Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ΗΣΥΧΙΟΣ ὁ Θαυματουργὸς ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

ΗΣΥΧΙΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν, ὁ περιβόητος τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος, κατήγετο ἐκ τῆς ἐν Γαλατίᾳ πόλεως Ἄνδραπα [1], εἰς τὴν ὁποίαν καὶ ἀνετράφη εὐλαβῶς ἐξ αὐτῆς ταύτης τῆς βρεφικῆς σχεδὸν ἡλικίας. Τὰς ὑλικὰς δὲ μερίμνας μισήσας, ἐχρημάτισε κατοικητήριον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διότι ἐπόθει τὴν ἀπόλαυσιν τῆς ἄνω Σιών. Ὅθεν ἀναχωρήσας ἐκ τῆς πατρίδος του μετέβη εἰς τὴν ἔρημον τὴν πρὸς τὴν θάλασσαν τῆς Ἀρδανίας [2] κειμένην, ὡς ἐπρόσταξεν αὐτὸν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἐν συνεχείᾳ δὲ μετέβη εἰς τὸ ὄρος τὸ ὀνομαζόμενον τοῦ Μαΐωνος.

Βλέποντες τὸν Ἅγιον οἱ ἐπὶ τοῦ ὄρους ἐκείνου κατοικοῦντες δαίμονες μετεχειρίζοντο πάντα τρόπον καὶ μηχανορραφίαν, ἵνα τὸν ἐκδιώξωσιν ἐκεῖθεν, μεταχειρισθέντες ὡς ὄργανα Ἰωάννην τινὰ καὶ Ἱλαρίωνα καὶ διὰ μέσου ἐκείνων ἠρώτων τὸν Ἅγιον ποῦ ἔχει σκοπὸν νὰ κατοικήσῃ. Εἰπόντος δὲ τοῦ Ἁγίου ὅτι μέλλει νὰ κατοικήσῃ εἰς τὸ ὄρος ἐκεῖνο, ἀντέλεγον οὕτως οἱ κακοῦργοι ἐκεῖνοι· «Ἄνθρωπε, δὲν γνωρίζεις τὰς δυσκολίας τοῦ τόπου καὶ ζητεῖς νὰ κατοικήσῃς ἐντὸς τῶν κόλπων τοῦ θανάτου; Διότι ὁ τόπος οὗτος εἶναι ἡ κατοικία τῶν θηρίων καὶ τῶν κλεπτῶν καὶ ὅσοι κατοικήσωσιν ἐν αὐτῷ δὲν ζῶσιν οὐδὲ μίαν μόνην ἡμέραν». Ταῦτα ἀκούσας ὁ θεῖος Πατὴρ ἐστάθη συλλογισμένος καὶ περιειργάζετο τὰ πρόσωπα τῶν ταῦτα λεγόντων. Ἀντελήφθη λοιπὸν μὲ τὴν διορατικὴν δύναμιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅτι ὑπὸ δαιμόνων ὑποκινούμενοι λέγουν ταῦτα οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι. Διὰ τοῦτο σημειώσας ἐπ’ αὐτῶν τὸν τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἐδίωξεν ἐξ αὐτῶν τοὺς ἀσωμάτους δαίμονας. Εἶτα ἀνῆλθεν εἰς μίαν τῶν κορυφῶν τοῦ ὄρους ἐκείνου καὶ κατώκησεν, ἀκολουθῶν τὸν τοῦτον ὁδηγοῦντα Θεόν.

