Τότε πάντες οἱ παρεστῶτες εἰς τὸν τάφον, ἀκούσαντες ταῦτα καὶ βλέποντες τὰ γράμματα ὅτι ἦσαν νεωστὶ γεγραμμένα διὰ τῆς χειρὸς τοῦ ἰδίου Εὐαγρίου, μάλιστα δὲ πληροφορηθέντες παρὰ τῶν τέκνων του βεβαιούντων, ὅτι μόνα τὰ γράμματα τοῦ Ἐπισκόπου περιεῖχε τὸ χαρτίον, ὅταν ἐνεταφιάσαν μετὰ τοῦ νεκροῦ σώματος τοῦ πατρός των, ταῦτα λέγω, μαθόντες ἔμειναν ὅλοι ἐκστατικοί, φωνάζοντες ὥραν πολλὴν τό, Κύριε ἐλέησον καὶ δοξάζοντες τὸν Θεόν, ὁ ὁποῖος τελεῖ τοιαῦτα θαυμάσια, καὶ δίδει πάντοτε εἰς τους δούλους του τοιαύτας πληροφορίας. Ἐκεῖνος δέ, ὅστις διηγήθη εἰς ἡμᾶς τὸ θαυμάσιον τοῦτο, ἐβεβαίωναν ὅτι τὸ γράμμα ἐκεῖνο εὑρίσκεται εἰς τὸ σκευοφυλάκιον τῆς ἁγιωτάτης Ἐπισκοπῆς Κυρήνης μέχρι τῆς σήμερον, εἰς πληροφορίαν πολλῶν· καὶ τὸ μὲν χρέος δεικνύει ὅτι εἶναι παλαιότερα γεγραμμένον ὑπὸ τῆς χειρὸς τοῦ Ἐπισκόπου, ἡ δὲ πληρωμὴ τοῦ χρέους, ὅτι ἐγράφη μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Εὐαγρίου ὑπὸ τῆς ἰδίας αὐτοῦ χειρός, πρὸς ἐπιβεβαίωσιν τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος «ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωήν αἰώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. ιθ’ 29).