Βλέπουσαι αἱ Ἅγιαι τὸν Παῦλον ἐρχόμενον ἐναντίον των καὶ ἐκπλαγεῖσαι, ὁμοφώνως καὶ αἱ πέντε ἐφώναξαν πρὸς αὐτόν: Ἄθλιε καὶ ταλαίπωρε, ποιμὴν ὤν, ἦλθες ὡς λύκος ἄγριος νὰ θανατώσῃς ἡμᾶς, τὸ ποίμνιόν σου; αὐτὸ εἶναι τὸ τίμιον Σῶμα καὶ τὸ ἅγιον Αἷμα τοῦ Κυρίου, τὰ ὁποῖα ἐλαμβάνομεν ἐκ τῶν ἀκαθάρτων χειρῶν σου καὶ ἐκοινωνοῦμεν αὐτῶν; ὦ τῆς πολλῆς σου τυφλότητος! Ἤξευρε, παράνομε, ὅτι ὁ διὰ τοῦ ξίφους θάνατος, τὸν ὁποῖον λαμβάνομεν σήμερον παρὰ σοῦ, θέλει γίνει εἰς ἡμᾶς ζωὴ αἰώνιος· καὶ ἡμεῖς μὲν πορευόμεθα πρὸς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, σὺ δέ, δυστυχέστατε πάντων ἀνθρώπων, θέλεις χάσει σὺν τῷ πλούτῳ καὶ τὴν ψυχήν σου καὶ ἐντὸς ὀλίγου θέλεις κρεμασθῆ μὲ σχοινίον καὶ θέλεις ὑπάγει πρὸς τὸν σύντροφον καὶ ὁμόφρονά σου Ἰούδαν, ἵνα κολάζησαι μετ’ ἐκείνου αἰωνίως. Ταῦτα καὶ ἄλλα ὅμοια εἶπον πρὸς αὐτὸν αἱ μακάριαι παρθένοι ἔπειτα προσευχηθεῖσαι ἀπεκεφαλίσθησαν παρὰ τοῦ ἀθλίου ἐκείνου ἀρνησιχρίστου καὶ πρῴην πνευματικοῦ αὐτῶν πατρὸς λαβοῦσαι τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου.
Ἀφοῦ ἔλαβε τέλος ἡ θανάτωσις τῶν ἁγίων Παρθένων, ὁ ἀρχιμάγος λέγει δολίως πρὸς τὸν ἀρνησίχριστον Παῦλον. Ἤξευρε, ὦ Παῦλε, ὅτι ἐγὼ εἰς οὐδένα ἄλλον εἶδον τὴν εὐφυΐαν καὶ ἐπιτηδειότητα, αἱ ὁποῖαι σὲ κοσμοῦσι καὶ διὰ τοῦτο ἄνευ προσταγῆς τοῦ βασιλέως δὲν δύναμαι νὰ σὲ ἀφήσω· διότι ὁ βασιλεύς, ἀφ’ οὗ πληροφορηθῇ παρ’ ἐμοῦ περὶ τῆς ἱκανότητός σου, θέλει σὲ ἀναβιβάσει εἰς μεγάλην τιμήν. Ὅθεν τώρα εὐφράνθητι μετ’ ἐμοῦ, καὶ μεῖνον παρ’ ἐμοὶ ἐν τῷ κελλίῳ τούτῳ, καὶ τὸ πρωῒ θέλω ἀναφέρει περὶ σοῦ εἰς τὸν βασιλέα. Ὁ δὲ ἄθλιος ἀπεκρίθη· ἂς γίνῃ κατὰ τὴν προσταγήν σου. Τὴν νύκτα δὲ ἐκείνην ἀπέστειλεν ὁ ἀρχιμάγος τοὺς δούλους του πρὸς τὸν Παῦλον, οἱ ὁποῖοι δέσαντες τὸν λαιμόν του, μὲ σχοινίον τὸν ἔπνιξαν. Τὸ πρωῒ δὲ ἐλθὼν ὁ ἀρχιμάγος εὗρεν αὐτὸν κρεμασμένον, καὶ εἶπεν εἰς τοὺς ἄλλους, ὅτι μόνος του ἐκρεμάσθη· ὅθεν καταβιβάσας αὐτὸν ἐκ τῆς ἀγχόνης, τὸν ἔρριψεν εἰς τοὺς κύνας ἵνα τὸν φάγωσι. Καὶ ἐκεῖνος μὲν ὁ ἄθλιος μὲ τοιοῦτον τρόπον ἀπώλεσε τὴν ψυχήν του ὁ δὲ ἀρχιμάγος ἐκέρδισεν ὅλα τὰ χρήματα αὐτοῦ, καὶ οὕτως ἔλαβε τέλος καὶ ἔκβασιν ἡ πρόρρησις τῶν ἁγίων γυναικῶν, διότι ὁ ταλαίπωρος Παῦλος κρεμασθεὶς ἔλαβε διπλοῦν θάνατον καὶ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος [1].