Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος ΜΙΛΟΥ Ἐπισκόπου τοῦ θαυματουργοῦ, καὶ τῶν δύο μαθητῶν αὐτοῦ.

Σελίδα 2 από 3

Ὁ δὲ Ἐπίσκοπος ἐκεῖνος ἐξηυτέλιζε καὶ περιέπαιζε τὸν Ἅγιον, καυχώμενος εἰς τὰ προβλήματα καὶ τὴν σοφίαν του, πρὸς τὸν ὁποῖον ὁ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Ἐπειδὴ ἀδιόρθωτος μένεις, ἀλαζονευόμενος ἐναντίον τῶν τοῦ Κυρίου μου Ἀρχιερέων, τοὺς ὁποίους συνήθροισε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, διὰ τοῦτο τώρα ἐπιπίπτει κατὰ σοῦ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, ὅστις ἰδοὶ σὲ καθιστᾷ ἡμίξηρον ἐπὶ πολλὰ ἔτη, ἵνα διὰ τῆς ἀσθενείας σου ταύτης σωφρονισθῶσι καὶ διορθωθῶσιν οἱ λοιποί». Καὶ ὤ τοῦ θαύματος! ὁμοῦ μὲ τὸν λόγον τοῦ Ἁγίου ἐπέπεσε κεραυνὸς οὐρανόθεν καὶ κατέστησεν αὐτὸν ἡμίξηρον, διατηρηθέντα οὕτω δώδεκα ὁλόκλησα ἔτη καὶ ὕστερον ἐτελεύτησεν.

Ἀναχωρήσας ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Ἅγιος μετέβη εἰς ἄλλην πόλιν, τῆς ὁποίας ὁ ἄρχων ἔπασχε δεινὴν ἀσθένειαν ἐπὶ δύο ἔτη. Ὅθεν ἐκεῖνος μαθὼν τὴν παρουσίαν τοῦ Ἁγίου ἔστειλε καὶ τὸν παρεκάλεσε νὰ ὑπάγῃ νὰ τὸν ἐπισκεφθῇ ὡς ἀσθενοῦντα καὶ νὰ δώσῃ εἰς αὐτὸν τὴν εὐχήν του. Ἐπειδὴ δὲ ὁ ἀποσταλεὶς ἄνθρωπος παρεκίνει τὸν Ἅγιον νὰ ἐπιταχύνῃ, ταῦτα πρὸς αὐτὸν ὁ Ἅγιος ἀπεκρίνατο· «Πορευθεὶς εἰπὲ μεγάλῃ τῇ φωνῇ εἰς τὸν ἀποστείλαντά σε ἀσθενῆ: Ταῦτα παραγγέλλει πρὸς σὲ ὁ Ἐπίσκοπος: Ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸν ὁποῖον κηρύττω ἐγὼ ὁ εὐτελὴς καὶ ἀνάξιος, ἀπόβαλε ἀπὸ σοῦ πᾶσαν παρενοχλοῦσαν σε ἀσθένειαν καὶ περιζώσας τὴν μέσην σου ἐλθὲ μὲ τοὺς ἰδίους σου πόδας, διὰ νὰ σὲ ἴδω». Ἅμα δὲ ἐπανῆλθεν ὁ ἀπεσταλμένος καὶ εἶπε ταῦτα τὰ λόγια, ὤ τοῦ θαύματος! ἀνέλαβεν ὁ ἄρχων καὶ τόσον ἐνεδυναμώθη, ὥστε δὲν ἔμεινε πλέον εἰς αὐτὸν οὐδὲν ἴχνος καὶ σημεῖον ἀσθενείας· ὅθεν ἐγερθεὶς ἐπορεύθη πρὸς τὸν Ἅγιον, περιπατῶν μὲ τοὺς ἰδίους του πόδας. Ρίψας λοιπὸν τὸν ἑαυτόν του εἰς τὰ τίμια ἴχνη τοῦ Ἁγίου καὶ ἁψάμενος τῶν ποδῶν του μὲ τὰς δύο χεῖρας του κατεφίλει τούτους, κυλιόμενος ἐπὶ τοῦ ἐδάφους καὶ τὸν Θεὸν ηὐχαρίστει καὶ ἐδόξαζε τὸν οὕτως αὐτὸν δοξάσαντα. Τοῦτο τὸ παράδοξον θαῦμα τοῦ Ἁγίου πολλοὺς ἀπίστους προσείλκυσεν εἰς τὴν ἀληθῆ τοῦ Χριστοῦ πίστιν.

