Ὁ ἐμφανισθεὶς λοιπὸν ὡς πτωχός, ἔλαβε τότε ἀπὸ τὸν Ἅγιον, δι’ ἐλεημοσύνην, ἓξ νομίσματα. Μετ’ ὀλίγον ὅμως ἐπέστρεψε καὶ πάλιν καὶ ἐζήτησεν ἐκ νέου ἐλεημοσύνην. Ὅθεν διὰ δευτέραν φορὰν ἔλαβεν ἄλλα ἓξ. Ἐλθὼν δὲ καὶ διὰ τρίτην φορὰν δὲν ἔφυγεν ἀνελέητος, διότι μὴ ἔχων ὁ Ἅγιος νὰ δώσῃ ἄλλα νομίσματα, ἔδωκεν εἰς αὐτὸν προθύμως τὸ ἀργυροῦν τριβλίον τοῦ Μοναστηρίου.
Τόσον ἦτο ὁ τρισμακάριος συμπαθὴς πρὸς τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀνεξίκακος. Διότι ἐν ᾧ ἔπρεπε νὰ ἐλέγξῃ δικαίως τὸν πτωχὸν ἐκεῖνον καὶ νὰ τὸν ἀποπέμψῃ μὲ κενὰς χεῖρας, ἀφ’ ἑνὸς μὲν διότι δὶς ἔλαβε πρῶτον ἐλεημοσύνην καὶ ἔπειτα ἐφαίνετο φορτικός, ἀφ’ ἑτέρου δὲ διότι δὲν εἶχε τι νὰ δώσῃ εἰς αὐτόν, ὅμως δὲν ἔπραξε τοῦτο, ἀλλ’ ἐπροτίμησε νὰ δώσῃ καὶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα τῆς Μονῆς, τῆς ὁποίας τὰ πράγματα εἶναι ἀναφαίρετα κατὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ τοὺς νόμους. Τοῦτο ὅμως ἐπροτίμησε νὰ πράξῃ ὁ Ἅγιος παρὰ νὰ παραβλέψῃ τὸν ἄνθρωπον καὶ νὰ ἀποπέμψῃ αὐτὸν κενόν. Οὕτως ἐπολιτεύετο ὁ Ἅγιος πρὸ τῆς Ἀρχιερωσύνης. Ἀφ’ οὗ δὲ ἔγινε καὶ Ἀρχιερεὺς καὶ Πάπας τῆς Ρώμης, πάλιν τὴν αὐτὴν μετήρχετο πρὸς τοὺς πτωχοὺς ἐλεημοσύνην. Ἀκούσατε δὲ καὶ ἓν θαυμάσιον, ἐξ ἐκείνων τὰ ὁποῖα ἐν τῇ ἀρχιερατείᾳ ὢν ἐπετέλεσεν.
Ἐπρόσταξέ ποτε τὸν Σακελλάριον νὰ καλέσῃ δώδεκα πτωχούς, ἵνα συμφάγωσι μετὰ τοῦ Ἁγίου. Ἐνῷ δὲ ἐκάθηντο εἰς τὴν τραπεζαν, ἐφαίνετο εἰς τὸν Ἅγιον, καὶ μόνον εἰς αὐτόν, εἷς ἄνθρωπος ἐπὶ πλέον, δέκατος τρίτος τὸν ἀριθμόν, ὁ ὁποῖος ἐκ τῆς μορφῆς τοῦ προσώπου του, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν ἐσωτερικῶν σκιρτημάτων τῆς ἑαυτοῦ ψυχῆς, τοῦ ἐφαίνετο διαφορετικὸς τῶν ἄλλων δώδεκα [1]. Κρατήσας λοιπὸν τοῦτον κατὰ τὸ τέλος τῆς τραπέζης ὁ Ἅγιος, ἠρώτα πῶς λέγεται, ποῖος εἶναι, καὶ πῶς ἦλθε πρὸς αὐτόν· ὁ δὲ παρουσιασθεὶς ἀπεκρίθη· «Τὸ μὲν ὄνομά μου δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀκούσῃ τις, ἐπειδὴ εἶναι θαυμαστόν, διότι εἶμαι Ἄγγελος Θεοῦ· τοῦτο δὲ φανερώνω εἰς σέ, ὅτι ἐγὼ εἶμαι ἐκεῖνος ὅστις καὶ πρότερον ἐπέμφθην παρὰ Θεοῦ ἵνα ζητήσω παρὰ σοῦ ἐλεημοσύνην. Προσετάχθην δὲ ἔκτοτε νὰ εἶμαι πάντοτε μετὰ σοῦ, ἵνα σὲ φυλάττω».
Ἔγινε δὲ, ὁ Ἅγιος οὗτος Γρηγόριος κάτοχος ὡπάσης τῆς σοφίας τῶν Ἁγίων Γραφῶν, πολλὰ δὲ συγγράμματα ἀφῆκεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ γεγραμμένα λατινιστί, ἐκ τῶν ὁποίων μετεγλωττίσθησαν εἰς τὸ Ἑλληνικὸν τὰ τέσσαρα βιβλία, τὰ ὁποῖα περιέχουσι τοὺς Βίους τῶν ἐν Ἰταλίᾳ διαπρεψάντων Ὁσίων Πατέρων.