Ὁ μακάριος ὅμως Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, ἐνδυναμωθεὶς παρευθὺς ἄνωθεν καὶ οὐδόλως ὑπολογίσας τὰς ἀπειλὰς τοῦ ἀγᾶ, ἀπεκρίθη· «Χριστιανὸς ἐγεννήθην, Χριστιανὸς εἶμαι καὶ Χριστιανὸς θέλω ἀποθάνει». Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἀγᾶς ὠργίσθη πολὺ καὶ παρέδωκεν αὐτὸν εἰς τοὺς τιμωροὺς νὰ τὸν τιμωρήσουν. Τὸν ἐτιμώρουν λοιπὸν οὗτοι μὲ ἀσπλαγχνίαν μεγάλην ἐπὶ ἡμέρας πολλάς, ἕως ὅτου ἔφθασαν εἰς τὴν Χίον, ὅπου εὑρίσκετο ὁ ναύαρχος μὲ τὸν σουλτανικὸν στόλον. Τότε ὁ Μάρτυς παρεκάλεσε Χριστιανόν τινα Ὑδραῖον, ὅστις ἦτο εἰς τὸ ἴδιον πλοῖον, νὰ ἐξέλθῃ ἔξω διὰ νὰ τοῦ φέρῃ Πνευματικόν τινα νὰ ἐξομολογηθῇ. Ἀλλ’ οὐδεὶς Πνευματικὸς ἐτόλμησε νὰ ὑπάγῃ διὰ τὸν φόβον τῶν Ἀγαρηνῶν. Εἷς δὲ ἀπὸ τοὺς Πνευματικοὺς εἶπεν εἰς τὸν Ὑδραῖον κρυφίως παραγγελίας τινὰς καὶ νουθεσίας, διὰ νὰ τὰς εἴπῃ εἰς τὸν Μάρτυρα, πρὸς ἐνίσχυσιν αὐτοῦ καὶ παρηγορίαν. Ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Μάρτυς, ἀπέκτησε περισσοτέραν δύναμιν καὶ εἶπε· «Καὶ ἐγὼ τὸν ἴδιον σκοπὸν ἔχω· τί σήμερον νὰ ἀποθάνω, τί αὔριον· ὁ κόσμος οὗτος εἶναι προσωρινός· ἀντὶ νὰ ἀποθάνω αὔριον κολασμένος, προτιμότερον νὰ ἀποθάνω σήμερον διὰ τὴν Πίστιν μου καὶ νὰ σώσω τὴν ψυχήν μου».
Κατὰ τὴν ἡμέραν ταύτην λοιπὸν παρέδωκεν ὁ ἀγᾶς τοῦ πλοίου τὸν Μάρτυρα εἰς χεῖρας τοῦ Τούρκου ναυάρχου, διηγηθεὶς εἰς αὐτὸν πᾶσαν τὴν ὑπόθεσιν. Καλέσας λοιπὸν ἐκεῖνος τὸν Μάρτυρα, τὸν ἠρώτησε ποῖος εἶναι. Ὁ δὲ Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἀπεκρίθη μετὰ παρρησίας, ὅτι εἶναι Χριστιανός. Τότε ὁ ἡγεμὼν ἐπρόσταξε νὰ γυμνώσουν τὰ κρύφια μέλη του· τούτου δὲ γενομένου, εἶδε μὲ τοὺς ὀφθαλμούς του τὴν περιτομὴν τῆς σαρκός του. Ὅθεν εἶπεν εἰς αὐτόν· «Πῶς λοιπὸν λέγεις ὅτι εἶσαι Χριστιανός;». Ὁ δὲ Μάρτυς ἀπεκρίθη· «Ἐκ γεννήσεώς μου Χριστιανὸς ἤμην, ἀλλ’ ἠχμαλωτίσθην πολὺ μικρὸς καὶ μὴ θέλοντα μὲ ἐτούρκευσαν διὰ τῆς βίας· τώρα ὅμως, πάλιν Χριστιανὸς θέλω νὰ εἶμαι». Ταῦτα ἀκούσας ὁ ναύαρχος, ἔδωκε διαταγὴν νὰ τὸν ἀποκεφαλίσουν ἀμέσως. Τότε ὁ Μάρτυς ὑψώσας τὰς χεῖρας καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τοὺς οὐρανοὺς εἶπε μεγαλοφώνως· «Δόξα σοι ὁ Θεός». Παραλαβόντες λοιπὸν αὐτὸν οἱ ὑπηρέται τοῦ πασᾶ, τὸν ἔφεραν ὀλίγον μακρὰν τοῦ παλατίου, πλησίον σφαγείου τινός, εἰς τὴν καλουμένην Παλαιὰν Βρύσιν καὶ ἐκεῖ ὁ Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς νὰ προσταχθῇ, μόνος του ἐγονάτισεν εἰς τὴν γῆν καὶ τὴν κεφαλὴν ἔκλινε, προσμένων μετὰ χαρᾶς μεγάλης τὸν θάνατον. Ἀλλ’ ἐκεῖνος, ὅστις ἐπεχείρησε νὰ τὸν ἀποκεφαλίσῃ, ἐκυριεύθη ἀπὸ μεγάλην δειλίαν καὶ ρίψας τὸ ξίφος ἀνεχώρησε.