Ἐκεῖ λοιπὸν κατοικήσας ὁ Ὅσιος, ἐκαλλιέργησε τὴν γῆν καθ’ ὅσον ἠδύνατο καὶ ἐξ ἐκείνης ὠκονόμει τὰ εἰς αὐτὸν ἀναγκαῖα. Ἐλθόντα δὲ πτηνά, τὰ ὁποῖα ἔτρωγον τὰ γεννήματά του, κατὰ τὴν βλάστησιν, ἔλαβον μετ’ ὀλίγον καιρὸν τὴν τιμωρίαν· διότι ἅμα ἔτρωγον τοὺς βλαστούς, ἔπιπτον νεκρὰ εἰς τὴν γῆν. Ἐπειδὴ δὲ πάλιν ἦλθον ἄλλα καὶ ἔβλαπτον τοὺς καρπούς, ὁ Ὅσιος, ὑψώσας τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τοὺς οὐρανούς, ἐπετίμησεν αὐτά, λέγων· «Φύγετε ἀπὸ τοὺς Μοναχοὺς καὶ μὴ βλάπτετε τοὺς κόπους αὐτῶν». Τότε τὰ πτηνὰ ταῦτα, ὡς νὰ ἦσαν λογικά, ἤκουσαν τὴν φωνὴν τοῦ Ὁσίου καὶ ἀνεχώρησαν καὶ πλέον δὲν ἐφάνησαν εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον. Ὕστερον ὁ Ὅσιος κατέβη εἰς τὸ κατώτερον μέρος τοῦ ὄρους καὶ ἐκεῖ εὑρὼν ὕδωρ ἔκτισεν Ἐκκλησίαν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἐν αὐτῇ δὲ ἡσύχαζε, προσευχόμενος τῷ Κυρίῳ.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἄνδραπα· ἀρχαία πόλις τῆς Παφλαγονίας κειμένη περὶ τὰ 180 χ.λ.μ. βορείως τῆς Ἀγκύρας. Ὁ γεωγράφος Μελέτιος λέγει ὅτι κατά τινας αὕτη ἦτο ἡ νῦν καλουμένη Κασταμονή, κοινῶς Καστάμπολις· ἐκαλεῖτο δὲ τὸ πάλαι καὶ Ἐνέτη καὶ καὶ Νέα Κλαυδιούπολις. Τὰ Ἄνδραπα ὁ Λεοντουπόλεως Σωφρόνιος ὀνομάζει Ἀνδράκινα ἡ Ἀνδράπηνα.

[2] Ποία εἶναι ἡ ἐνταῦθα ὀνομαζομένη θάλασσα τῆς Ἀρδανίας; Κατὰ πᾶσαν πιθανότητα πρόκειται περὶ τοῦ Ἑλλησπόντου καὶ ἄλλως Δαρδανέλλια καλουμένου. Ἡ ὀρθὴ γραφὴ ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει εἶναι θάλασσα τῆς Δαρδανίας, ἐξ ἀντιγραφικοῦ δὲ λάθους λόγῳ τῆς ὁμοιότητος τοῦ Δ πρὸς τὸ Α ἐγράφη Ἀρδανίας. Ἡ Δαρδανία ἦτο χώρα τῆς ἀρχαίας Τρωάδος, κειμένη ἀνατολικῶς τοῦ Ἑλλησπόντου καὶ περιλαμβανομένη εἰς τὴν Βιθυνίαν, τὴν γειτονικὴν δηλαδὴ τῆς Γαλατίας χώραν. Εἰς τὴν Βιθυνίαν ἄλλωστε εὑρίσκεται καὶ τὸ ὄρος τοῦ Μαΐωνος, εἰς τὸ ὁποῖον ἤσκησεν ὁ Ὅσιος Ἡσύχιος. Ἔρημον δὲ τὴν πρὸς τὴν θάλασσαν τῆς Ἀρδανίας κειμένην ὀνομάζει τὴν ἀκατοίκητον κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους περιοχὴν τῆς Βιθυνίας. Ἡ Δαρδανία τὸ ὄνομα αὐτῆς ὀφείλει εἰς τὸν μυθικὸν ἥρωα Δάρδανον, ὑπάρχει δὲ καὶ ἑτέρα Δαρδανία ἐπὶ τῆς Βαλκανικῆς. Ὅσον ἀφορᾷ τὸ ὄνομα Ἀρδανία, τοῦτο ἔφερον κατὰ τὴν ἀρχαιότητα ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἀκρωτήριον τῆς Μαρμαρικῆς τῆς Λιβύης, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἐτερμάτισε τὸν βίον ὁ Ἀγησίλαος, εἶναι δὲ τοῦτο ἡ σύγχρονος τῆς Κυρηναϊκῆς γλῶσσα Ρὰς-ελ-Μέλ, ἀφ’ ἐτέρου δὲ πόλις, μικρὰ τῆς ἐν Πελοποννήσῳ Μεσσηνίας, ἦτις καὶ ἄλλως Οἰχαλία ἐκαλεῖτο, οὔτε ὅμως ἡ μία οὔτε ἡ ἄλλη, ἐκ τῶν τελευταίων τούτων, εἶναι δυνατὸν νὰ ἀφοροῦν τὴν ἐνταῦθα ἀναφερομένην.