Ἐκεῖ εὑρισκόμενος ὁ Ἅγιος ἐδίωξε πολλοὺς δαίμονας ἀπὸ τοὺς πάσχοντας καὶ μίαν γυναῖκα κλινήρη καὶ παράλυτον οὖσαν ἐννέα ἔτη λαβὼν ἐκ τῆς χειρός, ἤγειρεν ὑγιᾶ· καὶ ἄνθρωπον ἀδίκως κατ’ ἄλλου φερόμενον, καὶ τὴν ἀδικίαν βεβαιώνοντα καταφρονητικῶς μεθ’ ὅρκου,

Ὑποσημειώσεις

[1] Σημείωσαι, ὅτι τὸ Συναξάριον τοῦτο εὑρίσκεται καὶ εἰς τὸν χειρόγραφον «Παράδεισον τῶν Πατέρων», μετά τινος ὅμως παραλλαγῆς. Γράφεται δὲ ἐκεῖ Μιλίσιος ὁ Ἅγιος οὗτος, ὅστις κατῴκει μὲ δύο μαθητάς του εἰς τὰ ὅρια τῆς Περσίδος. Μίαν φορὰν δὲ ἐξῆλθον εἰς τὸ κυνήγιον οἱ δύο υἱοὶ τοῦ βασιλέως· ὅθεν ἔστησαν δίκτυα καὶ σχοινία μακρὰ ἕως τεσσαράκοντα μίλια, ἵνα ὅ,τι ζῷον περιπλεχθῇ εἰς αὐτὰ θανατώσωσι μὲ κοντάρια. Εὑρέθη δὲ ὁ γέρων οὗτος Μιλίσιος μὲ τοὺς δύο μαθητάς του ἐντὸς τῶν δικτύων. Βλέποντες δὲ αὐτὸν οἱ υἱοὶ τοῦ βασιλέως γεμᾶτον ἀπὸ τρίχας καὶ ἄγριον, ἐξεπλάγησαν καὶ εἶπον εἰς αὐτόν· «Εἰπὲ εἰς ἡμᾶς ἄνθρωπος εἶσαι ἢ πνεῦμα;». Ἀπεκρίθη δὲ πρὸς αὐτοὺς ὁ Ὅσιος· «Ἄνθρωπος εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ ἦλθον εἰς τὴν ἔρημον διὰ νὰ κλαύσω τὰς ἁμαρτίας μου, προσκυνῶ δὲ Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Οἱ δὲ υἱοὶ τοῦ βασιλέως εἶπον πρὸς αὐτόν· «Ἄλλος θεὸς δὲν εἶναι ἢ ὁ ἥλιος καὶ τὸ πῦρ, διὰ τοῦτο ἐλθὲ καὶ θυσίασον εἰς αὐτά». Ὁ Ὅσιος ἀπεκρίθη· «Σεῖς πλανᾶσθε, διότι αὐτὰ εἶναι κτίσματα καὶ ὄχι θεοί. Διὰ τοῦτο σᾶς παρακαλῶ νὰ προσέλθητε καὶ νὰ προσκυνήσητε τὸν ἀληθινὸν Θεόν, ὅστις ἔκτισε ταῦτα πάντα». Ἐκεῖνοι δὲ εἶπον· «Τὸν κατακριθέντα καὶ σταυρωθέντα λέγεις Θεὸν ἀληθινόν;». Ὁ δὲ Ὅσιος εἶπε· «Ναί, τὸν σταυρώσαντα τὴν ἰδικήν μου ἁμαρτίαν καὶ θανατώσαντα τὸν θάνατον, αὐτὸν λέγω Θεὸν ἀληθινόν». Οἱ δὲ υἱοὶ τοῦ βασιλέως, πολὺ βασανίσαντες αὐτὸν καὶ τοὺς δύο μαθητάς του, ἠνάγκαζον αὐτοὺς νὰ θυσιάσωσι. Καὶ τοὺς μὲν δύο μαθητάς του πολὺ βασανίσαντες ἐθανάτωσαν· τὸν δὲ Γέροντα, ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας βασανίσαντες, τελευταῖον ἔστησαν αὐτὸν εἰς τὸ μέσον, καὶ ρίψαντες βέλη, ὁ μὲν ἐκ τῶν ἔμπροσθεν, ὁ δὲ ἐκ τῶν ὄπισθεν, τὸν ἐφόνευσαν. Τότε λοιπὸν εἶπεν εἰς αὐτούς, ἐν ᾦ ἐτοξεύετο, τὴν ἀνωτέρω πρόρρησιν τοῦ θανάτου των.

✥ Ο ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