Ἐπειδὴ δὲ ἐκεῖνος ἐβάδιζε τὴν εὐθεῖαν ὁδόν, δὲν ἠμέλησεν ὁ Ἀβραμιαῖος Ἰωάννης νὰ ἀκολουθήσῃ αὐτόν, διὰ νὰ μάθῃ ποῦ κρύπτεται ὁ τοιοῦτος πολύτιμος τοῦ Θεοῦ μαργαρίτης· παρεκκλίνας δὲ ὁ φαινόμενος ὀλίγον τῆς εὐθείας ὁδοῦ, ἐπορεύετο εἰς τὸν κατήφορον κατὰ τὴν κλίμακα τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰουλιανοῦ. Πλησιάσας δὲ εἰς μικροτάτην οἰκίαν καὶ κρούσας, τὴν θύραν διὰ τῆς χειρός του, εἶπε χαμηλῇ τῇ φωνῇ τὸ ὄνομα τῆς ἔνδον διαμενούσης γυναικὸς «Μαρία», καὶ οὕτως εἰσῆλθε. Τότε τὸ φῶς ἐκεῖνο, ὅπερ ἐφώτιζεν αὐτὸν εἰς τὸν δρόμον ἤρθη ἐκ τοῦ μέσου καὶ οὕτως ἐκάλυψεν ἀμφοτέρους ψηλαφητὸν σκότος. Ἡ δὲ γυνὴ τοῦ θείου ἐκείνου ἀνδρὸς ἤναψε τὸν λύχνον ἀπὸ τὴν κανδήλαν καὶ ἔφερεν αὐτὸν εἰς τὸν ἄνδρα της. Ἐκεῖνος δὲ δὲν ἐπλάγιασεν εἰς κλίνην, μήτε κατ᾽ ἄλλον τρόπον ἀνέπαυσε τὸ σῶμά του, ἀλλ’ ἤρχισε νὰ ἐργάζηται, διότι ἦτο ὑποδηματοποιὸς καὶ ράπτης δερμάτων. Τότε ὁ ἀκολουθῶν ὀπίσω του ἀξιομνημόνευτος Ἰωάννης, χωρὶς ἐντροπήν, ἐπῆγεν εἰς τὸν οἰκίσκον ἐκείνου καὶ πεσὼν εἰς τοὺς πόδας του ἔβρεχεν αὐτοὺς μὲ δάκρυα· παρακαλῶν δὲ αὐτὸν ἔλεγε· «Μὴ ἀποκρύψῃς ἀπὸ ἐμὲ ποῖος εἶσαι καὶ ποία εἶναι ἡ ὑψηλὴ πολιτεία σου, διὰ τῆς ὁποίας ποιεῖς ἐξαίσια θαύματα, τὰ ὁποῖα εἶδον ἐγὼ μὲ τοὺς ὀφθαλμούς μου». Ὁ δὲ ταπεινόφρων ἐκεῖνος ἔλεγε· «Συγχώρησόν με, ὦ γέρον, διὰ τὸν Κύριον· ἐγὼ εἶμαι ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος καὶ δὲν ἔχω κανὲν ἔργον καλὸν ἐν ἐμοί, διότι ποῖος εἶμαι ὁ ἰδιώτης ἐγώ; ἢ πόθεν ἔμαθον, ὡς λέγεις, ὑψηλήν τινα πολιτείαν, ἐν ᾧ εἶμαι πτωχὸς καὶ ἐργάτης τέχνης εὐτελεστάτης; ἐπλανήθης, ὦ ἄνθρωπε, ἐπλανήθης καὶ φάντασμα μᾶλλον εἶδες παρὰ ἀλήθειαν».

Τότε ὁ γέρων ἐπρόσθεσε δάκρυα ἐπὶ δακρύων καὶ δὲν ἔπαυεν ὁρκίζων αὐτὸν εἰς τὸν Θεόν, ὅπως τοῦ φανερώσῃ τὴν μεγαλυτέραν αὐτοῦ ἀρετήν. «Ἐὰν δὲν ἦτο, ἔλεγεν, ἔργον τῆς θείας Προνοίας διὰ νὰ φανερωθῇ ἡ ἰδική σου πολιτεία, βεβαίως δὲν ἤθελον ἀξιωθῆ ἐγὼ ὁ ἐλάχιστος νὰ γίνω αὐτόπτης τῶν σῶν μυστηρίων». Στενοχωρούμενος λοιπὸν ὡς ἐκ τῶν ὅρκων ὁ θαυμάσιος ἐκεῖνος ἀνήρ, ἠγέρθη ἐπάνω καὶ ποιήσας πρῶτον μετάνοιαν εἰς τὸν γέροντα, ἤρχισεν οὕτω νὰ λέγῃ.