Ἐλθὼν λοιπὸν ὁ Παῦλος εἰς τὰς παρθένους, λέγει εἰς αὐτάς. Ὁ ἀρχιμάγος ἔλαβε τὰ χρήματά μας καὶ παραστήσας με εἰς τὸ κριτήριον μὲ παρεκίνησε τὰ πράξω κατὰ τὴν προσταγὴν τοῦ βασιλέως, ἐγὼ δὲ προσεκύνησα τὸν ἥλιον καὶ τὸ πῦρ καὶ ἔφαγον καὶ ἔπιον ἐκ τοῦ αἵματος τῶν θυσιῶν. Παρακινεῖ δὲ ὁ αὐτὸς καὶ ὑμᾶς δι’ ἐμοῦ νὰ πράξετε κατὰ τὸ παράδειγμά μου, καὶ οὕτω νὰ λάβετε τὰ χρήματα καὶ πράγματά σας καὶ νὰ ὑπάγετε εἰς τὸν οἶκόν σας. Αἱ δὲ παρθένοι, ἀκούσασαι ταῦτα, ὅλαι ἐκ συμφώνου ἔπτυσαν εἰς τὸ πρόσωπόν του, καὶ εἶπον· ἄθλιε ἄνθρωπε, ἐτόλμησας νὰ κάμῃς σὺ τοιαύτην μεγάλην ἁμαρτίαν; καὶ ἔπειτα δὲν ᾐσχύνθης νὰ παρακινῇς καὶ ἡμᾶς εἰς αὐτήν; Ἰδοὺ σὺ ἐφάνης δεύτερος Ἰούδας προδότης, διότι καθὼς ἐκεῖνος διὰ τὰ ἀργύρια παρέδωκεν εἰς θάνατον τὸν Διδάσκαλον καὶ Δεσπότην ἡμῶν Χριστόν, ἂν καὶ δὲν ἐκέρδισεν αὐτά, ἐπειδὴ μετὰ τὴν παράδοσιν μετέβη καὶ ἐκρεμάσθη αὐθορμήτως, οὕτω καὶ σύ, ἄθλιε, ὡς δεύτερος Ἰούδας ἀπώλεσας τὴν ψυχήν σου διὰ τὰ ἀργύρια; καὶ δὲν ἐνεθυμήθης, ταλαίπωρε, τὸν πλούσιον ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἔχων χρήματα καὶ γεννήματα πολλά, ἔλεγε· «ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθά, φάγε, πίε, εὐφραίνου» διὰ τοῦτο καὶ ἤκουσεν: «Ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ, ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;». Λέγομεν λοιπὸν εἰς σέ, ὡς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ παριστάμεναι, ὅτι καὶ τὰ δύο ταῦτα παραδείγματα, καὶ τὸ τοῦ Ἰούδα καὶ τὸ τοῦ πλουσίου, εἰς σὲ εὗρον τὴν πλήρωσίν των. Ὅθεν καὶ ἐκ δευτέρου ἔπτυσαν αὐτὸν εἰς τὸ πρόσωπον ὡς ἀποστάτην τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ.
Τότε κατὰ τὴν προσταγὴν τοῦ ἀρχιμάγου ἐδάρησαν αἱ πέντε παρθένοι ἀνηλεῶς ἐπὶ πολλὰς ὥρας, δερόμεναι δὲ αἱ ἀοίδιμοι μὲ ράβδους, ἔλεγον τούτους τοὺς λόγους: Ἡμεῖς προσκυνοῦμεν τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, εἰς δὲ τὰς προσταγὰς τοῦ βασιλέως δὲν ὑπακούομεν, ποίησον δὲ εἰς ἡμᾶς ὅ,τι καὶ ἂν θέλῃς. Ὁ δὲ ἀρχιμάγος ἐπεδίωκε παντοιοτρόπως νὰ κερδίσῃ τὰ χρήματα τοῦ ἀθλίου Παύλου· ὅθεν ἀπεφάσισε νὰ ἀποκεφαλισθῶσιν αἱ τίμιαι παρθένοι διὰ τῆς χειρὸς τοῦ ἰδίου Παύλου καὶ ἂν ὁ Παῦλος δὲν καταπεισθῇ νὰ τὰς θυσιάσῃ ὁ ἴδιος, νὰ εὕρῃ ἐκ τούτου ἀφορμὴν νὰ τῷ ἀφαιρέσῃ τὰ χρήματά του καὶ νὰ θανατώσῃ καὶ αὐτὸν μετὰ τῶν παρθένων. Ὁ δὲ ἄθλιος ἐκεῖνος ἀκούσας καὶ μαθὼν τὸν τοιοῦτον σκοπὸν τοῦ ἀρχιμάγου, εὐθὺς στραφεὶς καὶ ἰδὼν τὰ χρήματά του, ἐκινήθη ὑπὸ τῆς τούτων ἀγάπης καὶ ἐπιθυμίας καὶ εἶπε πρὸς τὸν ἀρχιμάγον: ὅσα προσέταξας, ὅλα τὰ κάμνω. Τετυφλωμένος λοιπὸν ἐκ τῆς φιλαργυρίας (ὦ, ρῦσαι ἡμᾶς, Κύριε, ἀπὸ τοιαύτης φιλαργυρίας!) ἔλαβεν ὁ τρισάθλιος τὸ ξίφος καὶ ἦλθε πλησίον τῶν παρθένων, ἵνα τὰς ἀποκεφαλίσῃ.