Τούτου γενομένου θόρυβος καὶ ταραχὴ ἠκολούθησε μεταξὺ τῶν Τούρκων· ὁ δὲ Μάρτυς δὲν ἔστρεψε καθόλου τοὺς ὀφθαλμούς του διὰ νὰ ἴδῃ τί ἐγίνετο, ἀλλ’ ἔκειτο γονυπετὴς καὶ ἀτάραχος, προσέχων μόνον εἰς τὸν ἑαυτόν του. Τότε εἷς ὑπαξιωματικὸς τοῦ ἡγεμόνος, ἁρπάσας τὴν μάχαιραν, ἐκτύπα εἰς τὸν λαιμὸν καὶ εἰς πολλὰ μέρη τοῦ σώματος τὸν Μάρτυρα, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθη νὰ κόψῃ τὴν κεφαλήν του. Βλέπων δὲ ὅτι δὲν κατορθώνει τίποτε καὶ ὀργισθεὶς πολύ, ρίπτει κάτω εἰς τὴν γῆν τὸν Μάρτυρα καὶ πεσὼν ἐπάνω του, ἥρπασε τὴν κεφαλήν του καὶ κατέσφαξεν αὐτὸν ὡς ἀληθινὸν πρόβατον τοῦ Χριστοῦ. Ἦτο δὲ ἡμέρα Δευτέρα, ὥρα τετάρτη.
Τῇ ἐπαύριον, μαθὼν ὁ ἡγεμὼν τὴν χαράν, τὴν ὁποίαν ἐδοκίμασαν οἱ Χριστιανοὶ διὰ τὴν τελείωσιν τοῦ Μάρτυρος καὶ τὴν συνδρομὴν τὴν ὁποίαν κάμνουν εἰς τὸ πάντιμον αὐτοῦ καὶ ἅγιον Λείψανον, ἐπρόσταξε καὶ ἐσήκωσαν αὐτὸ ἐκεῖθεν, μετὰ τῆς ἱερᾶς αὐτοῦ κεφαλῆς καὶ δέσαντες ταῦτα εἰς λίθους μεγάλους τὰ ἔρριψαν εἰς τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης, μετὰ φωνῶν πολλῶν καὶ ἀλαλαγμῶν· ἡ ἁγία ὅμως αὐτοῦ ψυχὴ ἀνῆλθεν εἰς τοὺς οὐρανούς συναριθμηθεῖσα μετὰ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ τώρα παρίσταται εἰς Ὃν ἐπόθησε Χριστὸν καὶ λαμβάνει παρ’ αὐτοῦ τὸν ἀμάραντον στέφανον τοῦ Μαρτυρίου, χορεύουσα μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων καὶ δοξάζουσα Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸν ἕνα ἐν Τριάδι Θεόν· Ὧ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.