Φέρεται λοιπὸν ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτας τοῦ ἐξουσιαστοῦ, ὁ γενναῖος τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητὴς εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, δεδεμένος τὰς χεῖρας κατὰ τὸ σύνηθες τῶν καταδίκων. Ὅτε δὲ ὁ δήμιος ἤθελε νὰ ἀποτάμῃ τὴν μαρτυρικὴν αὐτοῦ κεφαλήν, λέγει πρὸς τὸν Μάρτυρα· «Δυστυχισμένε ἄνθρωπε, εἰπὲ τὴν προτέραν ὁμολογίαν σου τώρα κἂν εἰς τὴν ἐσχάτην σου ὥραν, καὶ ὁ Θεὸς εἶναι εὔσπλαγχνος, καὶ κάμνει ἔλεος εἰς τὴν ψυχήν σου». Ὁ δὲ Μάρτυς ἀκούσας ταῦτα ἐγέλασεν εἰς τὴν ἀπάτην τῆς θρησκείας των, καὶ ἐμπτύσας αὐτὸν ἤρξατο νὰ ἀναθεματίζῃ τὴν ὁμολογίαν των καὶ τοὺς πιστεύοντας εἰς αὐτήν, ὁμολογῶν πάλιν τὴν Ἁγίαν Τριάδα, ὅτι εἶναι Θεὸς ἀληθινός, καὶ ὅτι εἰς αὐτὸν ἔχει τὴν ἐλπίδα πᾶσαν τῆς σωτηρίας του. Εἶπε δὲ καὶ πρὸς τοὺς παρεστῶτας Χριστιανούς· «Εἷς ἀπὸ ἐσᾶς εἶμαι καὶ ἐγώ· Δημήτριος εἶναι τὸ ὄνομά μου καὶ παρακαλεῖτε τὸν Κύριον δι’ ἐμέ». Τέλος προσευχηθεὶς μικρὸν ἀπεκεφαλίσθη τῇ κη’ (28ῃ) τοῦ Μαΐου μηνὸς τῇ Κυριακῇ τῆς Πεντηκοστῆς ἐν ἔτει άπὸ Χριστοῦ αψϟδ’ (1794), οὕτω δὲ ἔλαβεν ὁ μακάριος τὸν στέφανον τοῦ Μαρτυρίου παρὰ τοῦ ἀθλοθέτου Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.
Τὴν ἑπομένην ἔλαβον οἱ Χριστιανοὶ τὸ ἱερὸν τοῦ Ἁγίου Λείψανον μὲ ἄδειαν τῆς ἐξουσίας καὶ τὸ ἐκήδευσαν ἐντίμως καὶ εὐλαβῶς εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου. Ἡ δὲ χεὶρ αὐτοῦ ἡ δεξιὰ ἔμεινεν ἄκαμπτος παντελῶς καὶ ἀλύγιστος, ἔχουσα τοὺς τρεῖς δακτύλους αὐτῆς εἰς τύπον σταυροῦ, μὲ τὸ νὰ ἦτο δὲ ἐκτεταμένη ἔξω τοῦ τάφου προσεπάθησαν οἱ ἐνταφιασταὶ νὰ τὴν λυγίσουν μὲ κάθε τρόπον, καὶ μὴ δυνηθέντες, ἀπεφάσισαν νὰ τὴν τσακίσουν μὲ τὴν ἀξίνην, καί, ὤ τοῦ θαύματος! παρευθὺς ἡ χεὶρ ἐκείνη ἡ τόσον ἄκαμπτος καὶ ἀκίνητος ἐλύγισε καὶ αὐτομάτως ἔπεσεν ἐπάνω εἰς τὸ ἅγιον σῶμα τοῦ καλλινίκου Μάρτυρος· οὗ ταῖς πρεσβείας ἀξιωθείημεν καὶ ἡμεῖς τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.