ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ὁ νεοφανὴς Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ κατήγετο ἀπὸ τὴν Φιλαδέλφειαν τὴν ἐν τῇ Μικρᾷ Ἀσίᾳ κειμένην, ἐκ γένους λαμπροῦ τῆς αὐτῆς πόλεως, υἱος ἱερέως τινός, Δούκα ὀνομαζομένου. Ἀποθανόντος δὲ τοῦ πατρός, ἡ μήτηρ αὐτοῦ ἐξεπαίδευσεν ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου, ἕως ὅτου ἐγένετο δεκατριῶν ἐτῶν. Ἐπειδὴ δὲ ὁ νέος ἦτο σεμνὸς κατὰ τὸ σχῆμα, ὡραῖος τὴν ὄψιν καὶ χαρίεις, μίαν ἡμέραν ἰδόντες αὐτὸν Ἀγαρηνοί τινες καὶ περιεργασθέντες τὴν ὡραιότητα αὐτοῦ, ἐκινήθησαν ὑπὸ φθόνου καὶ ἁρπάσαντες αὐτόν, ἄλλος διὰ τῆς ἀπάτης καὶ τῶν ὑποσχέσεων δωρεῶν καὶ τιμῶν καὶ ἄλλος δι’ ἀπειλῶν βασάνων, κατέπεισαν καὶ ἠρνήθη νηπιοφρονῶν τὸν Χριστόν. Ὅθεν παρεδόθη εἰς τὸν πρῶτον Ἀγαρηνὸν τῆς Φιλαδελφείας καὶ ὑπηρέτει αὐτόν. Τόσον δὲ ηὐδοκίμησε πλησίον αὐτοῦ, ὥστε εἰς ὀλίγους χρόνους ἀπέκτησεν ἀξίαν μεγάλην καὶ δόξαν καὶ πλοῦτον καὶ ζῷα καὶ ὑπάρχοντα. Ἐπειδὴ δὲ ἐκ φύσεως ἦτο ἀνδρεῖος κατὰ τὸ σῶμα, ἐψηφίσθη πρῶτος ἀρχιστράτηγος εἰς τοὺς ἐκεῖ γενομένους πολέμους. Ὅθεν διὰ τὰς τοιαύτας ἀρετάς του ἠρραβωνίσθη μίαν ἀπὸ τὰς πρώτας καὶ εὐγενεστέρας νεάνιδας τῆς Φιλαδελφείας.
Ὅταν δὲ ἔφθασεν εἰς τοὺς εἴκοσι πέντε χρόνους τῆς ἡλικίας του, ἔνευσεν εἰς αὐτὸν ὁ Θεὸς διὰ τῆς χάριτος Αὐτοῦ καὶ ἤρχισεν ὁ καλὸς Δημήτριος νὰ ἐνθυμῆται τὴν προγονικὴν εὐσέβειαν καὶ πίστιν. Βλέπων δὲ τὴν ἀπατηλὴν θρησκείαν τῶν Ἀγαρηνῶν, εἰς τὴν ὁποίαν ὑπετάγη, στενάξας ἐκ βάθους καρδίας εἶπε μετὰ δακρύων εἰς ἑαυτόν: Ὦ τῆς ἀγνωσίας μου τοῦ ταλαιπώρου! Ὦ τῆς δυστυχίας σου, ἄθλιε Δημήτριε! Πόσα ἔτη εὑρίσκομαι ἐντὸς τούτου τοῦ σκότους; Πῶς ἠπατήθην καὶ ἠρνήθην τὸν Κύριόν μου; Ὅμως πάλιν θὰ ὁμολογήσω Αὐτὸν ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, διότι γνωρίζω καὶ ἄλλους πολλοὺς προγενεστέρους Μάρτυρας, οἵτινες ἐποίησαν τοῦτο καὶ τοὺς ὁποίους θὰ ἔχω βοηθοὺς εἰς τὴν ὁμολογίαν μου ταύτην. Ταύτην λοιπὸν τὴν ἀπόφασιν λαβὼν καὶ ὁπλισθεὶς διὰ τῆς χάριτος καὶ τῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔσπευσεν εὐθὺς εἰς τὸν ἀγῶνα τοῦ μαρτυρίου.
Κατὰ πρῶτον λοιπὸν παρουσιάσθη πρὸ τοῦ ἡγεμόνος τῆς Φιλαδελφείας καὶ τῶν παρ’ αὐτῷ μεγιστάνων καὶ μετὰ παρρησίας μεγάλης καὶ ζήλου ἤρχισε νὰ λέγῃ: Ἄκουσον, αὐθέντα καὶ ἡγεμὼν τῆς πόλεως ταύτης. Δώδεκα ἔτη εἶναι ἀφ’ ὅτου ἐτυφλώθην καὶ δὲν ἔβλεπον τὸ φῶς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μου.