Ὄχι δὲ μόνον ὁ Κωνστάντιος, ἀλλὰ καὶ ὁ μετὰ τοῦτον βασιλεύσας Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης (361-363) μεγάλως ἐτίμησε τὸν Καισάριον. Καὶ ἐνῷ ὅλους τοὺς ἄλλους Χριστιανοὺς ἐξεδίωκεν ἀπὸ τὰς δημοσίας θέσεις, τὸν Καισάριον κατέστησε γενικὸν ἀρχίατρον, ἀναθέσας εἰς αὐτὸν καὶ τὴν διοίκησιν τοῦ δημοσίου ταμείου. Τοῦτο πληροφορηθεὶς ὁ θεῖος Γρηγόριος, καθὼς καὶ ὅλη ἡ οἰκογένεια τοῦ Ἁγίου, μεγάλως ἐλυπήθησαν, φοβούμενοι μήπως παρασυρθῇ ἀπὸ τὸν Ἰουλιανόν. Ὅθεν ὁ θεῖος Γρηγόριος ἀπηύθυνε πρὸς αὐτὸν θερμὴν ἐπιστολήν, καλῶν αὐτὸν νὰ ἐγκαταλείψῃ τὰ ἀνάκτορα καὶ νὰ ἐπιστρέψῃ τὸ ταχύτερον εἰς τὴν πατρίδα [2]. Ὅμως καὶ ὁ θεῖος Καισάριος οὐδόλως ἐκάμφθη ἀπὸ τὰς περιπτύξεις τοῦ ἰοβόλου ὄφεως, τοῦ Ἰουλιανοῦ. Διαισθανόμενος δὲ καὶ οὗτος τὸν δόλον, τὸν ὁποῖον ἔπλεκε περὶ αὐτὸν ὁ δολοπλόκος Ἰουλιανός, μετὰ περισσοτέρας παρρησίας ἐκήρυττε καὶ ὡμολόγει ἐνώπιον πάντων τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν του. Παρέμεινεν ὅμως εἰσέτι ὀλίγον εἰς τὴν θέσιν του ἐκείνην, ἐλπίζων ἀφ’ ἑνὸς μὲν ὅτι οὕτω θὰ ἠδύνατο νὰ ὠφελήσῃ καλλίτερον τοὺς Χριστιανούς, ἀφ’ ἑτέρου δὲ ὑπολογίζων εἰς μετάνοιαν καὶ ἐπιστροφὴν τοῦ Ἰουλιανοῦ. Εἰς μάτην ὅμως ἀνέμενε καὶ εἰς μάτην ἐκήρυττε τὴν ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἰουλιανὸς καθ’ ἡμέραν καὶ χειρότερος ἐγίνετο καὶ φανερῶς πλέον ἀπήτει ἀπὸ τὸν θεῖον Καισάριον νὰ ἀπαρνηθῇ τὸν Χριστόν, ὑποσχόμενος εἰς αὐτὸν μεγάλας δωρεὰς καὶ χαρίσματα, ἐὰν ἔπραττε τοῦτο.
Ταῦτα ἀκούσας ὁ μακάριος Καισάριος, πρῶτον μὲν ἐκήρυξε καὶ πάλιν λαμπρᾷ τῇ φωνῇ καὶ ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων, ὅτι εἶναι καὶ θὰ μένῃ Χριστιανός, ὅ,τιδήποτε καὶ ἂν πάθῃ, ὕστερον δὲ ἐγκαταλείψας καὶ τιμὰς καὶ πλοῦτον καὶ δόξαν ἀπῆλθεν εἰς τὴν ἰδιαιτέραν αὐτοῦ πατρίδα, τὴν Ναζιανζόν, ὅπου καὶ διέμεινε μετὰ τοῦ πατρός του, τοῦ μακαρίου Γρηγορίου, ἀσκῶν καὶ ἐκεῖ τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ἰατροῦ καὶ πολλοὺς εὐεργετῶν. Δὲν παρῆλθε πολὺς χρόνος καὶ ὁ μιαρὸς Ἰουλιανὸς τὴν μιαρὰν αὐτοῦ ψυχὴν κακῶς ἀπέρρηξεν, ἀνῆλθε δὲ εἰς τὸν θρόνον ὁ εὐσεβὴς Ἰοβιανὸς (363-364) καὶ ἐν συνεχείᾳ ὁ Οὐάλης (364-378), ὅτε καὶ ἐπιστρέψας ὁ Ἅγιος εἰς Κωνσταντινούπολιν, τῇ ἀπαιτήσει τοῦ λαοῦ, ἀπήλαυσε τῶν αὐτῶν ὡς καὶ πρότερον τιμῶν καὶ ἔτι περισσοτέρων, ἀναδειχθεὶς «ἐπιμελητὴς θησαυρῶν καὶ ταμίας τῶν δημοσίων χρημάτων» ἐν Νικαίᾳ τῆς Βιθυνίας, τὴν θέσιν δὲ ταύτην κατεῖχε μέχρι τοῦ θανάτου του.