Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος ΜΙΛΟΥ Ἐπισκόπου τοῦ θαυματουργοῦ, καὶ τῶν δύο μαθητῶν αὐτοῦ.

τοῦτον, λέγω, ἐπειδὴ κατεφρόνει καὶ δὲν ἤκουε τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου, τὸν ἔκαμε διὰ προσευχῆς του νὰ λάβῃ εἰς ὅλον τὸ σῶμα του τὴν λέπραν τοῦ Γιεζῆ, εἰς διόρθωσιν καὶ ἄλλων πολλῶν, ὥστε ἐκ τούτου ὄχι ὀλίγον πλῆθος τῆς πόλεως ἐκείνης προσέτρεξεν εἰς τὸν Ἅγιον καὶ ἐζήτησε νὰ δεχθῇ τὴν πίστιν τῶν Χριστιανῶν. Καὶ ἄλλα δὲ πολλὰ θαύματα εἰς διαφόρους τόπους ἐποίησεν οὗτος ὁ Ἅγιος.

Τούτων τῶν θαυμάτων τὴν φήμην ἀκούσας ὁ ἄρχων Βασιλίσκος ἔστειλε καὶ ἔφερε τὸν Ἅγιον· καὶ παραστήσας αὐτὸν καὶ τοὺς δύο μαθητάς του ἔμπροσθέν του, ἐπειδὴ εἶδε τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν αὐτῶν εἰλικρινῆ καὶ ἀσάλευτον, ὑπέβαλεν αὐτοὺς εἰς πολλὰς βασάνους καὶ τιμωρίας. Ἔπειτα ἀνάψας ἀπὸ τὸν θυμόν, ἐξιφούλκησε καὶ ἔπληξεν ὁ ἴδιος εἰς τὸ στῆθος τὸν Ἅγιον· ὁμοίως καὶ ὁ ἀδελφὸς τοῦ βασιλέως, συμφωνῶν μετὰ τοῦ ἀδελφοῦ του, ἐκτύπησε καὶ ἐκεῖνος εἰς τὴν καρδίαν τοῦ Ἁγίου. Ὁ δὲ τοῦ Κυρίου Ἐπίσκοπος καὶ Ἀθλητής, ὢν ἔτι ζῶν εἶπε πρὸς αὐτούς· «Ἐπειδὴ σεῖς συνεφωνήσατε καὶ οἱ δύο νὰ θανατώσητε ἐμέ, ἀναίτιον ὄντα, διὰ τοῦτο αὔριον κατὰ τὴν αὐτὴν ὥραν θέλει χυθῆ καὶ τῶν δύο τὸ αἷμα ὑπὸ τῶν ἰδίων χειρῶν σας, ἤτοι θέλετε φονευθῆ ἀμοιβαίως καὶ ἡ μήτηρ σας θέλει μείνει ἄτεκνος» [1]. Καὶ ταῦτα εἰπών, παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ. Τοὺς δὲ δύο μαθητὰς τοῦ Ἁγίου ἀναβιβάσας ὁ δυσσεβὴς Βασιλίσκος ἐπὶ δύο ὀρέων, τοὺς κατέχωσεν ἐκεῖ μὲ λίθους.

Κατὰ τὴν ἐρχομένην λοιπὸν ἡμέραν ἐξῆλθεν ὁ ἀσεβὴς Βασιλίσκος μετὰ τοῦ ἀδελφοῦ του πρὸς κυνήγιον, πάντῃ ἀψηφοῦντες τὴν πρόρρησιν τοῦ Ἁγίου, τὴν ὁποίαν ἐνόμισαν φλυαρίαν· εὑρόντες δὲ ἔλαφον καὶ καταφθάσαντες αὐτὴν καὶ οἱ δύο ἀδελφοὶ μόνοι, ἐστάθησαν ἀντικρὺ ἔνθεν καὶ ἔνθεν τῆς ἐλάφου καὶ ἐκτύπησαν ἀμφότεροι τὰς λόγχας διὰ νὰ τὴν θανατώσωσιν. Αἱ δὲ λόγχαι, φερόμεναι μὲ ὁρμήν, ἐνεπήχθησαν ἐντὸς τῶν καρδιῶν των καὶ οὕτω βιαίως ἀπολέσαντες τὰς ψυχάς των, ἐθανατώθησαν καὶ οἱ δύο. Καὶ τὰ μὲν λείψανα τοῦ Ἁγίου Μίλου καὶ τῶν μαθητῶν του ἐνεταφιάσθησαν ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς, αἱ δὲ ψυχαί αὐτῶν ἀνῆλθον εἰς τὰ οὐράνια καὶ πρεσβεύουσιν ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς τὸν Κύριον.

