Καιρὸν δέ τινα, ἐπειδὴ ἔφεραν Χριστιανοί τινες εἰς τὸν Ὅσιον τὴν θυγατέρα των ἐνοχλουμένην ὑπὸ δαιμονίου καὶ παρεκάλουν αὐτὸν νὰ τὴν ἰατρεύσῃ, ὁ Ἅγιος ἄνευ χρονοτριβῆς ἰάτρευσεν αὐτὴν τῇ συνεργίᾳ τοῦ Πρωτοκλήτου Ἀποστόλου Ἀνδρέου καὶ ἀπέδωκε τὴν κόρην εἰς τοὺς γονεῖς της ὑγιαίνουσαν· ἀποδίδων δὲ αὐτήν, εἶπε καὶ τοὺς προφητικοὺς τούτους λόγους εἰς τοὺς γονεῖς καὶ τὴν θυγατέρα των· «Ταῦτα μοὶ προλέγει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὅτι μετὰ τὴν ἀποβίωσίν μου θέλει κατασταθῆ ὁ τόπος οὗτος σεμνῶν γυναικῶν καὶ παρθένων Ἀσκητήριον καὶ μὲ τὰς ἀπαύστους ἐκείνων προσευχὰς θὰ διωχθῇ ἐντεῦθεν ὅλη ἡ τῶν δαιμόνων παράταξις». Ἐπραγματοποιήθησαν δὲ οἱ λόγοι οὗτοι τοῦ Ἁγίου μετ’ ὀλίγον χρόνον.

Ἄλλοτε, ἐξερχόμενος ὁ Ὅσιος ἐκ τοῦ κελλίου του, ὡς ἐκ θείας Προνοίας, βλέπει χωρικόν τινα, ὁ ὁποῖος ὡδήγει βόας σύροντας ἅμαξαν φορτωμένην· συνέβη δὲ νὰ περιπλεχθῇ εἷς τῶν βοῶν καὶ νὰ πέσῃ πρηνὴς κατὰ γῆς, ὁ δὲ βοηλάτης, ἔτρεξεν ὅπως τὸν ἀνεγείρῃ. Εἰς μάτην ὅμως ἐκοπίαζεν, ἐπειδὴ ὁ βοῦς μετεβλήθη σχεδὸν εἰς λίθον ἀναίσθητον καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ κινηθῇ ἐκ τῆς θέσεώς του. Ὅθεν ἀπορῶν οὗτος περὶ τοῦ πρακτέου, ἐκάθητο θρηνῶν καὶ βρέχων τὸν ἑαυτόν του μὲ δάκρυα. Βλέπων δὲ αὐτὸν ὁ συμπαθὴς Ἡσύχιος, τὸν ἐλυπήθη διὰ τὴν συμφοράν του καὶ πλησιάσας τὸν πεπτωκότα βοῦν καὶ τρίψας διὰ τῆς χειρός του τὸν λαιμόν του εἶπεν εἰς αὐτόν· «Ἐγέρθητι, ὦ ὀκνηρόν, καὶ βάδισε τὸν ὑπόλοιπον δρόμον, μήπως ὁ ἐχθρὸς σὲ σφάξῃ μὲ τὴν μάχαιραν». Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ὅσιος καὶ σημειώσας ἐπὶ τοῦ βοὸς τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἠγέρθη τὸ ζῷον καὶ ἔσυρεν ἐλευθέρως τὴν ἅμαξαν. Τοῦτο τὸ θαῦμα βλέπων ὁ βοηλάτης ἐξεπλάγη καὶ πεσὼν εἰς τὴν γῆν ηὐχαρίστει τὸν Ἅγιον, διότι καὶ αὐτὸν ἐσυμπόνεσε καὶ τὸ ζῷόν του ἀνέστησε καὶ εἰς τὴν ὁδὸν τὸν εὐώδωσεν.

Ὁ μακάριος οὗτος Ἡσύχιος, ἐπειδὴ ἀνύπτυσσε περισσοτέραν ἀρετὴν καὶ ἐσπούδαζε νὰ ὑποτάξῃ τὸ χεῖρον εἰς τὸ κρεῖττον, ἤτοι τὸ σῶμα εἰς τὴν ψυχήν, ἠξιώθη νὰ συνομιλῇ καὶ μὲ τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους. Οὕτω Ἄγγελος Κυρίου, ἐλθὼν πρὸς αὐτόν, τοῦ εἶπεν ὅτι μετὰ τριάκοντα ἡμέρας θέλει ἀπέλθει πρὸς Κύριον. Εὐφρανθεὶς τότε ὁ Ὅσιος διὰ τὸ χαροποιὸν τοῦτο μήνυμα, προσεκάλεσε τοὺς μετ’ αὐτοῦ ὄντας ἀδελφοὺς καὶ εἶπε πρὸς αὐτοὺς τοὺς ἐξοδίους καὶ τελευταίους λόγους, προλαβὼν τὸν φόβον τῆς μελλούσης κολάσεως, διὰ τοῦ ὁποίου κατετρόμαξεν ἅπαντας. Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον, ἐνῷ εἰσέτι ἐνουθέτει τοὺς ἀδελφούς, ἔλαμψεν ἐπ’ αὐτοῦ φῶς οὐράνιον καὶ εἰπών· «Κύριε, εἰς χεῖράς σου παρατίθημι τὸ πνεῦμά μου», ἀπεδήμησεν, ὁ ἀοίδιμος, εἰς τὰς αἰωνίους μονάς.