Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Πέντε Κανονικῶν Παρθένων, τῶν ὑπὸ τοῦ Πρεσβυτέρου αὐτῶν ἀποτμηθεισῶν, ΘΕΚΛΑΣ, ΜΑΡΙΑΜΝΗΣ, ΜΑΡΘΑΣ, ΜΑΡΙΑΣ καὶ ΕΝΝΑΘΑ.

ΚΑΤΑ τοὺς χρόνους Σαβωρίου βασιλέως Περσῶν ἐν ἔτει τλ’ (330) ὑπῆρχεν ἱερεύς τις, Παῦλος ὀνομαζόμενος, εἰς κώμην καλουμένη Ἀζᾶ, ὁ ὁποῖος πλούσιος ὢν εἶχε παρ’ ἑαυτῷ καὶ πέντε Κανονικάς, ἤτοι παρθένους Μοναχάς, αἱ ὁποῖαι ἦσαν ἐστολισμέναι τῇ τῶν ἀρετῶν λαμπρότητι. Οὗτος λοιπὸν ἱερούργει καὶ συνέψαλλε μετ’ αὐτῶν, ὅσα δὲ χρήματα τῷ ἔδιδον αἱ Κανονικαί, αὐτὸς τὰ ἀπεθησαύριζεν. Ὁ δὲ μισόκαλος διάβολος, μὴ ὑποφέρων νὰ βλέπῃ τὴν κατὰ Θεὸν προκοπὴν τῶν Κανονικῶν, ἡ ὁποία καθ’ ἑκάστην ἡμέραν καὶ ὥραν ηὔξανε καὶ ἐπεξετείνετο, τί ἐτεχνάσθη ὁ παμπόνηρος; ἔκαμε νὰ ἀναγγελθῇ εἰς τὸν ἀρχιμάγον τοῦ βασιλέως διὰ τινος Πέρσου, Νιρσῆ ὀνομαζομένου, ὅτι εἶναι ἱερεύς τις χριστιανὸς πλούσιος, καὶ ἐὰν θέλῃς, ὦ αὐθέντα, νὰ κερδίσῃς τὸν πλοῦτόν του, παράστησον αὐτὸν ἔμπροσθέν σου μετὰ τῶν παρ’ αὐτῷ παρθένων καὶ ἐπειδὴ ἐκεῖναι δὲν θὰ ἀρνηθῶσι τὴν πίστιν αὐτῶν, σὺ θέλεις κερδίσει ὅλον τὸν πλοῦτόν των.

Εὐθὺς λοιπὸν ὁ ἀρχιμάγος προσέταξε νὰ παραστήσωσιν ἐνώπιόν του τὸν Παῦλον ὁμοῦ μὲ τὰς Κανονικὰς παρθένους καὶ μὲ ὅλην τὴν περιουσίαν του. Καὶ πρῶτον μὲ ὡδήγησαν εἰς τὸ κριτήριον πρὸς ἐξέτασιν τὸν Παῦλον. Τότε εἰσεχώρησεν ὁ σατανᾶς εἰς τὴν καρδίαν τοῦ ἱερέως, καὶ εἶπεν εἰς τὸν ἀρχιμάγον· διατί μοὶ ἀφῄρεσας τὰ χρήματά μου χωρὶς νὰ κάμω οὐδὲν κακὸν εἰς σέ; Ὁ δὲ ἀρχιμάγος ἀπεκρίθη· ἐπειδὴ εἶσαι χριστιανὸς καὶ δὲν φυλάττεις τὴν προσταγὴν τοῦ βασιλέως. Ἠρώτησεν ὁ Παῦλος καὶ τί μὲ προστάσσεις νὰ πράξω; ὁ δὲ ἀρχιμάγος τῷ εἶπεν· ἐὰν προσκυνήσῃς τὸν ἥλιον καὶ φάγῃς αἷμα, λάβε τὰ χρήματά σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Τότε ὁ ἄθλιος Παῦλος, στραφεὶς πέριξ καὶ βλέπων τὰ χρήματα καὶ τὰ ἄλλα του πράγματα ἐρριμμένα κατὰ γῆς, εἱλκύσθη ὑπ’ αὐτῶν καὶ ἔδωκε τὴν ἐλεεινὴν ταύτην ἀπόκρισιν· ὅσα μοὶ εἶπες, ὦ αὐθέντα, ὅλα τὰ κάμνω. Ὅθεν ὁ τάλας προσκυνήσας, φεῦ! τὸν ἥλιον, ἔφαγεν ἐκ τοῦ αἵματος τῶν θυσιῶν καὶ ἔπιεν ἐξ αὐτοῦ. Ἐπειδὴ δὲ ὁ ἀρχιμάγος ἀπέτυχε τοῦ σκοποῦ καὶ δὲν ἠδυνήθη νὰ σφετερισθῇ τὸν πλοῦτον τοῦ ἀθλίου Παύλου, κατάπεισον, τῷ εἶπε, καὶ τὰς ὑποτασσομένας σοι παρθένους, νὰ πράξωσι καὶ αὐταὶ ὅ,τι σὺ ἔπραξας καὶ νὰ λάβωσιν ἄνδρας καὶ τότε λάβετε τὸν πλοῦτόν σας καὶ ὑπάγετε ὅπου θέλετε.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὄντως εἰς τοῦτον τὸν ταλαίπωρον ἁρμόζουσιν οἱ λόγοι ἐκεῖνοι τοῦ Χρυσοστόμου, τοὺς ὁποίους βάλλει κατὰ τῆς φιλαργυρίας καὶ πλεονεξίας καὶ τῶν φιλαργύρων καὶ πλεονεκτῶν· «Ἐπάρατος ὁ τῆς πλεονεξίας βωμός. Παρὰ γὰρ τὸν τῶν εἰδώλων ἐὰν ἔλθῃς βωμόν, ὄψει αἰγείων καὶ βοείων αἱμάτων ὄζοντα, παρὰ δὲ τὸν τῆς πλεονεξίας βωμὸν ἐὰν ἔλθῃς, αἱμάτων ἀνθρωπίνων ὄψει χαλεπὸν ἀποπνέοντα. Ἂν παραστῇς ἐνταῦθα, οὐ θεάσῃ πτερὰ καιόμενα ὀρνίθων, οὐδὲ κνίσσαν καὶ καπνὸν ἀναδιδόμενον, ἀλλὰ σώματα ἀνθρώπων ἀπολλύμενα· οἱ μὲν γὰρ εἰς κρημνοὺς ἑαυτοὺς ἔρριψαν, οἱ δὲ βρόχον ἧψαν (ἤτοι ἐκρεμάσθησαν), οἱ δὲ ξίφος διήλασαν διὰ τοῦ λαιμοῦ. Εἶδες θυσίας ὠμὰς καὶ ἀπανθρώπους; βούλει τούτων χαλεπωτέρας ἰδεῖν; ἐγώ σοι δείξω οὐκέτι σώματα ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ ψυχὰς ἀνθρώπων κατασφαττομένας ἐκεῖ· οὐ κορέννυται, οὐδὲ ἵσταται μέχρι τοῦ αἵματος τῶν ἀνθρώπων, ἀλλ’ ἂν μὴ καὶ τὴν ψυχὴν αὐτὴν καταθύσῃ, οὐκ ἐμπίμπλαται ὁ τῆς πλεονεξίας βωμός» (Λόγος ιηʹ εἰς τὴν πρὸς Ἐφεσίους).