                                               

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ὑποσημειώσεις

[1] Σημείωσαι, ὅτι τὸ Συναξάριον τοῦτο εὑρίσκεται καὶ εἰς τὸν χειρόγραφον «Παράδεισον τῶν Πατέρων», μετά τινος ὅμως παραλλαγῆς. Γράφεται δὲ ἐκεῖ Μιλίσιος ὁ Ἅγιος οὗτος, ὅστις κατῴκει μὲ δύο μαθητάς του εἰς τὰ ὅρια τῆς Περσίδος. Μίαν φορὰν δὲ ἐξῆλθον εἰς τὸ κυνήγιον οἱ δύο υἱοὶ τοῦ βασιλέως· ὅθεν ἔστησαν δίκτυα καὶ σχοινία μακρὰ ἕως τεσσαράκοντα μίλια, ἵνα ὅ,τι ζῷον περιπλεχθῇ εἰς αὐτὰ θανατώσωσι μὲ κοντάρια. Εὑρέθη δὲ ὁ γέρων οὗτος Μιλίσιος μὲ τοὺς δύο μαθητάς του ἐντὸς τῶν δικτύων. Βλέποντες δὲ αὐτὸν οἱ υἱοὶ τοῦ βασιλέως γεμᾶτον ἀπὸ τρίχας καὶ ἄγριον, ἐξεπλάγησαν καὶ εἶπον εἰς αὐτόν· «Εἰπὲ εἰς ἡμᾶς ἄνθρωπος εἶσαι ἢ πνεῦμα;». Ἀπεκρίθη δὲ πρὸς αὐτοὺς ὁ Ὅσιος· «Ἄνθρωπος εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ ἦλθον εἰς τὴν ἔρημον διὰ νὰ κλαύσω τὰς ἁμαρτίας μου, προσκυνῶ δὲ Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Οἱ δὲ υἱοὶ τοῦ βασιλέως εἶπον πρὸς αὐτόν· «Ἄλλος θεὸς δὲν εἶναι ἢ ὁ ἥλιος καὶ τὸ πῦρ, διὰ τοῦτο ἐλθὲ καὶ θυσίασον εἰς αὐτά». Ὁ Ὅσιος ἀπεκρίθη· «Σεῖς πλανᾶσθε, διότι αὐτὰ εἶναι κτίσματα καὶ ὄχι θεοί. Διὰ τοῦτο σᾶς παρακαλῶ νὰ προσέλθητε καὶ νὰ προσκυνήσητε τὸν ἀληθινὸν Θεόν, ὅστις ἔκτισε ταῦτα πάντα». Ἐκεῖνοι δὲ εἶπον· «Τὸν κατακριθέντα καὶ σταυρωθέντα λέγεις Θεὸν ἀληθινόν;». Ὁ δὲ Ὅσιος εἶπε· «Ναί, τὸν σταυρώσαντα τὴν ἰδικήν μου ἁμαρτίαν καὶ θανατώσαντα τὸν θάνατον, αὐτὸν λέγω Θεὸν ἀληθινόν». Οἱ δὲ υἱοὶ τοῦ βασιλέως, πολὺ βασανίσαντες αὐτὸν καὶ τοὺς δύο μαθητάς του, ἠνάγκαζον αὐτοὺς νὰ θυσιάσωσι. Καὶ τοὺς μὲν δύο μαθητάς του πολὺ βασανίσαντες ἐθανάτωσαν· τὸν δὲ Γέροντα, ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας βασανίσαντες, τελευταῖον ἔστησαν αὐτὸν εἰς τὸ μέσον, καὶ ρίψαντες βέλη, ὁ μὲν ἐκ τῶν ἔμπροσθεν, ὁ δὲ ἐκ τῶν ὄπισθεν, τὸν ἐφόνευσαν. Τότε λοιπὸν εἶπεν εἰς αὐτούς, ἐν ᾦ ἐτοξεύετο, τὴν ἀνωτέρω πρόρρησιν τοῦ θανάτου των.