐκεῖνο. Ὅθεν χαροποιηθεὶς διὰ τὴν θεωρίαν ταύτην, ἐπρόσεχε καλλίτερον, θέλων νὰ μάθῃ τί μέλλει νὰ πράξῃ ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος. Ὅταν δὲ ὁ φαινόμενος ἔφθασεν εἰς τὰς κεκλεισμένας θύρας τοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας, ἔκλινε τὰ γόνατα ἐπὶ τοῦ κατωφλίου καὶ ἀρκετὰ προσευχηθεὶς ὕψωσε τὰς χεῖράς του· ποιήσας δὲ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ εἰς τὰς θύρας, ὤ τοῦ θαύματος! πάραυτα αἱ θύραι ἠνοίχθησαν μόναι των καὶ μετὰ τοῦ φωτὸς ἐμβῆκε μέσα καὶ ὁ θαυμάσιος ἐκεῖνος ἀνήρ. Ἀφοῦ δὲ εἰσῆλθε, πάλιν ἔκλινε γόνυ εἰς τὸ ἔδαφος, ἔνθα ἦτο ἐζωγραφημένη ἐπάνω ἡ Εἰκὼν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἐγερθεὶς δέ, ἤνοιξε καὶ ἐκεῖ τὰς θύρας, καὶ ἐλθὼν εἰς τὰς ἀργυρᾶς καὶ ὡραίας πύλας τοῦ Ναοῦ τὰς ἐν τῷ νάρθηκι, ἀρκετὰ καὶ ἐκεῖ προσηυχήθη. Ἔπειτα ἤνοιξε καὶ ταύτας μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ καὶ οὕτως εἰσῆλθεν εἰς τὸν Ναὸν φωτοειδὴς ὅλος.
Φθάσας δὲ εἰς τὸ μέσον τοῦ Ναοῦ, ὕψωσε τὰς χεῖρας του ἱκετεύων τὸν Θεόν. Ὅταν δὲ ἐτελείωσε την προσευχήν του, πάλιν ἐπέστρεψεν ὀπίσω καὶ βαδίζει εἰς τὸ προαύλιον τοῦ Ναοῦ· αἱ δὲ θύραι ἐκλείοντο ὑπὸ θείας ἐνεργείας, καθόσον ἐκεῖνος ἐξήρχετο. Ἵστατο λοιπὸν ὁ ἱερὸς ἄνθρωπος Ἰωάννης καὶ ἔβλεπε προσεκτικῶς ποῦ θὰ ὑπάγῃ ὁ θεῖος ἐκεῖνος ἀνήρ, ἀφοῦ ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸν Ναόν.